หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2070

อายุขัยนั้นไร้ความปราณี

นึกถึงในอดีตท่านผู้เฒ่าไป๋นั้นมีจิตใจฮึกเหิมขนาดไหน

ลำพังเพียงแค่หมัดทั้งสองข้างของเขาก็สามารถยกระดับตระกูลไป๋จากไม่มีอะไรขึ้นมาได้

ตอนนี้เขาเข้าสู่บั้นปลายชีวิตแล้ว ประมือกันไม่ถึงยี่สิบกระบวนท่าก็ถูกอาการแน่นหน้าอกมาฉุดรั้งเอาไว้

ในตอนที่หลินมั่วประคองผู้อาวุโสมาพักที่ศาลานั้น

ลุงโซ่วที่อยู่ด้านข้างก็รีบเข้ามาทันที หลังจากที่เขาล้วงยาออกมาแล้วก็รีบป้อนให้กับผู้อาวุโสไป๋ทันที

หลังจากที่ประคองลมหายใจได้แล้วสีหน้าของผู้อาวุโสไป๋ก็ค่อยๆ ดีขึ้น

เมื่อเห็นดังนี้หลินมั่วจึงเอ่ยขึ้นว่า

“ผู้อาวุโสไป๋ครับ พอจะให้ผมดูอาการได้ไหมครับ”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ที่เชิญนายมาครั้งนี้ก็เพื่อการนี้”

ขณะที่กำลังพูดนั้นผู้อาวุโสไป๋ก็ยื่นมืออกไป

หากไม่ตรวจก็ไม่รู้

หลังจากที่หลินมั่วใช้นิ้วแตะลงบนจุดชีพจรของผู้อาวุไป๋แล้วจู่ๆ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงทันที

ช่างเป็นชีพจรที่สับสน

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และตรวจอย่างละเอียดมากขึ้น

เขาละมือทั้งสองข้างออกมาแล้ว

หลินมั่วก็อดไม่ได้ที่จะตกใจจนอ้าปากค้าง

นี่มันไม่ใช่โรคแน่นหน้าอกเลยแม้แต่นิด

อีกทั้งยังเป็นการบาดเจ็บภายในที่รุนแรงเสียยิ่งกว่าอะไร

บาดแผลบนอวัยวะภายในของเขานั้นน่าตกใจมาก

จุดที่ร้ายแรงที่สุดคือปอด

ซึ่งต่างจากโรคทางเดินหายใจของไป๋รั่วหรง ของเธอนั้นเป็นเพราะเป็นไข้สูงในวัยเด็กจึงทำให้กลายเป็นโรคในบริเวณปอด

ส่วนผู้อาวุโสไป๋นั้นเนื่องจากในวันหนุ่มนั้นเขาได้รับบาดเจ็บภายในเอาไว้ ตอนนี้อวัยวะภายในของเขาจึงผิดปกติ

ดังนั้นคนอื่นมาตรวจจึงบอกว่าอาการของผู้อาวุโสไป๋คืออาการแน่หน้าอก

ไม่เป็นการกล่าวเกินไปจริงไปเลยที่จะบอกว่าท่าทางของผู้อาวุโสไป๋นั้นดูดีมาก

แต่ที่จริงแล้วภายในของเขานั้นเต็มไปด้วยความบอบช้ำ

ถ้าหากไม่ได้วิเศษคอยช่วยเอาไว้เกรงว่าเขาคงจะไปแล้ว

เพียงแต่วิธีนี้ยังมีความอันตรายอันใหญ่หลวงอยู่

ด้วยอายุที่เพิ่มขึ้นทุกวัน การทำงานของร่างกายเองก็แย่ลง

สักวันยาใช้ไม่ได้ผล เกรงว่าในเวลานั้นแม้แต่เทพเจ้าเองก็ทำอะไรไม่ได้

หลังจากครุ่นคิดแล้ว

ตอนนี้เขาจึงเพิ่งจะยอมรับวิชาแพทย์ของหลินมั่วอย่างแท้จริง

เขารู้อยู่แก่ใจว่าโอกาสนั้นริบหรี่ อย่างไรเสียนี่ก็เป็นโรคที่ทำให้แพทย์ที่ชื่อเสียงจำนวนนับไม่ถ้วนในเมืองจิงพากันส่ายหน้าถอนหายใจ

หรือเรียกได้ว่าเป็นโรคที่รักษาไม่หาย

แต่ผู้อาวุโสไป๋ก็อดจะถามขึ้นไม่ได้ว่า

“พ่อหนุ่มหลิน โรคนี้มีทางรักษาไหม”

เมื่อเผชิญกับปัญหาเช่นนี้

หลินมั่วเองก็ไม่กล้ารับปากในทันที แต่เขากลับถามผู้อาวุโสไป๋กลับสองสามข้อ

ท้ายที่สุดเขาจึงพูดขึ้นว่า

“ผู้อาวุโสไป๋พอจะให้ผมดูยาวิเศษนี่หน่อยได้ไหมครับ”

เขาเสนอความต้องการนี้ขึ้นมาหลักๆ แล้วก็เพื่อที่จะดูวิชาทางยาของหมอเทวดาอันดับหนึ่งคนแรกของหว่าซย่า

อีกอย่างผู้อาวุโสไป๋ได้กินมันมาหลายปีแล้ว ร่างกายที่เสียหายของเขาได้ปรับเข้ากับยาฤทธิ์ยาชนิดนี้

การใช้ยาโดยประมาทเป็นไปได้มากว่าจะทำให้ยาออกฤทธิ์ขัดกัน ดังนั้นปัญหาเรื่องนี้จะต้องแก้ไขให้ดี

สำหรับความต้องการนี้ของหลินมั่ว ผู้อาวุโสไป๋เองก็อนุญาต

เขารับยารักษาพลังชีวิตมา

หลินมั่วเริ่มวิเคราะห์มันอย่างช้าๆ ยิ่งศึกษามันมากเท่าไรคิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดแน่นขึ้น