หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2237

เนื่องจากการเชื้อเชิญอย่างกะทันหัน

หลินมั่ว จั่งโหลว เสวี่ยเหลียนกับสามเณรจึงไม่ได้ไปเดินทางไปยังโรงแรมด้วยกันกับพวกเขา

เมื่อเป็นเช่นนี้ หลินมั่วจึงได้แต่บอกกับพวกเขาว่า

“เอ่อ งั้นพวกนายไปกันก่อนเถอะ”

“หากพวกเราเสร็จธุระแล้วยังมีเวลา ก็จะรีบไปทันที”

ถึงแม้ว่าจะไม่ทราบเจตนาของสมาคมแพทย์ แต่หลินมั่วกับคนอื่น ๆ ก็เดินตามออกไป

เมื่อเดินออกมาจากสนามแข่ง

ก็มีรถอเนกประสงค์หลายคันรออยู่ตรงนี้

หลังจากขึ้นไปนั่งบนรถและขับออกมาเกือบสองชั่วโมง

สิ่งปลูกสร้างสองฝั่งถนนก็น้อยลงเรื่อยๆ ถนนสำหรับเดินรถก็ห่างจากตัวเมืองออกไปเรื่อยๆ เช่นกัน

และการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นตามมาก็คือ จุดตรวจบนถนนมีเยอะขึ้นเรื่อยๆ

คนเฝ้าในนั้น ต่างก็เป็นเจ้าหน้าที่ทหาร

และตอนที่หลินมั่วมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาก็รู้สึกถึงความตึงเครียดอย่างรางๆ

เหมือนกับว่าอยู่ในป่านั้น สถานที่ซึ่งมองไม่เห็น มีสัตว์ร้ายซึ่งไม่อาจเทียบได้กำลังจ้องมองพวกเขาอยู่

หลังจากรถหยุดและทุกคนลงจากรถ

ภาพแรกที่เห็นก็คือพวกสิ่งปลูกสร้างอันใหญ่โต

บนจัตุรัสมีรูปปั้นหินแกรนิตตั้งตระหง่านอยู่สามอัน

คนตรงกลาง ก็คือบรรพบุรุษแห่งการแพทย์และยา…หลี่จิ่งถัว

ในยุคสมัยเกษตรกรรมแบบเฉือนแล้วเผา บรรพบุรุษหลี่เป็นผู้สร้างรากฐานทางการแพทย์ จัดประเภทยาสมุนไพรต่าง ๆ นานา และจดบันทึกสารานุกรมยาจีน

คนทางขวาก็คือ ซุนเชวี่ยปราชญ์แห่งการแพทย์ เขาได้ทำการปรับปรุงรากฐานทางการแพทย์ของหลี่จิ่งถัวให้สมบูรณ์แบบ

เขาใช้เวลาตลอดชีวิต เพื่อรวบรวมอาการป่วยของคนไข้ที่พบเจอรวมทั้งวิธีรักษาไว้ใน ‘คัมภีร์ร้อยโรค’

อีกทั้งยังกำหนดวิธีวินิจฉัยโรคทางการแพทย์จีน ด้วยการดู ดม ฟัง และจับชีพจร

ส่วนรูปปั้นทางซ้ายก็คือ ชายชราผมยาวท่านหนึ่ง

คนคนนี้ทำการปรับปรุงรากฐานทางการแพทย์ของคนก่อนให้สมบูรณ์แบบอีกครั้ง

ขณะเดียวกันก็ได้บุกเบิกวิธีการรักษาแบบใช้เข็มกำจัดโรค

เมื่อหลินมั่วเห็นคนเหล่านี้ ดวงตาของเขาก็เผยความซาบซึ้งออกมาให้เห็น

บุคคลในรูปปั้นนี้ ก็คือหลินฉงเซวียนที่เขาเคยเห็นในป้ายหยกของตระกูลหลินเมื่อตอนนั้น

หลังจากเดินเข้าไปในตำหนักกลาง บนชายคาประตูขนาดใหญ่ ก็มีคำว่า ‘สภาผู้อาวุโสแห่งสมาคมแพทย์’ แขวนอยู่ด้านบน

กล่าวกันว่า มันเก็บสมบัติทางการแพทย์ที่สำคัญที่สุดเอาไว้ ซึ่งก็คือตำราแพทย์

หากผู้ที่บุกรุกเข้ามาโดยไม่ได้ถูกเชื้อเชิญเป็นการเฉพาะโชคดีหนีออกไปได้

ก็จะถูกสมาคมแพทย์และสมาคมศิลปะการต่อสู้ไล่ฆ่าถึงสุดหล้าฟ้าเขียว

สถานที่สำคัญเช่นนี้ เหตุใดต้องพาตนและคนเหล่านี้มาด้วย

แน่นอนว่าแม้จะรู้สึกสงสัย แต่พอเห็นการป้องกันอย่างเข้มงวดบริเวณรอบๆ รวมถึงหน้าตาซึ่งเต็มไปด้วยความน่าเกรงขามและร้อนใจของผู้นำคณะแล้ว

พวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก และไม่กล้าถามอะไรด้วย

แม้แต่จั่งโหลวผู้มีนิสัยสบายๆ ขณะนี้ก็ไม่กล้ามองซ้ายแลขวา ได้แต่เดินตามขบวนผ่านระเบียงทางเดินยาวไปอย่างว่าง่าย

หลังจากผ่านการตรวจสอบมาหลายชั้น

คนด้านหน้าสุดของขบวนก็หยุดฝีเท้า

“ทุกท่านล้วนเป็นสุดยอดอัจฉริยะรุ่นเยาว์ในทางการแพทย์ของจีน”

“สำหรับผลงานอันยอดเยี่ยมของทุกคนในการแข่งขัน”

“สภาผู้อาวุโสจึงมอบรางวัลให้เป็นพิเศษ”

“ต่อไปจะมีเจ้าหน้าที่นำทุกคนไปรับรางวัลที่เหมาะสมในสถานที่ที่แตกต่างกัน”