หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2104

ลานวัดเต๋าไม่ใหญ่นัก เพียงประมาณห้าสิบก้าวเท่านั้น ทั้งสามก็เดินมาถึงห้องโถงหลัก

ป้ายเขียนว่า "ฉือหังไจ" แขวนอยู่ด้านบนเหนือทางเข้าของโถงหลัก

เมื่อก้าวเข้าสู่ห้องโถงหลัก ก็มีรูปปั้นเทพสามองค์อยู่ภายใน

แม้ว่าอุปกรณ์อำนวยความสะดวกในวัดจะมีร่องรอยแห่งยุคสมัยที่เก่าแก่ชัดเจน แต่พวกมันเหล่านั้นก็สะอาดไร้สิ่งสกปรก

ผู้ก้าวเข้าสู่ประตูลัทธิเต๋า คือแขกผู้มีวาสนา

หลังจากเห็นรูปปั้นเทพสามองค์แล้ว หลินมั่วก็ประสานมือของเขาและโค้งคำนับเพื่อแสดงความเคารพ

จากนั้นเขาก็เร่งฝีเท้าตามจิ้งเฉินและซ่งจื่อหลานไปข้างหน้า

หลังจากผ่านห้องโถงหลักแล้ว ทั้งสามก็มาถึงสวนด้านหลังของฉือหังไจ

สิ่งที่สะดุดตาที่สุด คือต้นมณฑาขาวที่อยู่บริเวณสวน

เนื่องจากสวนแห่งนี้มีขนาดเล็ก ต้นไม้ต้นนี้จึงดูสูงเด่นเป็นพิเศษ

แม้ว่าอากาศจะเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แต่ต้นของมันก็ยังคงสูงและเขียวขจี

และใต้ต้นมณฑาขาว มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิ

รัศมีรอบตัวของเธอ ดูเหมือนจะผสานเข้าไปกับต้นมณฑาขาว

ท่าทางของเธอสงบนิ่งเหมือนน้ำ สมกับเป็นจิตวิญญาณของลัทธิเต๋า

นี่คือบุคลิกของยอดฝีมือ!

ไม่ต้องคาดเดาหรือเอ่ยอะไรมาก บุคคลนี้ก็คือนักพรตอวี้ซูที่ซ่งจื่อหลานพูดถึงนั่นเอง

วินาทีแรกที่เขาเห็นนักพรตอวี้ซู หลินมั่วก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง

นักพรตคนนี้ดูจะเด็กเกินไปนิดหน่อย

ตามความเข้าใจของหลินมั่ว ขอบเขตการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ของลัทธิเต๋า สามารถแบ่งออกเป็นสิบระดับ

สิบคือระดับสูงสุด และระดับนี้ก็สอดคล้องกับระดับของปรมาจารย์

เครื่องหมายที่แสดงถึงระดับปรมาจารย์ ก็คือการใช้ลมปราณควบคุมพลังงานจากภายนอก

และในขอบเขตลัทธิเต๋า ก็ยังมีการแบ่งส่วนที่ชัดเจนยิ่งขึ้น

ที่นั่นคือลัทธิเต๋าระดับที่ห้า หากสามารถผ่านระดับนี้ไป

ไม่เพียงแต่ช่วยยืดอายุขัยเท่านั้น แต่ยังมีผลมหัศจรรย์ที่ทำให้รูปลักษณ์ดูอ่อนเยาว์อีกด้วย

แน่นอนว่าความงามประเภทนี้ไม่ได้ทำให้เป็นอมตะ แต่ความเร็วของความชรานั้นจะช้ากว่าคนทั่วไปมาก

ตามที่ซ่งจือหลานกล่าวไว้ ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้เดินทางไปมณฑลก่วงเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว

ไม่ว่าจะคำนวณอย่างไร บุคคลนี้ควรมีอายุอย่างน้อยห้าสิบหรือหกสิบปีด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตาม ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ที่เขาเห็นในขณะนี้ ดูจากใบหน้าแล้วเหมือนจะอายุเพียงสามสิบต้นๆ เท่านั้น

