หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2

หลินมั่วอุ้มหลินซีวิ่งมาจนถึงร้านยาเซิ่งหยวนที่อยู่ใกล้ที่สุด

นี่คือเชนร้านขายยาที่ใหญ่ที่สุดในเมืองก่วงหยาง เจ้าของนามว่าเฉินเซิ่งหยวน เป็นบุคลากรคนสำคัญในอุตสาหกรรมทางการแพทย์แห่งเมืองก่วงหยาง

ธุรกิจส่วนใหญ่ของตระกูลสวี่ของสวี่ปั้นซย่าเกี่ยวข้องกับเซิ่งหยวนกรุ๊ป หรือจะกล่าวได้เลยว่า เซิ่งหยวนกรุ๊ปได้ควบคุมความเป็นความตายของธุรกิจของตระกูลสวี่เอาไว้

ในทุกๆ สาขาของร้านขายยาจะมีแพทย์ประจำเพื่อคอยให้คำปรึกษา ล้วนแล้วแต่เป็นแพทย์ที่เก่งกาจ

คนในร้านต่างตกตะลึงเมื่อเห็นหลินมั่วอุ้มหญิงสาวที่เต็มไปด้วยเลือดเข้ามาด้านใน

“เฮ้ เธอบาดเจ็บถึงขนาดนี้ มาร้านขายยาไม่มีประโยชน์แล้ว รีบไปโรงพยาบาลเถอะ!” พนักงานขายคนหนึ่งรีบรั้งหลินมั่วเอาไว้ “ร้านขายยาของเราไม่มีอุปกรณ์เหมือนโรงพยาบาล ไม่มีอุปกรณ์กู้ชีพ”

“ไม่ต้อง!” หลินมั่วส่ายหัวพลางกดเสียงลง “ผมต้องการซื้อเข็มเงินชุดหนึ่ง!”

“เข็มเงินหรือ” พนักงานหนุ่มตกใจ น้อยคนนักที่จะซื้อของพวกนี้

“คุณจะซื้อเข็มเงินไปทำไมกัน” จู่ๆ ชายชราเคราขาวก็ถามขึ้น

เมื่อพนักงานหนุ่มเห็นชายชราเคราขาว ก็รีบทักทายด้วยความเคารพทันที “ผู้อาวุโสเฮ่อ!”

ชายชราเคราขาวผู้นี้มีนามว่าเฮ่อจินเยี่ยน เขาเป็นแพทย์ประจำร้านขายยาเซิ่งหยวน ทักษะทางการแพทย์ของเขายอดเยี่ยมติดสามอันดับแรกของเมืองก่วงหยาง

ที่ร้านขายยาเซิ่งหยวนใหญ่โตได้ถึงเพียงนี้ ผู้อาวุโสเฮ่อก็มีส่วนอยู่ไม่น้อยเลยเช่นกัน

หลินมั่วไม่ได้สนใจเขา แต่กลับพูดต่ออย่างเคร่งเครียด “ผมต้องการซื้อเข็มเงินหนึ่งชุด!”

พนักงานแนะนำสินค้ากดเสียงต่ำด้วยความสุภาพแต่ก็แฝงไปด้วยความขุ่นเคืองว่า “คุณ ผู้อาวุโสเฮ่อคุยกับคุณน่ะ คุณไม่ได้ยินหรือครับ”

“ผมต้องการซื้อเข็มเงินหนึ่งชุด!” เสียงของหลินมั่วดังขึ้น

“นายจะตะโกนทำไมเนี่ย!” พนักงานหนุ่มพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด “นายรู้ไหมว่าที่นี่ที่ไหน จะมาก่อกวนหรือไง นาย...”

ผู้อาวุโสเฮ่อโบกมือเบาๆ พนักงานหนุ่มคนนั้นปิดปากทันที

ผู้อาวุโสเฮ่อชำเลืองมองหลินซีที่อยู่ในอ้อมแขนของหลินมั่ว และถอนหายใจเบาๆ “พ่อหนุ่ม หญิงสาวผู้นี้ได้จากไปแล้ว คุณควรจะนำเธอไปทำพิธีฝังศพให้เรียบร้อยก่อนนะ!”

“เธอยังไม่ตาย!” หลินมั่วแผดเสียงตะโกน

“นายกล้าพูดแบบนี้กับผู้อาวุโสเฮ่อน่ะเหร...” พนักงานหนุ่มกำลังจะโวยวายขึ้นอีกครั้ง

แต่แล้วก็ถูกผู้อาวุโสเฮ่อหยุดไว้ เขามองออกว่าหลินมั่วกำลังโศกเศร้าอย่างที่สุด จึงเป็นเรื่องปกติที่จะมีปฏิกิริยาเช่นนี้

“พ่อหนุ่ม ผมเป็นหมอมากว่าสี่สิบปีแล้ว ผมยังพอมองออกอยู่ พลังชีวิตของหญิงสาวผู้นี้ไม่เหลือแล้วแน่นอน...”

