หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2248

เมื่อผู้อาวุโสเนี่ยใช้เข็มเงินที่หนาเท่ากับไส้ปากกาแทงเข้าไปในจุดเจียนเจินของหลินมั่ว หลินมั่วที่นอนสลบไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มในที่สุดก็มีพลังวิญญาณเคลื่อนไหวแล้ว ครึ่งนาทีต่อมาภายใต้บรรยากาศที่ตึงเครียดทันใดนั้นหลินมั่วก็ลืมตาทั้งสองข้างขึ้น

จากนั้นความผันผวนของอารมณ์ที่รุนแรงก็แพร่กระจายเต็มไปทั่วทั้งห้องทันที สิ่งแรกที่ผู้อาวุโสเนี่ยทำคือการใช้นิ้วจี้จุดเขา

หลินมั่วที่กำลังจะลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ ทันใดก็รู้สึกว่ามีพลังอันน่าสะพรึงกลัวเกิดขึ้นตรงระหว่างคิ้ว และเข้าควบคุมพลังทั้งหมดในร่างกายทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้แม้แต่นิดเดียว

เมื่อสายตาเคลื่อนไปมองก็เห็นทั่วทั้งตัวมีแต่เข็มเงินขนาดใหญ่ และก็เห็นจั่งโหลวกับคนอื่น ๆ อยู่ที่ข้างเตียงผู้ป่วย ในตอนนี้หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

ที่แท้ทุกสิ่งที่เขาเพิ่งประสบมาเป็นเพียงแค่ความฝันของเขาเท่านั้น และเหตุผลที่ตอนอยู่ในฝันรู้สึกเจ็บปวดก็เป็นเพราะว่าผู้อาวุโสเนี่ยกำลังใช้เข็มเงินหนา ๆ ฝังเข็มให้เขา

คนที่ยืนอยู่ด้านข้างเห็นเขาตื่นขึ้นมา เสวี่ยเหลียนที่สวมชุดป้องกันอยู่ก็มีรอยยิ้มเผยขึ้นมาบนใบหน้าแสดงถึงความดีอกดีใจทันที

“หลินมั่วคุณตื่นแล้ว เป็นยังไงบ้าง รู้สึกโอเคหรือเปล่า?”

เพียงแต่ในตอนนี้ทุกจุดของชีพจรที่สำคัญ ๆ ในร่างกายของหลินมั่วกำลังถูกผนึกด้วยเข็มเงินอย่างแน่นหนาเพื่อทำการรักษาเขา เขายังจะรู้สึกอะไรได้อีกกัน

แต่เมื่อมองไปที่สายตาที่เป็นกังวลของเสวี่ยเหลียน หลินมั่วก็ทำได้เพียงพยักหน้าให้

“สบายดี! จริงสิ... เณรน้อยเป็นยังไงบ้าง”

เขาจำได้อย่างชัดเจน ว่าก่อนที่เขาจะสลบไป สามเณรก็ติดเชื้อไวรัสเหมือนกันกับเขา

“เณรน้อยไม่เป็นไร อาการติดเชื้อของเขาเบามาก ได้ผู้อาวุโสหลายท่านช่วยรักษาอย่างทันท่วงที ขณะนี้กำลังพักผ่อนอยู่นะ ส่วนทางคุณลุงอู๋เสวียนฉันก็ได้ติดต่อไปแล้ว และแจ้งพวกเขาแล้วว่าพวกเราอาจจะต้องรอหลังช่วงรอบชิงชนะเลิศจบแล้วถึงจะกลับไปได้”

ตอนที่เสวี่ยเหลียนกำลังตอบคำถามของเขา หวงเจิงก็ถือเอกสารหนา ๆ เดินเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นหลินมั่วตื่นขึ้นมา เขาก็ทำหน้าตาตกใจก่อนจากนั้นใบหน้าก็เปลี่ยนไปเต็มไปด้วยความดีใจ

ขั้นต่อไปก็แค่ต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจทั้งหมดศึกษาค้นคว้ายาแก้พิษที่สอดคล้องกันก็ได้แล้ว เพียงแต่ว่าอยู่ ๆ ผู้อาวุโสเนี่ยก็ขมวดคิ้วขึ้นมากะทันหัน

เพราะสำหรับเรื่องนี้แล้ว สิ่งแรกที่แล่นเข้ามาในหัวของเขาก็คือไวรัสชนิดนี้ต้องถูกแทรกแซงจากฝีมือมนุษย์เป็นแน่ พูดให้ชัดเจนยิ่งขึ้นก็คือนี่อาจเป็นไวรัสทางชีวเคมีที่มนุษย์สร้างขึ้น

อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่สิ่งที่ผู้อาวุโสเนี่ยกังวลมากที่สุด เมื่อเทียบกับไวรัสแล้ว หัวใจของมนุษย์ต่างหากที่เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาก็มองสบตากับผู้อาวุโสอีกสามท่านที่เหลือ ทุกคนก็ขมวดคิ้วเข้าหากันเช่นกัน แสดงให้เห็นว่าพวกเขาก็คิดแบบนั้นเช่นกัน

“พวกเธอออกไปก่อนเถอะ ฉันมีธุระอยากจะคุยกับเพื่อนหลินตามลำพังสักหน่อย”

เมื่อผู้อาวุโสเนี่ยพูดจบ ทุกคนก็ให้ความร่วมมือเดินออกไปจากที่นี่ทันที