หากการคาดการณ์ถูกต้อง ระดับพลังยุทธ์ของผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ จะต้องอยู่ที่ระดับห้าของลัทธิเต๋าหรือแม้แต่สูงกว่านั้น

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หัวใจที่สงบนิ่งของหลินมั่ว ก็เต้นเร็วขึ้นทันใด

เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นผู้ฝึกพลังยุทธ์ระดับสูงเช่นนี้

และในเวลานี้ เขาได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว

ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

การจ้องมองนั้นเหมือนกับดาบคมกริบ ที่เจาะทะลุร่างของหลินมั่ว

ภายใต้การจ้องมองเช่นนี้ ราวกับกำลังสะกดภูตผีและวิญญาณชั่วร้ายทั้งหมด ให้ไม่มีทางหลบหนีได้เลย

สายตาที่เหลือบมองเพียงแวบเดียว หลินมั่วก็รู้สึกว่าอากาศรอบตัวเขาหนาแน่นขึ้นทันที

และความกดดันที่มองไม่เห็นนั้น ทำให้เขาแทบจะขยับร่างกายไม่ได้

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกนี้เกิดขึ้น และผ่านไปอย่างรวดเร็ว

มันหายไปในวินาทีถัดมา

แม้ว่าหลินมั่วจะไม่เข้าใจเจตนาของอีกฝ่ายก็ตาม

ดังนั้น ที่เชิญสหายน้อยหลินมาในครั้งนี้ เพื่อที่ฉันจะได้แสดงความขอบคุณด้วยตนเอง”

หลังจากพูดเช่นนั้น เธอก็มองดูซ่งจื่อหลานด้วยความรักและเอ็นดู

หลินมั่วจึงได้เข้าใจว่าเหตุใดซ่งจื่อหลาน ถึงยืนกรานที่จะพาเขามาพบกับผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ให้ได้

ที่แท้ก็เพราะเหตุนี้

“ท่านนักพรตไม่จำเป็นต้องขอบคุณเลยครับ ผมกับจื่อหลาน เราเป็นเพื่อนกัน

การช่วยเหลือซึ่งกันและกันก็สมเหตุสมผล ท่านนักพรตไม่ต้องขอบคุณครับ”

ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ที่อยู่ตรงข้ามพยักหน้า

“ตั้งแต่ที่มณฑลก่วงฉันก็เริ่มรู้สึกผูกพันกับหลานเอ๋อร์

และด้วยเหตุนี้ ฉันควรทำอะไร เพื่อเป็นการตอบแทนแทนหลานเอ๋อร์

สหายน้อยหลิน โปรดอย่าปฏิเสธ นี่เป็นเพียงเจตนารมย์ของข้าน้อยเท่านั้น”

หลังจากพูดจบ เธอก็ยกนิ้วขึ้นแล้วชี้ไปที่รากของต้นมณฑาขาว

เพื่อส่งสัญญาณให้หลินมั่วนั่งทำสมาธิตรงนั้น

หลินมั่วเห็นว่าอีกฝ่ายมีความตั้งใจแน่วแน่ ดังนั้น หลังจากที่บอกปัดไปแล้วเมื่อครู่ เขาจึงทำได้เพียงให้ความร่วมมืออย่างเชื่อฟังเท่านั้น

เมื่อเขากำลังจะทำสมาธิ

ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้พูดขึ้นอีกครั้ง

"ผ่อนคลายจิตใจ และล้างความคิดที่ฟุ้งซ่านออกจากจิตใจของคุณ"

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็โบกแส้ขนในมือของเธอ

ชั่วขณะหนึ่ง หลินมั่วรู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนคว้าง

จากนั้น ก็สัมผัสได้ถึงวิกฤตอย่างรุนแรง ที่ทำให้เขารู้สึกขนลุกขนชันทันที