“ผมขอบอกอีกครั้งเลยนะว่าเธอยังไม่ตาย!” หลินมั่วพูดอย่างโกรธเคือง “ผมต้องการเข็มเงิน พวกคุณมีไหม!”

ผู้อาวุโสเฮ่อขมวดคิ้ว “คุณจะเอาเข็มเงินไปทำอะไรหรือ”

“ผมจะช่วยเธอ!” หลินมั่วพูดเสียงดัง

“ช่วยเธอ?” ผู้อาวุโสเฮ่อเหลือบมองหลินมั่ว ในใจกำลังคิดว่าชายหนุ่มคนนี้เสียสติไปแล้วหรือเปล่า

คนตายไม่อาจฟื้นคืน ต่อให้คุณเป็นแพทย์ที่เก่งกาจแค่ไหนก็ไม่อาจชุบชีวิตคนตายได้!

แต่อย่างไรก็ตาม ท่าทางที่สงบและความมั่นใจในดวงตาของหลินมั่ว ทำให้ผู้อาวุโสเฮ่อรู้สึกประหลาดใจ

“ในร้านไม่มีเข็มเงินหรอก...” ผู้อาวุโสเฮ่อเอ่ยเบาๆ

หลินมั่วหันหลังเตรียมเดินจากไป ผู้อาวุโสเฮ่อลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า “แต่ ผมมีเข็มเงินอยู่ชุดหนึ่ง สามารถให้คุณยืมก่อนได้...”

หลินมั่วหยุดชะงัก เขามองผู้อาวุโสเฮ่อแล้วค่อยๆ ผงกศีรษะ “ขอบคุณ!”

“ไปเอาเข็มเงินของผมมา แล้วก็ จัดการห้องด้านหลังให้ที” ผู้อาวุโสเฮ่อสั่งการ

สีหน้าของพนักงานแนะนำสินค้าหนุ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ผู้อาวุโสเฮ่อ คนผู้นี้ได้ตายไปแล้ว หากมีปัญหาอะไร...”

“ถ้ามีปัญหาอะไร ผมรับผิดชอบเอง!” เขาตอบอย่างใจเย็น

พนักงานหนุ่มไม่กล้าพูดอะไรอีก เขารีบไปจัดเตรียมของตามคำสั่ง

หลินมั่วอุ้มหลินซีเดินตามผู้อาวุโสเฮ่อไปที่ห้องด้านหลัง

ในห้องมีเตียงคนไข้อยู่หนึ่งตัว เมื่อเขาวางหลินซีลงบนเตียงแล้ว ผู้อาวุโสเฮ่อจึงส่งเข็มเงินให้เขา

พนักงานหนุ่มพูดเสียงแข็ง “เฮ้ นี่เป็นเข็มเงินที่ผู้อาวุโสเฮ่อใช้นะ ตลอดหลายปีมานี้ เข็มเงินพวกนี้ช่วยชีวิตคนมานับไม่ถ้วน”

“วันนี้นายได้ยืมใช้ ถือเป็นเกียรติอย่างสูงของนายเลย”

“แต่นายกลับเอามาใช้กับคนตาย ถือเป็นการดูถูกผู้อาวุโสเฮ่อ!”

หลินมั่วลูบเข็มเงินเหล่านั้น เขารู้สึกถึงความคุ้นเคยที่อธิบายไม่ได้ ใบหน้าของเขายิ่งดูมั่นใจมากขึ้น

พนักงานหนุ่มเบ้ปาก “ฮึ เปลืองแรงเปล่า ฉันยังไม่เคยเห็นคนตายแล้วฟื้นขึ้นมาได้เลย!

“เอาล่ะ ออกไปได้!” ผู้อาวุโสเฮ่อโบกมือไล่

“ผม...” พนักงานหนุ่มตื่นตะลึง แต่ท้ายที่สุดเขาก็จากไปด้วยความไม่พอใจ

“ไม่เป็นไร!” หลินมั่วหยุดชะงักชั่วครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “เรื่องนี้ รบกวนคุณอย่าได้แพร่กระจายออกไป!”

