หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2012

เมื่อเจอกับคำตำหนิของนายพลหลาน ชายสวมแว่นตาเองก็สงบปากสงบคำ

“หลายปีมานี้คนอย่างพวกนายยิ่งได้ใจกันใหญ่

อยากได้ตำรับลับก็ไปเจรจาเอาสิ เจรจาไม่สำเร็จก็ต้องพยายามพัฒนาออกมาให้ได้

มาบังคับคนแล้วแย่งยา? น่าเกลียดที่พวกนายทำออกมาได้”

ในฐานะที่เขาเป็นนายทหารระดับสูง การที่มีผู้มีอิทธิพลมาสกัดหลินมั่งครั้งนี้เขาย่อมต้องรู้ดี

จากใจแล้วเขาย่อมชื่นชมคนหนุ่มที่มีแววอย่างหลินมั่ว

แต่ผู้มีอำนาจแต่ละฝ่ายอยากจะสร้างยาขึ้นมานั้นช่างยิ่งใหญ่เกินไปจริงๆ

ในเมื่อเขาคิดจะลงมือ เขาเองก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้

ก่อนหน้านี้เขาได้ส่งกองทัพออกไปเพื่อที่จะไปรับหลินมั่วระหว่างทาง

แต่กองทัพนั้นยังไม่ทันได้ออกจากเมืองจิงก็ถูกเรียกกลับมาด่วน

ในระหว่างที่การแข่งขันยอดหมอเทวดากำลังใกล้เข้ามา การรักษาความปลอดภัยของเมืองจิงต้องมาเป็นอันดับแรก

และเขาเองก็ได้รับคำสั่งย้ายออกมาแผ่นหนึ่งอย่างกะทันหัน งานที่เขาถูกส่งไปรับผิดชอบส่วนมากเกี่ยวกับการตรวจสอบอันตรายเรื่องความเสี่ยงในความปลอดภัย

ด้วยเหตุนี้เขาจึงทำอะไรได้ช้าลง ถึงแม้ว่าเขาจะสมัครเพื่อขอเปลี่ยนตำแหน่งแต่คนที่มีอำนาจมากกว่าเขาก็อกเหตุผลต่างๆ เพื่อผลัดออกไป

เกมของพวกนักการเมืองเขาเองก็ไม่ชำนาญ

ด้วยเหตุดังนี้นายพลหลานจึงได้เพียงแค่แจ้งหลินมั่วอย่างลับๆ ว่าให้ผูกมิตรกับตระกูลว่านไว้เพื่อถ่วงเวลา

ส่วนเขาจะปลีกตัวออกมาเพื่อควบคุสถานการณ์ให้หลินมั่ว

“กลับไปบอกเจ้านายอะไรนั่นของนายว่าหากมีตรงไหนที่ไม่พอใจก็ให้มาหาฉัน

ทุกคนล้วนเป็นคนในเขตเมืองเก่า ก็ไม่ได้อยู่ไกลกันเท่าไร

ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกนายก็ไสหัวไปได้แล้ว”

เมื่อเขาเห็นหลินมั่วก็คว้าตัวเขาเอาไว้ ตอนนี้มีอุปสรรคไปครึ่งทางแล้ว

ชายสวมแว่นตาแสดงท่าทีไม่ยินยอม

แต่ท่าทีของนายพลหลานหนักแน่นแบบนี้ จากที่เห็นคือคงไม่ปล่อยเขาเอาไว้แล้ว

ด้วยความจนใจ เขาจึงทำได้เพียงโบกปัดมือไปมาแล้วนำกำลังคนของตัวเองจากไป

จนเมื่อเงาร่างของพวกเขาหายไปจนสุดถนน ใบหน้าของแม่ทัพหลานจึงกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง

“หลินมั่วใช่ไหม ยินดีต้อนรับเข้าสู่เมืองจิง”

ขณะที่กำลังพูดเขาก็กระแทกไหล่ของหลินมั่วจนเจ็บเสียจนหลินมั่วต้องกัดฟันแน่น

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า โทษที

ลืมไปว่าเส้นลมปราณของนายถูกทำลายไปแล้ว ฉันลงมือหนักไปหน่อย”

ถึงแม้ว่าคำพูดของเขาจะแทงใจดำไปบ้าง แต่ก็แสดงให้เห็นถึงนิสัยตรงไปตรงมาของเขา

ที่สำคัญที่สุดคือตัวหลินมั่วเองก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีเกียรติขนาดนี้

จนสามารถทำให้พลคนหนึ่งมาช่วยเหลือเขาได้

“นายพลหลานครับ ขอบคุณที่ช่วยครับ

“ได้ที่หนึ่งมาแล้ว อย่าลืมบอกฉันนะ！”

เขาวิ่งจากไปไกลแล้วได้ยินเสียงของจู๋เยี่ยชิง ลั่วจึงชะงักฝีเท้าไป

เขายกยิ้มแล้วหันไปโบกมือให้กับเธอ

“วางใจเถอะ”

บางทีคนที่เชื่อใจในตัวเขาอาจจะมีจำนานไม่น้อย แต่คนที่เชื่อว่าหลินมั่วจะได้ที่หนึ่งนั้นนอกจากตัวเขาแล้วก็มีแค่จู๋เยี่ยชิงละมั้ง

ไท่จื่อค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้หลินมั่วแล้วใช้มือวางลงบนบ่าของเขา

“ทำไม ไม่อยากให้หล่อนไปเหรอ

เมื่อกี้นี้ค่อนข้างมืดมองไม่ชัดเลยว่านายได้ให้ของแทนใจอะไรหล่อนไปหรือเปล่า

ฉันบอกแล้วไงว่านายออกมาแล้วจะต้องมีเรื่องกุ๊กกิ๊กแน่”

เขากลอกตาแล้วศอกใส่ไปหนึ่งที

ไท่จื่อที่เจ็บก็กุมท้องแล้วตะโกนเสียงดัง

“ฉันเป็นถึงไท่จื่อของเมืองไห่นะ นายกล้าทำกับฉันแบบนี้เหรอ”

“เร็วเข้าสิท่านไท่จื่อ ถ้ายังไม่รีบตามมาฟ้าจะมืดนะครับ”

“อ๊ะ！ รอฉันก่อนสิ บ้าชะมัด หลินมั่วนายมันพวกเห็นผู้หญิงแล้วลืมหน้าที่”

เมื่อมาถึงที่ริมแม่น้ำ พวกเขาก็ทำความสะอาดร่างกายที่เต็มไปด้วยคราบเลือดแล้ว

ด้วยการ่วมทางการแม่ทัพหลิน ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงเมืองจิง