หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2191

ด้านพ่อบ้านตระกูลอูริตะ

เดิมทีเขาคิดว่าแค่ตนเองออกหน้า

หนานกงจิงเลวี่ยกับเซวียอู่เยี่ยจะเห็นแก่หน้าตนเอง มอบตัวหลินมั่วให้เขา

ไม่ใช่แค่กู้หน้าคืนเท่านั้น

ยังช่วยให้เขาได้หน้าต่อหน้ากองกำลังญี่ปุ่นและเพิ่มความเป็นผู้นำด้วย

ทว่า มันไม่เป็นอย่างใจคิด

ราชันย์ทั้งสองไม่รักษาหน้าของเขา แถมยังถูกเด็กเมื่อวานซืนอย่างหลินมั่วฉีกหน้าอีกด้วย

เมื่อนึกถึงตรงนี้ พ่อบ้านก็ชะงักเท้า กำชับอย่างไม่พอใจ

“ประกาศออกไป เรื่องนี้จบแล้ว

ออกเดินทางเถอะ รีบไปเมืองจิงโดยด่วน เตรียมพร้อมเข้าแข่งขันการแข่งขันบุ๋นบู๊ครั้งต่อไป"

หลินมั่วเป็นบุ๋นบู๊ไม่ใช่หรือ!

ถึงเวลานั้นส่งศิษย์ที่มีความสามารถชนะหลินมั่วทั้งบุ๋นบู๊

หลังจากนั้นก็ทรมานเขาจนขอตายดีกว่าเป็น

ขณะเดียวกันอาศัยหนานกงจิงเลวี่ยกับเซวียอู่เยี่ย ความสนใจของสนคนนี้ไม่มีที่สิ้นสุด

พวกเขาส่งกำลังคนมากขึ้นเพื่อแทรกซึมมั่วเป่ยต่อไป...

พ่อบ้านคิดเช่นนี้ก็หันไปมองหลินมั่ว

แววตาอาฆาต

ฆ่าคนของฉัน ตัดหัวคนของฉัน และนำความอัปยศมาสู่ประเทศของฉัน

แกต้องตาย

…

อีกด้านหนึ่ง สังเกตเห็นว่าทุกคนกำลังมาทางนี้

ท่านอาจารย์กู่กับบัณฑิตหน้าขาวที่เผชิญหน้ากันอย่างเย็นชา รีบถอนตัวออกจากการตั้งรับ

ทั้งคู่หยุดการต่อสู้

ในใจทั้งสองคนต่างรู้ดีแก่ใจ ขืนต่อสู้กันอย่างนี้ต่อไป

ผู้ที่ได้ประโยชน์มากที่สุดคือคนญี่ปุ่นที่มีจิตใจโหดเหี้ยม

หลังจากไอโขกรุนแรง

บัณฑิตหน้าขาวรีบหยิบยาออกมาเพื่อระงับพลังงานมืดในร่างกาย

พร้อมทั้งควักยาสมานแผลออกมาดื่มอึกเดียว

หลังจากพักผ่อนครู่หนึ่งก็ระงับอาการบาดเจ็บได้

ด้านท่านอาจารย์กู่เพียงพันแผลเท่านั้น แสร้งทำเป็นสงบนิ่งเฉย

รอพวกญี่ปุ่นกลับมา

ความสงบสุขกลับคืนสู่ที่นี่แล้ว

“หัวหน้าตระกูลเซี่ย เรารีบไปที่จีนก่อน

ถึงตอนนั้นเราพบปะร่ำสุรากันอีกครั้งที่เมืองจิง"

เซวียอู่เยี่ยเหลือบมองหนานกงจิงเลวี่ย

อีกฝ่ายย่อมเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไร

แต่เขาเพียงแค่ส่ายหัว

เขาเป็นคนริเริ่มงานเลี้ยงครั้งนี้

เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะยอมให้เซวียอู่เยี่ยจัดการใครก็ตามโดยพลการ

ออกจากทะเลหลวงนี้ คุณจะฆ่าใครไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน หนานกงจิงเลวี่ย

แต่ถ้าแขกทั้งหมดที่เขาเชิญมาถูกจับที่นี่ ความน่าเชื่อถือและหน้าตาของเขาในฐานะราชาแห่งทะเลตะวันออกจะเอาไปไว้ไหน

แต่

ถ้าเขาปกป้องทุกคนให้ปลอดภัยได้

เกาะงูชุมควรจะเที่ยวเล่นก็ควรจะเที่ยวเล่นหน่อย

เมื่อคิดได้อย่างนี้ เขาสบตากับเซวียอู่เยี่ย

เพียงมองแวบเดียว ทั้งสองก็เข้าใจกันโดยปริยาย

“หลินมั่ว ช่วงนี้คุณไม่ออกไปข้างนอกจะดีกว่า

คุณสังหารทูตดาบทองคำ กองกำลังญี่ปุ่นไม่มีทางปล่อยคุณไปง่ายๆ"

หนานกงจิงเลวี่ยกำชับแล้วก็กลับไปที่เรือรบ

ในไม่ช้า เซวียอู่เยี่ยก็ติดตามไปด้วย