หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2060

ณ สำนักงานผู้รับผิดชอบดำเนินการสอบไล่นายแพทย์

คราก่อนมีคนนอกอยู่ในเหตุการณ์

ชิงจ่างจึงไม่สามารถตำหนิผู้คุมสอบอย่างซึ่งๆ หน้าได้

ในที่สาธารณะแบบนี้ คนที่จะเสียหน้าท้ายที่สุดแล้วก็คือหน้าของสมาคมเอง

แต่ถึงกระนั้น เขาก็อดทนกับคำพูดคำจาของคนพวกนั้นมานานพอแล้ว ในที่สุดตอนนี้ก็สามารถคิดบัญชีได้สักที

“ผู้คุมสอบต้วนครับ ตอนนี้ผมอยากทราบว่าคุณเอาความมั่นใจที่ไหนมาใส่ร้ายเขาหรือครับ”

ชิงจ่างหยิบปากกาขึ้นพร้อมถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

ส่วนตอนนี้ต้วนเจี่ยวชุนนั้น รู้สึกผิดจนหน้าแทบจะซีดไปหมด

“หลานชายผมมันเป็นคนมาฟ้องผมเอง

บอกว่าหลินมั่วคนนั้นเป็นพวกสิบแปดมงกุฎ แอบอ้างตนว่าเป็นหมอเทวดา แต่ทำการทุจริตในการสอบ”

กล่าวเสร็จ ตัวเขาเองก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง

เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ ชิงจ่างก็ยิ่งโกรธ

“คุณดูคุณสิ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว

หลักฐานสักชิ้นก็ไม่มี คนเขาว่ายังไงคุณก็เชื่อหมดเลย?

คุณไม่เคยคิดบ้างเลยหรือครับว่าหลานชายคุณอาจจะโกหกก็ได้”

เขาพูดกับชิงจ่าง พร้อมกับโยนเอกสารหนึ่งชุดลงบนโต๊ะ

“ดูเอาเองเถอะ นี่ก็คือเรื่องงามหน้าที่หลานชายคุณเป็นคนทำ”

หยิบเอาเอกสารบนโต๊ะขึ้นมาดู

เนื้อหาในนั้นจดบันทึกเรื่องราวความขัดแย้งของต้วนเจินและหลินมั่วที่เกิดขึ้นในฮุยชุนถัง

ส่วนต้วนเจี่ยวชุนนั้นยิ่งมองสีหน้าก็ยิ่งแย่ลง

คิดไม่ถึงเลยว่าหลานชายคนนั้นที่ดูท่าทางนอบน้อมอ่อนโยน รู้กาลเทศะอย่างเขา จะใจดำอำมหิตขนาดนี้

อยากจะยืมมือคนอื่นเพื่อขัดขวางหลินมั่ว

แผนการยืมดาบสังหารคนนี้ ต้วนเจี่ยวชุนกลับเอาตัวเข้าไปเกี่ยวแบบบื้อๆ ซะอย่างนั้น

หลังจากที่ยื่นเอกสารคืนไป เขาก็ไม่มีหน้าที่จะพูดอะไรอีก

เพียงแต่ก้มหน้าลงอย่างเงียบๆ

“ผู้คุมสอบต้วน ช่วงนี้งานทางสมาคมค่อนข้างยุ่ง คุณคงเหนื่อยน่าดู

กลับไปพักผ่อนสักสองสามวันก่อนเถอะ”

ฟังคำชิงจ่างเสร็จ

ต้วนเจี่ยวชุนใจกระตุกขึ้นทันใด

นี่ไม่ใช่เป็นการสั่งไล่ออกกลายๆ หรอกหรือ ให้พักกี่วันก็ไม่ได้ระบุให้ชัดเจน

พอมีกรณีตัวอย่างครั้งหนึ่งแล้ว

ผู้คุมสอบคนอื่นๆ ที่อยู่ในเหตุการณ์ เหมือนนั่งบนผ้าที่เต็มไปด้วยเข็ม

“ส่วนพวกคุณนั้น...”

ผู้คุมสอบที่โดนพูดถึงก็รีบจัดเสื้อให้เรียบร้อยและนั่งตัวตรงกันในทันที

รอคอยการตัดสินใจของผู้คุมชิงอย่างร้อนรนกระวนกระวายใจ

“อืม ไร้คุณธรรมไม่คู่ควรกับตำแหน่ง ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี คอยจ้องหาโอกาสเล่นงาน

ลดการประเมินผลครึ่งปี อีกทั้งยกเลิกรางวัลของปีนี้ด้วย”

“คุณชายเหลย เรื่องที่สั่งไว้ผมจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วนะครับ ไม่ทราบว่าเรื่องเงินนี้เมื่อไหร่จะเข้าบัญชีหรือครับ”

แต่ทว่าสิ่งที่ตอบกลับเขานั้นกลับเป็นเสียงคำรามของเหลยเส้าถิง

“แม่เอ้ย แกยังจะมีหน้ามาถามอีกเรอะ

เรื่องก็ทำได้ไม่สำเร็จ แกยังจะอยากได้เงินอีก

แกคิดว่าฉันโง่หรือไงห๊ะ”

คราวนี้หวังเฉียงเริ่มร้อนรนแล้ว

“เราไม่ใช่ว่าตกลงกันไว้แล้วเหรอครับ

คุณชายเส้า คนเราไม่ควรพูดคำพูดที่เชื่อถือไม่ได้สิ”

“หลังจากเรื่องสำเร็จแล้ว เงินที่รับปากแกไว้จะเข้าบัญชีทันที

แล้วตอนนี้สำเร็จหรือยัง ตอนนี้แกทำให้เรื่องมันพังไปหมด แล้วยังจะมีหน้ามาขอเงินจากฉันอีก”

“แต่...”

ในขณะที่หวังเฉียงอยากจะอธิบายต่อนั้น เหลยเส้าถิงก็ตวาดด่าอีกครั้ง

“แต่ยายแกสิ ไสหัวไป ไอ้โง่เอ้ย!”

ตรู๊ดๆๆๆ

เขามองดูโทรศัพท์ในมือ ที่ถูกอีกฝ่ายตัดสายไปแล้ว

เรื่องพังยุ่งเหยิงไปเสียหมด

งานที่สมาคมนายแพทย์ก็ไม่มีแล้ว ตอนนี้เงินที่จะเข้าบัญชีที่ตกลงกับเหลยเส้าถิง ก็โดนปฏิเสธอีก

ขโมยไก่ไม่ได้แล้วยังเสียข้าวสารอีก นี่ไม่ใช่แค่ข้าวกำมือเดียวแล้ว แต่มันคือทั้งถังเลยนี่สิ