หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2253

หลังจากที่หยดน้ำกระจายไปทั่วท้องฟ้าและตกลงสู่พื้นแล้ว

คนที่อยู่ด้านหลังชายร่างกำยำที่หยุดเขาเมื่อครู่นี้ บัดนี้ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ

เขาถือดาบคมเขียวหันหลังกลับเข้าไปในป่า

และห่างออกไปหลายกิโลเมตร

โคโมโตะ โยมูระที่ซ่อนตัวอยู่ในโพรงต้นไม้ กำลังพยายามระงับอาการบาดเจ็บในร่างกายของเขา

บาดแผลที่เกิดจากพลังดาบอันหนักหน่วงบนร่างกายของเขา ยังคงมีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

จนกระทั่งลมหายใจอันน่าสะพรึงทั้งสองนั้นจากไป

เขาจึงค่อยรู้สึกผ่อนคลายด้วยความโล่งใจ

แต่ยังคงไอออกมาอย่างรุนแรงและเป็นเลือดอีกครั้ง

พลังกายของเขาเริ่มอ่อนแอลง

หลังจากหยิบยาอายุวัฒนะออกมาจากตัว เพื่อระงับอาการบาดเจ็บแล้ว

เขาก็หยิบยาห้ามเลือดออกมา ทาลงบนบาดแผลทั้งหมด จากนั้นก็ประคองหน้าอกตนเองเอาไว้ แล้วรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าหวาดกลัว

.........

รุ่งสางของวันรุ่งขึ้น

การแข่งขันสุดยอดหมอเทวดารอบชิงชนะเลิศจัดขึ้นตามกำหนดการ

บรรยากาศในโถงสองของสนามกีฬาฉวนหมิงกลับมาสู่ความคึกคักคราคร่ำไปด้วยผู้คนอีกครั้ง

ที่ห้องสังเกตการณ์วีไอพี

ผู้อำนวยการกวาเถียนมองไปที่โคโมโตะ โยมูระที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลตรงหน้าเขา

เขาขมวดคิ้วทันที

"ล้มเหลวอย่างนั้นหรือ"

แม้ว่าจะมีการคาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่า ภารกิจนี้มีแนวโน้มที่จะล้มเหลวสูง

แต่เมื่อเขาเผชิญกับผลลัพธ์เช่นนี้เข้าจริงๆ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก

นี่คือทีมสายลับที่เขาทุ่มเทแรงกาย และใช้เวลาฝึกฝนมากกว่าสิบปี

นอกจากนี้ เขายังลงทุนทรัพยากรจำนวนมหาศาลไปกับคนหลายร้อยคน

เดิมที แผนของเขาเป็นเพียงการเข้าไปสอดแนมความลับภายในสมาคมแพทย์สภาอาวุโส

แน่นอน แม้ว่าการดำเนินการจะล้มเหลวก็ตาม

แต่อย่างน้อยได้ก่อกวนให้พวกเขาเสียสมาธิได้ก็นับว่ายังดี

แต่ผลลัพธ์ก็คือ ใบบรรดาสมาชิกชั้นยอดหลายร้อยคน มีเพียงหัวหน้าทีมสายลับเท่านั้นที่มีชีวิตรอดกลับมาได้

“เอาล่ะ นายลงไปรักษาบาดแผลก่อน

เป็นเพราะฉันหุนหันพลันแล่นเอง"

เมื่อได้ยินดังนั้น โคโมโตะ โยมูระก็รู้สึกผ่อนคลายลง

แต่เมื่อขณะที่เขากำลังหันหลังกลับ

จู่ๆ ท่าทีที่สงบแต่เดิมของผู้อำนวยการกวาเถียนที่อยู่ข้างหลัง ก็แสดงสายตาดุร้ายออกมาทันที

จากนั้นเขาก็ส่งสัญญาณมือทำท่าทางเชือดคอให้ลูกน้องอีกคน

หลังจากที่ลูกน้องคนนั้นติดตามโคโมโตะ โยมูระเดินออกไป

“หากเราทำพลาดไป นายรับผิดชอบไหวหรือ”

เมื่อได้ฟังคำตำหนิของผู้อำนวยการ

ริวคาเงะ เฮยากุสะเพียงแค่ยืดเหยียดร่างกายของเขาโดยไม่ใส่ใจ

“ได้ยินว่า มีโอกาสดีๆ ในถ้ำไป๋อวิ๋นต้งของตระกูลไป๋ไม่ใช่หรือ

ไหนๆ ก็ไม่มีอะไรทำ ผมก็แค่ลองไปดูสักหน่อยเท่านั้น

เผื่อว่าจะพบเจอเบาะแสไงล่ะ”

ผู้อำนวยการดูเคร่งเครียด และถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“แล้วนายเจออะไรไหมล่ะ”

“ไม่มีเลย ชายชราจากตระกูลไป๋ไหวพริบดีมาก

ทันทีที่ผมเข้าไปใกล้เขาก็รู้ตัวทันที

เขากำลังเจ็บป่วยด้วยโรคเรื้อรัง และอ่อนแอมากไม่ใช่หรือ"

ขณะที่พูด เขาก็คลึงไหล่ที่ช้ำของเขา

ทันใดนั้น ก็ทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด

โชคดีที่ตัวเขานั้นเคลื่อนไหวได้เร็วพอ ไม่อย่างนั้นป่านนี้ก็คงจบเห่อยู่ตรงนั้น

“เอาล่ะ ผมจะฝากเรื่องนี้ไว้ให้คุณจัดการแล้วกัน

ผมจะนำข่าวกลับตระกูลก่อน”

เมื่อพูดจบ ร่างของริวคาเงะ เฮยากุสะก็หายไปต่อหน้าต่อตาผู้อำนวยการ