หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2177

ความแข็งแกร่งของหลินมั่วจริงๆ แล้วแบ่งออกเป็นสามระดับคร่าวๆ

หนึ่งในนั้นคือการระเบิดพลังของดาบสายฟ้าฟาด ซึ่งน้อยกว่าพลังหนึ่งในสิบของไทอา

แต่ชนะในการต่อสู้อย่างต่อเนื่อง

หากยืมทักษะดาบไทอาใช้ แม้ว่าจะสามารถฆ่าพวกปรมาจารย์ได้แต่ก็จะไม่เหลือประโยชน์อะไร

เมื่อดาบโบกสะบัด พลังก็หายไปทันที

ดังนั้นการใช้หมัดจึงกลายเป็นวิธีต่อสู้ที่อ่อนแอที่สุดของหลินมั่ว

แต่ความก้าวหน้านี้เกิดขึ้นได้โดยไม่ต้องใช้วิชาซ่านโส่วของตระกูลไป๋

ทักษะนี้ติดหนึ่งในห้าอันดับแรกของจีน

หากบุคคลในสถานการณ์เดียวกันถูกโจมตีอย่างเต็มแรง เขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือเสียชีวิตได้

แต่หลังจากที่หลินมั่วได้เรียนรู้ทักษะนี้

ถือว่าครั้งนี้เป็นการได้ใช้ซ่านโส่วได้ตรงตามความหมายที่แท้จริง

แต่ว่าผลลัพธ์ก็ต่างจากที่เขาคิดเอาไว้มาก

ต่อสู้ด้วยหมัด

หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายเว้นระยะห่าง

สีหน้าของนักดาบทองคำก็เปลี่ยนไป

ถ้าไม่ใช่เพราะการฝึกฝนขั้นสูงที่สามารถระงับพลังงานมืดที่พุ่งเข้าสู่ร่างกายของเขาได้

เขาก็คงบาดเจ็บภายในไปแล้ว

เมื่อหลินมั่วเห็นว่าซ่านโส่วของเขาได้เปรียบ เขาจะปล่อยโอกาสที่ดีเช่นนี้ได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้นความแข็งแกร่งของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก ถือเป็นโอกาสที่ดีในการยืมมือคู่ต่อสู้มาฝึกฝน

การต่อสู้ระหว่างความเป็นและความตายคืออาจารย์ที่ดีที่สุด

เมื่อคิดเช่นนั้น

เขาก็พุ่งไปข้างหน้า

นักดาบทองคำที่สงบสติอารมณ์ได้ในเวลานี้ก็เปลี่ยนวิชาดาบของเขา

วิธีการโจมตีที่รวดเร็วและรุนแรง ตอนนี้กลายเป็นความคล่องแคล่วมากขึ้น

แต่กลับผิดพลาด

หลังจากที่หลินมั่วเข้ามาใกล้ เขาก็ต้องระวังพลังงานแปลกๆ ของหลินมั่วขณะเคลื่อนไหว

ภายใต้จุดประสงค์สองประการ เจากการต่อสู้อย่างกดดัน

กลายเป็นการต่อสู้ที่ดูจะเสมอกัน

เมื่อเห็นว่าดาบทองคำไม่สามารถโจมตีได้เป็นเวลานาน

นักพรตฮาจิมันที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ตอนนี้เสียเวลามามากแล้ว

หากยังยื้อเวลาอยู่แบบนี้ หั่วหวาและเซวียอู่เยี่ยคงกลับมาทันแน่

ไม่ต้องถามว่าเขาสองคนจะฆ่าหลินมั่วได้หรือไม่

ถึงเวลานั้นจะมีทางรอดออกไปหรือเปล่าก็ไม่รู้

เมื่อคิดถึงตรงนี้เขาก็ไม่ลังเล

“ฉันจะช่วยนายเอง”

หลังจากตะโกนเสียงดัง เขาก็เข้าร่วมการต่อสู้

นี่คือสมบัติการป้องกันที่มีค่าที่สุดที่สำนักมอบให้เขา

เมื่อถูกกระตุ้นก็สามารถต้านทานการโจมตีได้เต็มที่

แต่มันเป็นของใช้แล้วทิ้ง

สิ่งที่ควรจะช่วยชีวิตได้ กลับสูญเปล่าเช่นนี้

เมื่อคิดเช่นนั้น สายตาที่เขามองไปทางนักดาบทองคำก็เปลี่ยนไป

ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้สวะนี่ยื้อเวลา เรื่องก็คงไม่เป็นเช่นนี้

แต่นักดาบทองคำกลับสัมผัสไม่ถึงสายตาที่เปลี่ยนไปของเขา

เขาเพียงแค่เอ่ยขอบคุณ

หากไม่ใช่ว่าเขาใช้หยกนั้นปกป้องตน

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายฟ้าที่รุนแรงเช่นนี้ หากไม่ตายก็คงบาดเจ็บสาหัส

แต่เมื่อเขามองไปรอบๆ

หลินมั่วกลับหายไปแล้ว

เขาตกใจมาก

“น่าเสียดายที่มันหนีไปได้”

นักพรตฮาจิมันก็สัมผัสได้ถึงความรุนแรงของเรื่องนี้

เขาลุกขึ้น

“ตามไป อย่าให้มันหนีไปได้”

“เสียหน้าเป็นเรื่องเล็ก แต่หากทำให้เอ้อร์หวังโมโห พวกเราจะซวย”