หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2058

ภายใต้การล้อมดูของทุกคน หลินมั่วตรวจจุดลมปรานบนแผ่นหลังของคนไข้อย่างอดทน

เมื่อหลินมั่วเงยตัวขึ้น รองผู้อำนวยการรีบถามทันที

“หมอเทวดาหลิน เป็นยังไง มีหวังไหม”

ถึงแม้จะรู้ว่าโอกาสรักษาหายจะมีน้อยมาก หรือแม้กระทั่งพูดได้ว่าเป็นศูนย์

แต่เขายังมีความหวังถึงแม้จะเพียงริบหรี่ก็ตาม

“เส้นประสาทยังไม่ตาย ผมจะพยายามอย่างสุดความสามารถ”

หากเป็นเมื่อก่อนตอนที่พละกำลังยังไม่ฟื้นฟูเต็มที่ การรักษาเจ้าชายนิทราถือเป็นเรื่องที่ยากมาก

แต่ตอนนี้ ก็แค่เสียแรงมากหน่อยเท่านั้นเอง

ได้ยินเช่นนี้ น้ำตาแห่งความดีใจของรองผู้อำนวยการแทบไหลออกมา

ตั้งแต่ที่เกิดความผิดพลาดเพราะเขา จนทำให้การผ่าตัดล้มเหลว เขาก็โทษตัวเองมาโดยตลอด

ทุกครั้งที่คิดว่า เขาจะต้องใช้ชีวิตด้วยภาวะอัมพาตครึ่งท่อน ตอนกลางคืนก็นอนหลับยาก

โชคดีที่ มีความหวังแล้ว

“ช้าก่อน ผมจะฝังเข็มให้คนไข้

เพราะเทคนิคการฝังเข็มมีเงื่อนไขสูงมาก ทุกท่านสามารถล้อมดูได้

แต่ได้โปรดอย่าส่งเสียงดังรบกวนสมาธิของผม”

อุ๊ฟ หวังเฉียงอดหัวเราะเยาะไม่ได้

“เรียกนายว่าหมอเทวดา ก็หลงตัวเองเสียแล้ว

หากทุกโรคสามารถแก้ไขด้วยการฝังเข็ม เช่นนั้นยังต้องการแพทย์แผนปัจจุบันอย่างเราไปทำไม

ช่างน่าตลกเสียจริง...”

ในขณะที่เขากำลังพูดอย่างได้รสชาติ

รองผู้อำนวยการกลับจ้องหวังเฉียงตาเขม็ง ท่าทางนั้นขอเพียงเขาพูดมากไปกว่านี้อีกหนึ่งคำ ก็จะไม่ไว้หน้าแล้ว

และเขาก็ตกใจกับสายตานั้นจนต้องหุบปาก

หลินมั่วเตรียมพร้อมแล้ว

เมื่อสูดหายใจลึก จัดเตรียมท่าทางให้อยู่ในสภาวะที่ดีที่สุด

เวลานี้เอง พวกหวังเฉียงและต้วนจิ่วชุน ก็มองหลินมั่วอย่างเงียบๆ

ในสายตาของหลายคน หลินมั่วไม่อาจทำสำเร็จ แต่พวกเขาก็ไม่อยากวิจารณ์ เดี๋ยวพอล้มเหลวก็จะเอามาอ้างได้อีก

ดวงตาแน่วแน่ หลินมั่วลงมือแล้ว

ตวัดข้อมือ เหลือเพียงเงาในอากาศ

ไม่รอให้ทุกคนได้ตั้งตัว แผ่นหลังของคนไข้มีเข็มหนึ่งด้ามปรากฏอยู่แล้ว

จากนั้นหลินมั่วลงมือพร้อมกันสองข้าง เหลือเพียงเงา เป็นความเร็วที่น่าตกใจ

เข็มเงินปรากฏขึ้นดั่งเม็ดฝนที่ตกลงมา

จนกระทั่งหลินมั่วหยุดมือ แผ่นหลังของคนไข้เต็มไปด้วยเข็มเงิน

ตั้งแต่ตอนนี้ไปจนถึงบ่ายของวันพรุ่งนี้ อย่าให้คนไข้กินอะไรเด็ดขาด”

เมื่อสักครู่ตอนแสดงเข็มเทวนิรมิต เขาใส่ปราณเทพยดาลงไปด้วย

ยาที่ใช้รักษา ก็คือยาฟื้นฟูกล้ามเนื้อที่ที่ลูกศิษย์มอบให้เขา

ฤทธิ์ยาที่เสริมกัน ประสิทธิภาพของยาจะถูกกระตุ้นมากถึงขีดสุด

ส่วนเรื่องไม่สามารถทานอาหาร เพื่อป้องกันส่งผลกระทบต่อประสิทธิภาพยาเท่านั้นเอง

“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว ขอบคุณหมอเทวดายื่นมือมาช่วย”

รองผู้อำนวยการขอบคุณหลินมั่วอย่างซาบซึ้ง และพลางเดินไปข้างคนไข้ตรวจเช็คร่างกาย

แต่ทว่า วินาทีที่เขาแตะที่ข้อมือของคนไข้

พบว่าชีพจรของคนไข้เต้นอย่างชัดเจน

ภาพฉากนี้ก็อยู่ในสายตาของผู้คุมสอบ

เทียบกับสีหน้าตกใจของคนอื่น หลินมั่วกลับเผยรอยยิ้มหัวเราะ

“บัณฑิตหวัง เป็นคนต้องมีสัจจะนะ”

พูดจบก็เลียนแบบท่าทางของหวังเฉียง ตบเตียงคนไข้ที่อยู่ด้านข้าง

สายตาของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นจรดมายังหวังเฉียง

ราวกับรอคอยการแสดงของเขา