หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1981

“หลินมั่ว อย่ามาเล่นลิ้น”

“ฉันถามแกคำหนึ่ง กล้าประลองเรื่องการแพทย์กับฉันไหม!”

เพราะรู้ดีว่าคารมคมคายของเขานั้นไม่เท่าหลินมั่ว กวาเถียนเจี๋ยซื่อจึงพูดออกมาตามตรง

หลินมั่วส่ายหน้ามองอีกฝ่ายราวกับเขาเป็นคนโง่

“ไม่ใช่เรื่องกล้าไม่กล้า”

“แกมาโดยไม่ได้รับเชิญ ซ้ำยังใช้คำพูดคำจาข่มคนอื่น”

“แกจะเอาอะไรมาประลองกับฉัน? หน้าบานๆ ของแกหรือไง?”

“แก…”

เพียงชั่วขณะ กวาเถียนเจี๋ยซื่อก็พูดอะไรไม่ออก

“ฉันถามแก กล้าประลองไหม ไอ้เต่าหัวหด”

“ประลองกับไอ้คนไร้การศึกษาแบบแกน่ะเหรอ”

“ประลองกับแกไม่ต่างอะไรกับฉุดฉันให้ต่ำลงเลย”

“อู๋เสวียนส่งแขก!”

พูดจบหลินมั่วก็ไม่สนใจอีกฝ่าย หันหลังเดินออกไปทันที

คงจะดีไม่น้อยไม่ใช่เหรอ?

กวาเถียนเจี๋ยซื่อที่ถูกยั่วโมโหยกยิ้มเย็น

“เหอะ ไอ้สวะ กล้าปฏิเสธฉันงั้นเหรอ”

“ไปตายซะ!”

เขากำหมัดพุ่งตรงไปที่หลังของหลินมั่วทันที

“หยุด!”

สองเสียงดังขึ้นประสานกัน

อู๋เสวียนมาปรากฏตัวอยู่ข้างๆ หลินมั่วด้วยแววตาโกรธเคือง

ไม่คิดว่าเจ้าสองคนจากประเทศวากุโกจะหน้าไม่อายเช่นนี้

เมื่อเจอกับคนไม่ยอมรามืออย่างกวาเถียนเจี๋ยซื่อ อู๋เสวียนย่อมไม่ยอมอ่อนข้อให้แน่นอน

เขาเข้าไปจับข้อมือของอีกฝ่ายไว้แน่น

แม้ว่ากวาเถียนเจี๋ยซื่อจะมีพละกำลัง

แต่ก็ยังต่างกับอู๋เสวียนอยู่มาก

เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงบีบที่ข้อมือ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนทันที

จะถอยตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว

เขาถูกเหวี่ยงกระเด็นออกไปจากการออกแรงของอู๋เสวียน

เอ่ยเพียงสั้นๆ ก่อนจะเดินกลับมายืนข้างอาจารย์

“ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว เชิญทั้งสองคนกลับเถอะ”

หลินมั่วไม่ชอบใจกวาเถียนเจี๋ยซื่อมากนัก จึงหาข้ออ้างไล่แขกกลับไป

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของจิวซานเหิงซิ่นก็ขรึมลง ก่อนจะกลับมายกยิ้มเหมือนเดิม

“หมอเทวดาหลินโปรดรอก่อน ลูกศิษย์ผมคนนี้เรื่องอื่นก็ดีมาก”

“เพียงแต่นิสัยหุนหัน ผมกลัวว่าหากพาตัวกลับไปเขาจะแอบออกมาอีก”

“ไม่ทราบว่าคุณจะช่วยสั่งสอนให้เขาได้เห็นว่าโลกภายนอกเป็นอย่างไรจะได้ไหมครับ”

ขณะที่พูดเขาก็หยิบกล่องไม้เล็กๆ ออกมาจากอ้อมแขน

ทันทีที่เปิดกล่องไม้ สีหน้าของหินมั่วก็เปลี่ยนไปทันที

เขาจำกลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพรนั้นได้

เป็นสมุนไพรที่พบเจอได้ยาก ยาบำรุงปราณ！

เมื่อรวมกับท่าทางมั่นอกมั่นใจของตาเฒ่า

หลินมั่วก็เข้าใจ เขาเตรียมตัวมาแต่แรกแล้ว

ตาเฒ่าคนนี้หน้าเนื้อใจเสือจริงๆ