หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2099

หลังจากใช้ไปแล้วร้อยกระบวนท่าจู๋เยี่ยชิงก็ค่อย ๆ รู้สึกว่าร่างกายหมดกำลังลงหน้าผากเริ่มมีเหงื่อไหลออกมาเล็กน้อย

เมื่อเห็นอย่างนี้ ไป๋เมี่ยนหลังก็ค่อยแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ศิษย์น้องถอดใจเถอะ ถึงแม้ว่าเธอจะมีระดับพลังยุทธ์เพิ่มขึ้น แต่ก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพี่อยู่ดี”

ในฐานะที่เป็นศิษย์สำนักเดียวกัน เขาย่อมรู้ข้อดีและข้อด้อยของดาบใหญ่เล่มนี้ แม้ว่าพลังดาบจะมีพลานุภาพที่รุนแรงและมีพลังทำลายล้างสูง แต่หากเคลื่อนไหวอาวุธที่หนักเป็นพัน ๆ กิโลตลอดเวลาต้องสูญเสียพลังงานร่างกายมากเกินไป และขาดความรวดเร็วในการเคลื่อนตัว

เมื่อเจอกับคนที่มีการเคลื่อนไหวคล่องตัวอย่างตัวเองก็สามารถทำให้กำลังกายอีกฝ่ายที่มีเต็มเปี่ยมลดลงจนหมดได้เพียงแต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำตักเตือนของไป๋เมี่ยนหลัง จู๋เยี่ยชิงกลับไม่ได้ตอบสนองกลับไปแต่อย่างใด ๆ

แต่กลับยิ้มอย่างเย้ยหยัน

“นั่นมันไม่แน่หรอก!”

ทันทีที่พูดจบ พลังรอบตัวของเธอก็เปลี่ยนไปทันที พลังดาบอันหนาวเย็นระเบิดออกมาอีกครั้งพอเธอลืมตาทั้งสองข้างขึ้น จู๋เยี่ยชิงก็ลุกขึ้นอีกครั้ง

“ใช้กระบวนท่าแบบเดิม สำหรับพี่มันไม่มีประโยชน์หรอกนะ”

ไป๋เมี่ยนหลังยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัวให้ เพียงแต่ในขณะที่เขาตั้งใจจะหลีกเลี่ยงการโจมตีของอีกฝ่ายด้วยวิธีเดิมนั้นอยู่ ๆ สีหน้าก็เปลี่ยนไปกะทันหัน

เพราะว่าดาบยาวที่เดิมทีเคยเทอะทะงุ่มง่ามอยู่ ๆ ก็แปรเปลี่ยนไปคล่องแคล่วและว่องไวมากขึ้นในทันที ภายใต้สถานการณ์ที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เขาทำเพียงหลบมันอย่างหวุดหวิด

และเอามือข้างเดียวค้ำพื้นเอาไว้ หลังจากนั้นก็พลิกกลับไปมาอยู่หลายครั้ง ในที่สุดไป๋เมี่ยนหลังก็สามารถรักษาระยะห่างจากจู๋เยี่ยชิงได้

“ดาบจิ้ง ยกดาบหนักเหมือนเบาได้เชียว?”

และในตอนนี้เหนือแก้มของเขามีรอยบาดตื้น ๆ ปรากฏขึ้นวินาทีถัดมา ดาบก็วาดผ่านเข้ามาอีกครั้ง

ท่ามกลางแสงเย็นยะเยือกที่วาดตัดผ่านไป๋เมี่ยนหลังทำได้เพียงแค่หลบซ้ายหลบขวาเพียงเท่านั้น ดูเหมือนจะทำได้ง่าย ๆ แต่ถ้าสังเกตอย่างละเอียดดี ๆ ก็จะค้นพบว่าลมหายใจของไป๋เมี่ยนหลังในเวลานี้ค่อย ๆ หายใจหอบขึ้นเรื่อย ๆ

แม้ว่าจะคุ้นเคยกับกระบวนดาบของศิษย์น้อง แต่ก็ไม่สามารถรับมือกับความเร็วอย่างบ้าคลั่งของดาบที่เย็นยะเยือกนี้ได้

“ไม่สามารถหลบได้อีกแล้ว”

หลังจากถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ เขาก็หลบอีกครั้งและสายตาของเขาก็จดจ้องอยู่กับดาบยาวของจู๋เยี่ยชิง ก่อนที่ออร่ารอบตัวของไป๋เมี่ยนหลังเริ่มก่อตัวรวมกันอย่างช้า ๆ

เขาในตอนนี้ ในที่สุดก็เริ่มจริงจังขึ้นมาแล้วจังหวะที่จู๋เยี่ยชิงเหวี่ยงดาบมาอีกครั้ง ร่างกายของเขาล่องลอยเบาหวิวมากขึ้น และกระทบกับแสงสลัวของไฟไปมา

คาดไม่ถึงว่าจะมีเงาซ้อนทับเกิดขึ้นด้านหลังของไป๋เมี่ยนหลัง

การเคลื่อนย้ายฝีเท้าลวงตา

จู๋เยี่ยชิงเองก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่าหลังจากต่อสู้กับไปเมื่อสักครู่ พลังของไป๋เมี่ยนหลังคนนี้ยังคงหลงเหลืออยู่การโจมตีครั้งนี้เธอหลบไม่ทันจริง ๆ

ภายใต้สถานการณ์วิกฤติเช่นนี้ เธอทำได้เพียงยกดาบยาวขึ้นมาและขวางไว้ด้านหน้าตัวเอง เพียงแต่ตอนที่คมดาบกระทบกับฝ่ามือนั่น แรงกระทบที่คาดไว้กลับไม่เกิดขึ้น

“ศิษย์น้อง ระวังหน่อยนะ”

ตามมาด้วยเสียงเตือนของไป๋เมี่ยนหลังที่ดังขึ้น

ศิลปะการต่อสู้ซั่นโส่วของตระกูลไป๋ที่เคลื่อนไหวรวดเร็วและลึกลับ เมื่อแขนของเขาเคลื่อนไหวอีกครั้ง เงาสีดำก็วาบผ่านและหายไปในทันที ฝ่ายตรงข้ามอย่างจู๋เยี่ยชิงถูกกำลังมหาศาลบังคับให้ถอยหลังกลับไปสิบกว่าก้าวทันที

หลังจากสามารถยืนอย่างมั่นคงได้ เธอก็รู้สึกว่าแขนของเธอเริ่มชา และในเวลานี้ไป๋เมี่ยนหลังก็ได้เรียกคืนกระบวนท่าทั้งหมดแล้วและพูดด้วยสีหน้าสบายใจ

“ศิษย์น้องเธอแพ้แล้ว”

“ใครบอก!!”

จู๋เยี่ยชิงตะคอกพร้อมกับเตรียมถือดาบโจมตีอีกครั้ง แต่ก่อนที่เธอจะก้าวเท้าไป เธอก็รู้สึกเวียนหัวและแขนขาเริ่มอ่อนแรงลง

“ใช้พิษ คุณมันน่ารังเกียจที่สุด”