หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2041

เธอวางช้อนในมือลง

หลินมั่วยังคงรู้สึกประทับใจเล็กน้อยต่อการพูดปกป้องของไป๋รั่วหรง

อย่างน้อยทัศนคติการมองโลกของหญิงสาวคนนี้ก็เป็นบวก

“คุณไป๋รั่วหรง ตอนนี้คุณอยู่ในช่วงฟื้นฟูร่างกาย ไม่ควรโกรธง่ายนะครับ”

หลังจากที่หลินมั่วพูดจบ ไป๋รั่วหรงก็สังเกตเห็นท่าทีลืมตัวของตนด้วยเช่นกัน

เธอจึงนั่งลงอย่างสงบ

“ผมคิดว่าคุณสองคนเข้าใจผิดนะครับ”

ความสัมพันธ์ของผมกับคุณไป๋เป็นเพียงหมอกับคนไข้”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาสัมผัสได้ถึงสายตาที่แสดงความผิดหวังเล็กน้อยอยู่ข้างๆ เขา

“และก็เป็นความสัมพันธ์ฉันเพื่อนเช่นกัน”

แววตาเศร้าสร้อยหายไปโดยพลัน

หลินมั่วกล่าวต่อ

“ผมมีครอบครัวแล้ว ดังนั้นสำหรับคุณไป๋

ผมไม่ได้คิดเป็นอื่น

เพราะฉะนั้น พวกคุณไม่จำเป็นต้องตั้งตนเป็นศัตรูกับผมขนาดนั้น”

เมื่อได้รู้ว่า ความจริงหลินมั่วมีครอบครัวแล้ว

ส้อมในมือของไป๋รั่วหรงหยุดกึกอย่างเห็นได้ชัด

ทันใดนั้น เธอก็หลับตาลง ขนตาสั่นพลิ้ว และไม่เอ่ยคำพูดใดๆ

แต่จู่ๆ เหล่ยส่าวถิงก็รู้สึกตื่นเต้น

ไม่คิดว่า หลินมั่วคนนี้ที่อายุก็ไล่เลี่ยกับเขา

กลับมีครอบครัวแล้ว

แน่นอนว่าการมีครอบครัวเป็นเรื่องดี

ไม่ว่าไป๋รั่วหรงจะมีความรู้สึกอื่นใดต่อหลินมั่วหรือไม่

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกไป ความเป็นไปได้นั้นก็หมดลง

คราวนี้โอกาสของเขามาถึงแล้วสินะ

เดิมที การที่สมองของเขาจะคิดเพ้อเจ้อเรื่องนี้ขนาดนี้ ก็มากพออยู่แล้ว

เขายังจะมาสงสัยอีกว่า หลินมั่วอาจจะเกรงกลัวชื่อเสียงอันน่าเกรงขามของเหล่ยส่าวถิงอย่างเขา

จึงยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยการหาข้ออ้างเช่นนี้ขึ้น

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาก็มีท่าทางเหมือนกับไก่ตัวผู้ที่ได้รับชัยชนะ

และยืดหน้าอกของตัวเองขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ

ประจวบเหมาะในขณะนี้ เนื่องจากความโกรธของไป๋รั่วหรง บวกกับการยอมรับความพ่ายแพ้ของหลินมั่ว

สถานการณ์ตกอยู่ในความเงียบงันจนน่าอึดอัดเล็กน้อย

นี่ถือเป็นโอกาสที่ดีสำหรับตนที่จะนำเสนอตัวเองมิใช่หรือ

“เปาะ!”

เมื่อเขาดีดนิ้ว พนักงานเสิร์ฟก็เดินขึ้นมาทันที

เหล่ยส่าวถิงกระซิบสองสามคำที่ข้างหูของเขา

และไม่นานหลังจากที่พนักงานเสิร์ฟจากไป

ท่ามกลางสายตาที่งุนงงของผู้คน เปียโนหลังใหญ่ก็ถูกพนักงานเสิร์ฟเข็นออกมา

มันเคลื่อนมาจนถึงข้างโต๊ะรับประทานอาหารที่พวกเขานั่งอยู่

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็หยิบกล่องเครื่องประดับที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาออกมา

ทันทีที่เปิดออก ดวงตาของไป๋เฉียนเอ๋อร์ก็ส่องแสงเป็นประกาย

สร้อยคอหินโมราพันปีชวนฝัน

มองจากภายนอก มันคือสร้อยคอหินโมราคุณภาพสูงเพียงเส้นเดียวในโลก

จากการประมูลในปีนั้น มหาเศรษฐีนิรนามคนหนึ่ง ได้ซื้อมันไปในราคาสูงลิ่วถึงหนึ่งพันสามร้อยล้าน

ไม่คาดคิดเลยว่า ขณะนี้มันจะมาปรากฏในอยู่มือของเหล่ยส่าวถิง

“แม้ว่าสร้อยคอจะเป็นเพียงสิ่งของ แต่ผมหวังว่ามันจะเป็นตัวแทนหัวใจของผม

ผมอยากให้คุณรับมันไว้ มาเป็นแฟนผมนะ”

แม้ว่าเหล่ยส่าวถิงจะหยิบมันออกมา แน่นอนว่าเขาต้องการจะมอบมันให้กับหรงหรง

ขอเพียงคุณชายเหล่ยพูดเช่นนี้

ไป๋เฉียนเอ๋อร์ก็ยังคงอดหายใจออกมาถี่ๆ ไม่ได้

เธอไม่สนใจเลยว่า ไป๋รั่วหรงได้ทำให้เธอรู้สึกโกรธมาเมื่อครู่นี้

เธอเร่งเร้าด้วยสีหน้าว้าวุ่นใจ

“หรงหรง รับเอาไว้สิ

นี่คือความตั้งใจของคุณชายเหล่ยนะ

คนที่สามารถมอบของขวัญเลอค่าขนาดนี้ได้ ในเมืองจิงก็มีคุณชายเหล่ยคนเดียวเท่านั้น”

อย่างไรก็ตาม ไป๋รั่วหรงเจ้าตัวนั้นกลับยังคงนิ่งเฉย

ในเวลานี้ คำพูดเมื่อครู่นี้ของหลินมั่วยังคงก้องอยู่ในใจของเธอ

'เขามีครอบครัวแล้ว! '