หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2201

หลังจากที่ต่อนิ้วกลับเข้าไปแล้ว

หั่วหวากุมแขนข้างที่พันผ้าไว้แล้วเดินออกมาจากห้องพยาบาล

สถานการณ์การต่อสู้บนท้องฟ้าในสายตาเขาแล้วไม่ได้ผิดพลาดอะไร

เมฆลอยอยู่เหนือทะเลคลื่นยักษ์ที่สั่นสะเทือนท้องฟ้า กระบวนท่าที่น่าหวาดกลัวทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่พลังที่ทางโลกจะมีครอบครอง

ความรู้สึกที่ใต้ฝ่าเท้านั้นเป็นเพราะผลจากการต่อสู้จึงทำให้เรือโคลงเคลงไปมาอยู่ต่อเนื่อง

เขาอดที่จะประหลาดใจไม่ได้

“นี่เป็นความสามารถที่กำลังมนุษย์สามารถเข้าถึงได้จริง ๆ เหรอ?”

ถึงแม้ว่าจะติดตามเซวียอู่เยี่ยมาหลายปี

แต่เขากลับไม่เคยเห็นอู่เยี่ยลงมืออย่างสุดความสามารถ

การต่อสู้ครั้งนี้ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความสามารถอันน่าหวาดกลัวที่แท้จริงของหกราชาได้อย่างชัดเจน

ในเวลานี้ดวงตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาและการเฝ้าใฝ่หา

หลินมั่วที่อยู่ด้านข้างก็ดูทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจ

“หมั่นขยันฝึกซ้อมพวกเรายังเด็กยังมีโอกาสและความก้าวหน้าอยู่”

สำหรับประสิทธิภาพในการรบของหนานกงจิงเลวี่ยและไป๋เหมี่ยนหลัง

แน่นอนว่าเขาก็ปรารถนามันด้วยเช่นกัน

แต่มันก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึกใฝ่หาเท่านั้น

กระบวนท่าแบบนี้เมื่อเทียบกับภาพลวงของกระบี่ไท่อาในตอนแรกกระบี่ทำลายล้างโลกของผู้ชายคนนั้นยังมีความต่างกันอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

ขอเพียงพลังยุทธ์ของเขาเพิ่มขึ้นความเข้าใจในกระบี่พิฆาตก็จะลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น

ในอนาคตเขาจะสามารถปีนขึ้นไปจุดสูงสุดได้อย่างแน่นอน เห็นความเจริญรุ่งเรืองมากมายของโลกใบนี้

เช่นเดียวกับคำพูดที่เขาปลอบใจหั่วหวา ตอนนี้เขายังเด็กอนาคตยังอีกยาวไกล

และกระบี่ไท่อาที่อยู่ในมือหลินมั่วก็ดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของเขากระยี่ก็เริ่มสั่นเล็กน้อย

ส่วนอีกด้านการต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป

หนานกงจิงเลวี่ยเห็นผลที่ตามมาจากการต่อสู้ของตัวเองและไป๋เหมี่ยนหลังก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างช่วยไม่ได้

โชคดีที่ตัวเองตื่นตัวและออกห่างจากสนามรบได้ทัน

หากการต่อสู้แบบนี้เกิดขึ้นใกล้บริเวณเรือที่ตัวเองรักตัวเรือก็คงจะได้รับความเสียหายอย่างแน่นอน

แต่ว่าในเวลานี้หลังจากที่ผ่านการปะทะอันดุเดือดขั้นสุดแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นกำลังกายหรือพลังภายในของทั้งสองฝ่ายก็ถูกใช้ไปอย่างมาก

ไป๋เหมี่ยนหลังในเวลานี้เปียกโชกไปด้วยเหงื่อการหายใจเริ่มหนักขึ้น

เพียงแต่ถึงแม้ว่าร่างกายจะอ่อนเพลีย

แต่ในใจของเขากลับอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกล้าหาญ

“พลังสะกดกลั้น!”

หลังจากที่เขาร้องออกมา เขาก็ค้นพบความสิ้นหวัง

แต่เดิมพลังที่ไหลลื่นไร้สิ่งติดขัดจู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นเชื่องช้าอย่างมาก

ในใจก็เกิดความรู้สึกหวาดกลัวโดยไม่ได้ตั้งใจ

นี่คือพลังสะกดกลั้นระหว่างเผ่าพันธุ์

ไม่ว่าอสรพิษจะดุดันร้ายกาจแค่ไหน เมื่ออยู่ต่อหน้าเหยี่ยวมันก็เป็นเพียงแค่อาหารเท่านั้น

นี่เป็นการควบคุมโดยธรรมชาติระหว่างสายพันธุ์ไม่ได้เกี่ยวข้องกับผู้ฝึกสอน

ดังนั้นไม่ว่าไป๋เหมี่ยนหลังจะดิ้นรนแค่ไหน พลังของเขาก็ยังคงลดลงอย่างรวดเร็วอยู่เรื่อย ๆ

“อ๊า ผมไม่ยอมหรอก!”

เขาเงยหน้าแล้วคำรามออกมา

กรงเล็บเหยี่ยวของหนานกงจิงเลวี่ยก็มาถึงตรงหน้าเขา

เงากรงเล็บเหยี่ยวที่น่าสะพรึงกลัวเป็นเสมือนภูเขาที่กดทับร่างไว้ อวัยวะภายในทั้งหมดของเขาดูเหมือนถูกบดขยี้รวมเข้าด้วยกัน

ทันใดนั้นไป๋เหมี่ยนหลังสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวในปากและจมูก เลือดที่แดงสดก็พุ่งออกมา

เงาร่างงูหายไปในอากาศด้วยเช่นกัน

ด้วยพลังที่เชื่อยชาทำให้เขาตกลงไปในทะเลอย่างไม่เต็มใจ