หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2220

ภายใต้การดูแลความปลอดภัยของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้

ผู้เข้าแข่งขันก็มาอยู่ประจำที่ของตัวเอง

ผู้ชมที่กำลังรับชมภาพจากจอมอนิเตอร์รวมไปถึงผู้ชมที่กำลังรับชมการถ่ายทอดสดอยู่ต่างก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

นายทุนรายใหญ่ในตลาดหุ้นต่างก็เตรียมตัวกันตั้งแต่เนิ่นๆ เพื่อการแข่งขันในครั้งนี้

และเพื่อดึงดูดความสนใจจากผู้เล่นหุ้น

ถึงขนาดที่บางเจ้าได้แอบรวบรวมข้อมูลของผู้เข้าแข่งขันเอาไว้ด้วย

ในการเทรดหุ้นครั้งนี้ พวกเขาได้มีรายชื่อที่ได้รับความนิยมเรียงกันเอาไว้ดังนี้

เสวี่ยเหลียน นักปราชญ์หญิงตุนหวง

จั่งโหลว หลานชายเจ้าแห่งหุบเขาไป๋เฉ่า

เว่ยจงอี้ หมอเทวดาแห่งตระกูลเว่ย

ไป๋เมี่ยนหลัง ประมุขแห่งเกาะงูชุม

ปินปาหลาง โมโมโนะสุเกะแห่งญี่ปุ่น

สถาบันหม่าเต็ง ศูนย์การเรียนรู้แห่งแรกของญี่ปุ่น

หลินมั่ว ตัวแทนแห่งแดนใต้

รวมไปถึงตัวแทนม้ามืดของฝั่งประชาชนที่ไม่เผยโฉม

คนเหล่านี้ล้วนตกเป็นเป้าสายตาของผู้ชม

ในจอมอนิเตอร์กำลังฉายภาพ

หลังจากที่หลินมั่ว เสวี่ยเหลียนและเณรน้อยมายังที่หมายแล้ว

ก็เริ่มเข้าไปในห้องผู้ป่วยทันที

ในนั้นมีแพทย์ผู้ในการช่วยเหลือหลักคือคุณหมอเฉิน

เมื่อเห็นการมาถึงของทั้งสามก็ต้อนรับอย่างเป็นกันเอง

“ขอต้อนรับคุณหมอเทวดาทั้งสาม ผมแซ่เฉิน

เป็นแพทย์หัวหน้าประจำแผนกเส้นประสาท”

หลังจากที่พวกเขาทำความรู้จักกันเรียบร้อย

หัวหน้าเฉินพูดต่อ

“คนไข้คนนี้เป็นอัมพาตมาแล้ว....”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างๆ ก็กระแอมขึ้นมาเสียก่อน

เป็นสัญญาณว่าห้ามพูดไปมากกว่านี้

หัวหน้าเฉินจึงเข้าใจได้ทันที

“ขอโทษด้วย ผมลืมกติกาการแข่งขัน

ผมพูดมากเกินไปแล้ว

พวกคุณเชิญตรวจคนไข้ได้เลย ผมยังมีคนไข้ที่ต้องไปดู”

พูดจบเขาก็เดินจากไปทันที

ดูแล้วเขาเป็นหมอที่มีจิตใจดีคนหนึ่ง

แต่เมื่อเขาเดินออกจากห้องมาแล้ว ใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มร้ายขึ้น

เดิมทีเขาเป็นเพียงหัวหน้าแพทย์ธรรมดาที่ช่วยฝึกแพทย์หน้าใหม่และช่วยชีวิตผู้คน

ในการแข่งขันครั้งนี้เขาก็แค่ทำไปเพื่อให้ภารกิจในมือของตัวเองสำเร็จก็เท่านั้น

ขวางเส้นประสาทและทางเดินเลือด ทำให้ไม่มีเลือดมาเลี้ยงส่วนนี้ได้เพียงพอจนมันเริ่มใช้งานไม่ได้อีก

อาจจะเป็นเพราะเขาเคยได้รับการกระแทกอย่างรุนแรงในอดีตและไม่ได้รับการรักษาอย่างทันถ่วงที

ประกอบกับการใช้ร่างกายหนักเป็นระยะเวลานานทำให้มีอาการนี้”

เมื่อพูดจบ เณรน้อยที่อยู่ข้างๆ ก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

ใบหน้าของพวกเขาเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก

“โรคนี้รักษายาก!” เณรน้อยพูดขึ้น

เมื่อผู้ป่วยบนเตียงได้ยินคำวินิจฉัยของเสวี่ยเหลียนแล้วก็ตกใจเป็นอย่างมาก

เพราะมันเป็นจริงเหมือนที่เธอว่า

เมื่อหกเจ็ดปีก่อนเขาถูกรถชน

ตอนนั้นเขาคิดว่าไม่เป็นอะไรมาก และคู่กรณีก็ชดใช้เงินให้เขาห้าพันหยวน

เขาเป็นแค่ชาวไร่จนๆ เมื่อได้รับเงินก็ไม่เอาเรื่องใดๆ

จนเมื่อช่วงสิ้นปีเขาก็รู้สึกเจ็บที่ช่วงเอว

ตอนแรกเขาคิดว่าเพราะตัวเองทำงานหนักเกินไป

แต่พอมาปีที่สองอาการเจ็บก็ลามมายังส่วนขา

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังคงทำงานหนักต่อไปเรื่อยๆ

จนเมื่อมันปวดจนต้องมาโรงพยาบาล ขาทั้งสองของเขาก็ใช้งานไม่ได้อีกต่อไปแล้ว จากนั้นเขาต้องใช้ชีวิตบนรถเข็น

คำวินิจฉัยของเสวี่ยเหลียนทำให้เขาตกใจไม่น้อย

แต่คำพูดของเณรน้อยยิ่งทำให้เขาเครียดมากกว่าเดิม