หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2109

ที่สวนด้านหลังของฉือหังไจ

เมื่อเห็นหลินมั่วที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ใต้ต้นมณฑาขาว และร่างกายของเขาที่กระตุกอยู่ตลอดเวลา

ซ่งจื่อหลานก็รู้สึกเป็นกังวลเช่นกัน

“ท่านคะ หลินมั่วเป็นแบบนี้ ไม่เป็นอะไรจริงๆ หรือคะ”

ที่ข้างโต๊ะหิน ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้มีสีหน้าเรียบเฉย และไม่ตอบสนองต่อความผิดปกติของหลินมั่ว

“ไม่มีปัญหา ฉันจัดเตรียมภาพลวงตาทั้งสามให้แก่หลินมั่ว

ประการแรกคือ เพื่อการฝึกฝนแกนพลังของเขา แม้ว่าการฝึกฝนของเขาจะไม่อ่อนด้อย แต่แกนพลังของเขาเปราะบาง และความสามารถในการต่อสู้ที่แท้จริงนั้นยังไม่เพียงพอ

ประการที่สองคือ เพื่อที่จะฝึกฝนอารมณ์ของเขา เขามีสมบัติอยู่ในครอบครอง แต่อารมณ์ของเขายังไม่ดีพอ และยังไม่สามารถควบคุมมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ "

ที่แท้ ทุกสิ่งที่หลินมั่วประสบนั้น คือภาพลวงตาที่ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้สร้างขึ้นสำหรับเขา

นอกจากนี้ ทันทีที่เขาเข้าไปในลานวัด

ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ก็สามารถมองเห็นข้อบกพร่องในด้านการต่อสู้ รวมทั้งอารมณ์ของหลินมั่วได้ทันที

เพื่อตอบแทนที่หลินมั่วได้เคยช่วยเหลือซ่งจื่อหลานอยู่บ่อยครั้ง

เธอจึงสร้างภาพลวงตาขึ้นมาสามประการ เพื่อช่วยเสริมเรื่องนี้ให้แก่หลินมั่ว

นอกจากนี้ ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ยังรู้จักอาวุธศักดิ์สิทธิ์ในมือของหลินมั่วดี

แม้ว่าเธอจะไม่รู้จักชื่อกระบี่เล่มนี้ แต่ก็สามารถคาดเดาได้เกือบทั้งหมด

“สำหรับภาพลวงตาสุดท้ายนี้ มันมุ่งเป้าไปที่ความหมกมุ่นที่ติดอยู่ในใจของหลินมั่ว

แม้ว่าความหมกมุ่นนี้จะเป็นแรงผลักดันให้เกิดการพัฒนา แต่การหมกมุ่นที่มากเกินไป ก็เป็นอุปสรรคขัดขวางการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ได้

อย่างในกรณีของหลินมั่ว หากเขาไม่แก้ไขความหมกมุ่นในจิตใจของตน

ก็เป็นเรื่องยากที่เขาจะฝ่าด่านและพัฒนาต่อไปได้”

หลังจากฟังเช่นั้น ซ่งจื่อหลานก็พยักหน้าด้วยความเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง

ซึ่งอาจกล่าวได้ว่า เธอไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการฝึกศิลปะการต่อสู้

ไม่เช่นนั้น ด้วยความสัมพันธ์ของเธอกับผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ เธอคงจะฝึกฝนศิลปะลับของฉือหังไจไปนานแล้ว

“ท่านคะ แล้วเมื่อไหร่หลินมั่วจะตื่นล่ะ”

ซ่งจื่อหลานอดถามด้วยความกังวลใจไม่ได้

“ไม่ต้องห่วง เมื่อธูปสามดอกนี้มอดไหม้จนหมด หลินมั่วจะตื่นขึ้นมาเอง”

ขณะที่เขาพูด ผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ก็ชี้ไปที่โต๊ะหินตรงหน้าเขา

มีกระถางธูปเล็กๆ วางอยู่บนโต๊ะหิน โดยมีไม้จันทน์สามแท่งปักอยู่ตรงกลาง

ไม้จันทน์ทั้งสองถูกไหม้ไปหมดแล้ว แต่อันสุดท้ายยังเหลืออยู่เกินครึ่งเล็กน้อย

เรื่องสูตรลับยาฟื้นฟูนั้น พวกเขาไม่ต้องการยืมมือบุคคลอื่นจัดการ

หลังจากพูดจบ อีกฝ่ายก็ไม่ตอบอะไร จากนั้นก็หันหลังกลับ กลายเป็นเงาดำหลายเงา และหายไปในความมืด

ที่ลานวัด ใบไม้ยังคงร่วงหล่นลงมา ราวกับว่าการร่วงหล่นเป็นหน้าที่เดียวของพวกมัน

ใต้ต้นไม้ใหญ่ แม่ชีลัทธิเต๋าที่ทำความสะอาดลาน ยังคงทำกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นอย่างเป็นระเบียบ

จนกระทั่งมีสายลมพัดดอกไม้ในลาน และเริ่มปลิวไสวไปมาอย่างแผ่วเบา

ในเวลานี้ แม่ชีลัทธิเต๋าก็หยุดสิ่งที่เธอทำอยู่

เธอยกมือขึ้นจับใบไม้ที่ร่วงหล่นสองสามใบ แล้วสะบัดมันออกไป

และที่มุมนั้น เงาดำก็หลบเลี่ยงการโจมตี และในขณะที่หลบเลี่ยงนั้น ร่างของเขาก็ปรากฏขึ้นเช่นกัน

ส่วนใบไม้ที่ร่วงหล่นเหล่านั้น มันถูกปักลึกลงไปในผนัง

เมื่อเห็นผู้บุกรุกกะทันหันที่แต่งกายเป็นนินจา

แม่ชีลัทธิเต๋าไม่แสดงสีหน้าใดๆ และพูดอย่างสงบ

“ฉือหังไจ ห้ามบุคคลภายนอกบุกรุก”

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็โบกไม้กวาดเบาๆ

ใบไม้ที่ร่วงหล่นกลายเป็นมังกรตัวยาว และโฉบเข้าหานินจาทันควัน