หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2008

เมืองจิง

ศูนย์กลางที่รวมอำนาจเอาไว้

ไม่ได้พูดเกินจริง หากหิ้วคนบนถนนขึ้นมาหนึ่งคน

บางทีกองกำลังที่อยู่เบื้องหลังเขาอาจจะเหนือกว่าตระกูลชั้นหนึ่งของระดับมณฑล

พอเข้าใกล้การแข่งขันยอดหมอเทวดา ตัวแทนกองกำลังทั่วทั้งหวาซย่าต่างก็คิดแห่กันมาที่นี่

ซึ่งมันทำให้เมืองจิงคึกคักมากขึ้น

พอทะลุผ่านประตูเมืองที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของประวัติศาสตร์ ก็เป็นที่อยู่อาศัยของผู้มีอิทธิพลระดับสูงสุดของเมืองจิง เขตเมืองเก่า

นี่เป็นสถานที่แสนเงียบสงบซึ่งไม่เข้ากับเมืองจิง

ถนนหนทางที่สะอาดเรียบร้อยแทบจะมองไม่เห็นเงาผู้คน บางครั้งมีเพียงรถหรูราคาแพงสองสามคันผ่านไป

และในเรือนสี่ประสานหลังหนึ่งของเขตเมืองเก่า มีชายคนหนึ่งกำลังลิ้มรสชาชื่อดังในมืออย่างเอ้อระเหย

ด้านหน้าเขามีลูกน้องคนหนึ่งยืนเหงื่อแตกผลักอยู่

“ท่านหัวหน้า การสกัดกั้นล้มเหลวแล้ว”

“ทีมสกัดกั้นหนึ่งร้อยยี่สิบคนไม่มีใครรอดชีวิตเลย”

“พอกองกำลังสนับสนุนตามไปถึง พวกเขาก็จากไปแล้ว”

วางถ้วยชาลง แล้วหยอกล้อกับนกแก้วภายในกรงครู่หนึ่ง

หลังจากนั้นจึงกล่าวอย่างช้าๆ ว่า

“นี่เป็นสิ่งที่นายเรียกว่าไร้ข้อผิดพลาดเหรอ”

ถึงแม้ว่าน้ำเสียงจะราบเรียบ ฟังไม่ออกถึงอารมณ์ปั่นป่วนใดๆ

แต่ลูกน้องภายในลานบ้าน กลับตกใจกลัวจนคุกเข่าลงบนพื้น และออกแรงโคกหัวกับพื้นทันที

เขาขออภัยอย่างรีบร้อน

“ท่านหัวหน้า ท่านหัวหน้า ผมทำงานไม่เรียบร้อย ท่านหัวหน้าได้โปรดให้โอ…”

แต่ทว่าคำว่า ‘กาส’ ยังไม่ทันออกจากปาก ทุกอย่างก็หยุดลงอย่างกะทันหัน

มีเลือดไหลออกมาจากรูเล็กๆ ตรงบริเวณหว่างคิ้วของลูกน้องที่ทำการขออภัยคนนี้อย่างช้าๆ

ในสายตาที่หวาดกลัว ความมีชีวิตชีวากระจายหายไปในชั่วพริบตา

“เป็นคนไร้ประโยชน์แล้ว ยังส่งเสียงเอะอะโวยวายแบบนี้อีก!”

ปิดกล่องเข็มเงิน น้ำเสียงยังคงไร้ความปั่นป่วน

ขณะที่เขาหันกลับไปหยอกล้อกับนก ศพที่อยู่ข้างหลังก็ถูกลูกน้องคนอื่นๆ จัดการเรียบร้อยแล้ว

ภายในลานบ้าน กลับคืนสู่บรรยากาศแสนงดงามอีกครั้ง

ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

ส่วนอีกด้านหนึ่ง

แม้ว่าจะเหนื่อยล้าอย่างมาก แต่ไท่จื่อยังมองโลกในแง่ดีอยู่

ขณะที่หลินมั่วเข้ามาใกล้ เขาเอ่ยถามเบาๆ ว่า

“พี่ ผู้หญิงคนนี้บุ่มบ่ามมากเลย”

“พอลงจากรถ วิญญาณคนตายที่เธอฟันไปคงไม่ต่ำกว่าร้อยแล้ว”

“พี่บอกผมมาตรงๆ ไปทิ้งหนี้รักมาใช่ไหม”

หลินมั่วเหลือจนไม่อยากพูดแล้ว จึงทำได้เพียงกลอกตาอย่างหมดคำพูด

เจ้าหมอนี่ช่างไม่กลัวตายจริงๆ

หรือว่าลืมความน่ากลัวที่ถูกมีดจี้บนรถสินค้าไปซะแล้ว

มองดูท่าทางเลวทรามของอีกฝ่ายแวบหนึ่ง

หลินมั่วก็คาดเดาในใจว่าคงจะลืมไปแล้ว

พอเห็นว่าเขาไม่สนใจตนเอง ไท่จื่อยังคิดจะซักถามต่ออีก

แต่ทว่าพอเขาเงยหน้าขึ้น จู๋เยี่ยชิงซึ่งนำทางอยู่ข้างหน้า ก็กำลังมองตนเองด้วยใบหน้าอึมครึม

สายตาที่เต็มไปด้วยความดุร้ายนั้น ทำให้เขานึกถึงความน่ากลัวของการถูกความตายครอบงำขึ้นมาได้อีกครั้ง

เขาตบปากแล้วเงียบลงทันที

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ท่าทางดุร้ายอันหนาวเหน็บของจู๋เยี่ยชิงบนเนินเขาในเวลานี้ จริงๆ แล้วไม่ได้มุ่งเป้าไปยังเขา

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะหมอเทวดา