หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2093

เปลวไฟลุกพรึ่บขึ้นมา

เดิมทีหลินมั่วคิดไว้ว่าจะลงมือทำอาหารด้วยตัวเองเพื่อเลี้ยงต้อนรับซ่งจื่อหลาน แต่ก็ช่วยไม่ได้เพราะเขาไม่สามารถขัดต่อความต้องการของซ่งจื่อหลานที่อยากจะแสดงทักษะการทำอาหารของเธอ

ด้วยความจนใจเขาจึงทำได้เพียงเป็นลูกมือเธอคอยเตรียมอาหารไปพลาง ๆ พร้อมกับมีหน้าที่ผัดไปด้วย

สถานการณ์ดำเนินต่อไปเช่นนี้ทั้งสองคนยุ่งกันอยู่ในครัวหนึ่งชั่วโมงกว่าในที่สุดอาหารกลางวันแสนอร่อยก็พร้อมแล้ว

“กับข้าวมาแล้ว มาลองชิมกุ้งอบน้ำมันที่พี่สาวคนนี้ลงมือทำเองกับมือเร็วเข้า”

ในตอนนี้โต๊ะกลมขนาดใหญ่ถูกล้อมรอบเต็มไปด้วยลูกศิษย์ของหยิ่นจง นับตั้งแต่ครั้งก่อนที่ได้ชิมฝีมือการทำอาหารของหลินมั่วไป พวกเขาจำรสชาตินั้นได้ดีและอยากจะกินอีก ตอนนี้พอได้ยินว่าหลินมั่วจะลงมือทำอาหารอีกครั้ง ทุกคนก็แทบอดทนรอไม่ไหว

ซ่งจื่อหลานเพิ่งจะวางจานลงบนโต๊ะ ต้วนซือที่อยู่ด้านข้าง ๆ ก็อดใจรอไม่ไหวเอื้อมมือไปหวังจะหยิบกุ้งตัวใหญ่ด้วยมือ แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นซ่งจื่อหลานที่มือไวกว่ายังไม่ทันรอให้ต้วนซือได้แตะต้องกับข้าวในจาน อยู่ ๆ เขาก็ถูกซ่งจื่อหลานตบไปที่หลังมือเข้าให้

“ไปล้างมือก่อน ไม่งั้นไม่ให้กิน”

ในบรรดาทุกคนที่อยู่ที่นั่น นอกจากอู๋เสวียนแล้วก็เป็นเธอที่อายุมากที่สุด ในสถานการณ์เช่นนี้เหมือนกับเป็นผู้อาวุโสคนหนึ่งในตระกูลอย่างมาก เพราะความรู้สึกแบบนี้แหละที่ทำให้อาหารกลางวันมื้อนี้ดูอบอุ่นเพิ่มมากขึ้นเล็กน้อย มีเพียงแต่ต้วนซือเท่านั้นที่น่าสงสารนิดหน่อยเพราะว่าเขาเพิ่งจะกลับมาจากการล้างมือ

กุ้งอบน้ำมันที่เดิมทีมีอยู่เต็มจานใหญ่ แต่ตอนนี้เหลือแค่จานเปล่าจานเดียวเท่านั้นที่น่าเศร้าไปกว่านั้นก็คือทุกคนไม่เพียงแต่จะแย่งกินอาหารจานนี้จนหมดเท่านั้น แต่ยังยั่วยวนทำให้เขาอยากกินจนแทบคลั่งอีกด้วย

“ว้าว พี่ซ่งทำอาหารอร่อยมากเลย”

“ใช่ ๆ โดยเฉพาะกุ้งตัวใหญ่จานนั้นทั้งสด อร่อย เคี้ยวหนึบ ๆ”

“นี่เป็นจานที่อร่อยที่สุดเท่าที่ผมเคยกินมาเลยครับ”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ต้วนซือก็อยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาจะไหลออกมา

“ฉันขอร้องพวกนายล่ะ เป็นคนดีกันหน่อยได้ไหม? อร่อยก็อร่อยไปสิ จะมาทำให้ฉันอยากกินแบบนี้มันไม่มากเกินไปหน่อยหรือ”

อย่างไรก็ตามทุกคนก็ไม่ได้สนใจอะไรเขา แต่กลับใจจดใจจ่อกับการกินกันอย่างเดียวและเพราะกลัวว่าอาหารที่มีมากมายเต็มโต๊ะจะถูกคนอื่นแย่งจนหมด

หลังจากหลินมั่วสาธิตให้เห็นด้วยตัวเองแล้วก็พูดต่อว่า

“ผมตั้งใจจะมอบสูตรลับแบบตัวยาเจือจางของยาตัวนี้ให้กับคุณ แน่นอนว่าสรรพคุณของยานี้ไม่ได้มหัศจรรย์เท่ากับครีมทาของผม แต่ผลที่ได้นั้นก็ไกลเกินกว่ายารักษาอาการบาดเจ็บภายนอกตัวอื่นจะมี”

แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะว่าหลินมั่วไม่อยากเอาสูตรดั้งเดิมออกมาเปิดเผยเพียงแต่ผลลัพธ์ของยาทาหายากตัวนี้ค่อนข้างแรงเกินไป ถ้าหากออกวางขายในตลาดมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นเหมือนยาฟื้นฟูอีกรุ่นหนึ่งได้เลย ดังนั้นเขาจึงปรับปรุงตัวยาให้เจือจางลง

สำหรับเรื่องที่หลินมั่วทำไมให้สูตรยากับซ่งจื่อหลาน ตัวเธอเองก็สงสัยมากเช่นกัน

“ทำไมถึงให้ฉันล่ะ? ยาวิเศษขนาดนี้ คุณสามารถผลิตเองได้นะ”

ในฐานะที่เป็นคนที่อยู่ในวงการห้างสรรพสินค้ามาหลายปี เธอมองแวบเดียวก็สามารถมองเห็นถึงศักยภาพทางการตลาดที่มหาศาลอย่างมากในอนาคตของครีมตัวนี้ แม้ว่าจะเป็นรุ่นที่เจือจางแล้วก็ตาม

“ไม่ได้ คุณบอกเองว่าตระกูลเซี่ยกำลังร่วมมือกับหมอเทวดาทั้งหลายตั้งใจจะจัดการกับผม ถ้าหากผมผลิตเอง พวกเขาจะเอาเรื่องนี้มาสร้างปัญหาขึ้นอย่างแน่นอนและผมก็ไม่อยากเป็นที่ดึงดูดความสนใจมากไปกว่านี้”