เรื่องป้ายหยกอย่าเพิ่งกระจายออกไปจะเป็นการดีที่สุด อย่างไรเสีย การล่มสลายของตระกูลหลินก็เป็นเพราะป้ายหยกชิ้นนี้

ผู้อาวุโสเฮ่อประหลาดใจเล็กน้อย แต่เขาก็เข้าใจได้ในทันที การกลับมาของเข็มเทวนิรมิตไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลย หากว่าแพร่กระจายออกไป ไม่รู้ว่านำมาซึ่งปัญหาอันใดบ้าง!

“สหายน้อยได้โปรดวางใจ ผมจะไม่พูดเรื่องนี้ออกไปอย่างเด็ดขาด!” ผู้อาวุโสเฮ่อพูดด้วยความเคารพ

เวลานี้ มีเสียงโกลาหลดังมาจากหน้าประตู “ผู้จัดการหวังครับ ในนี้แหละ ไม่รู้ว่าไอ้คนคนนั้นมันเล่นของอะไรใส่ผู้อาวุโสเฮ่อ มันเอาคนตายเข้ามาที่นี่ คุณว่าอัปมงคลไหมล่ะ”

ประตูถูกผลักเปิดออก พนักงานแนะนำสินค้าคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมกับผู้จัดการร้าน

เมื่อเห็นผู้อาวุโสเฮ่อ สีหน้าของผู้จัดการหวังก็เผยให้เห็นรอยยิ้มประจบประแจงทันที พลางเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อมว่า “ผู้อาวุโสเฮ่อ เชิญคุณไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ เดี๋ยวทางนี้ผมจะจัดการเอง!”

ผู้อาวุโสเฮ่อไม่สนใจเขา ยังคงมองไปที่หลินมั่วด้วยความเคารพ

ผู้จัดการหวังเองก็ไม่ได้ใส่ใจเช่นกัน เขามองดูสถานการณ์โดยรวมภายในห้องแล้วพูดอย่างเย็นชา “เอาศพโยนออกไปข้างนอกเดี๋ยวนี้!”

“บังอาจ!” ผู้อาวุโสเฮ่อโวยวายทันที

ผู้จัดการหวังตกใจและพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ ว่า “ผู้อาวุโสเฮ่อ คนตายไปแล้ว จะปล่อยไว้ที่นี่ มันจะไม่...”

“ใครบอกว่าเธอตายแล้ว!” ผู้อาวุโสเฮ่อแผดเสียงใส่ “คุณไม่เห็นหรือว่าสหายน้อยท่าน...ไม่สิ...คุณคนนี้ได้...”

ผู้อาวุโสเฮ่อกำลังคิดจะพูดว่าหลินมั่วได้ช่วยชีวิตหลินซีไว้แล้ว แต่กลับหยุดชะงักเมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปากของเขา

หากพูดออกไป ไม่เป็นการเปิดเผยเรื่องของหลินมั่วหรอกหรือ

“หญิงสาวผู้นี้แค่เพียงบาดเจ็บสาหัสเท่านั้น!” ผู้อาวุโสเฮ่อพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “พวกคุณออกไปได้แล้ว ผมยังต้องรักษาอาการให้เธอต่ออีก!”

“หา?” ผู้จัดการหวังงุนงง “ผู้อาวุโสเฮ่อ “เมื่อสักครู่นี้คุณพูดเองว่าเธอตายไปแล้วไม่ใช่หรือครับ”

“ผมดูผิดเอง ไม่ได้หรือไง” ผู้อาวุโสเฮ่อพูดอย่างเย็นชา “คุณไม่ได้คิดจะเยาะเย้ยผมใช่ไหมที่แก่แล้วหูตาฝ้าฟาง”

ตอนนี้ผู้จัดการหวังมีเหงื่อชุ่มเต็มไปหมด ผู้อาวุโสเฮ่อเป็นถึงเสาหลักของร้านขายยาเซิ่งหยวน

ขนาดเจ้าของเซิ่งหยวนกรุ๊ปยังต้องให้เกียรติเขาเลย พวกเขาจะกล้าล่วงเกินได้อย่างไรกัน

“ออกไปได้แล้ว!” ผู้อาวุโสเฮ่อแผดเสียงด้วยความเดือดดาล

“ครับ ครับ...” ผู้จัดการหวังน้อมตัวลงพลางลากพนักงานแนะนำสินค้าคนนั้นเผ่นออกไปด้วยกัน

นอกประตู เสียงโมโหของผู้จัดการหวังก็ดังขึ้น “นี่คือคนตายที่นายบอกหรือ ไอ้เวรเอ๊ย เกือบหาเรื่องให้ฉันตายแล้วไหมล่ะ”