หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2351

เวลาผ่านไปชั่วขณะ

หลินมั่วที่หายใจหอบอย่างหนัก ขณะนี้มีเหงื่อไหลออกมากองโต

ร่างกายภายนอก แม้จะมีอาการบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ขณะเดียวกันก็ใช้การทำงานร่างกายของเขาจนชำรุดสึกหรออย่างบ้าคลั่งเช่นกัน

“คุณหลิน ยอมแพ้เถอะ

ขืนเป็นแบบนี้ คุณก็มีแต่จะหมดแรง

พวกเราไม่ได้มีเจตนาทำร้ายคุณ!”

เผชิญหน้ากับคำเตือนของนาล่าคัง

หลินมั่วไม่ได้ตอบกลับ แค่พาสายตาที่แน่วแน่ แกว่งไท่อาที่อยู่ในมือ

เวลานี้ ในใจของเขาก็รู้ชัดเจนดี

ว่าตัวเองกำลังเข้าสู่ภาวะหมดแรง

แต่เขายอมแพ้ไม่ได้

หากให้ฝ่ายตรงข้ามพาเฉินเซิ่งหยวนกับเหลาหู่ไป

ตามนิสัยของหนานป้าเทียน ไม่มีทางที่จะเพิกเฉยเขาสองคนแน่

และหลินมั่วในวันนี้ ก็กำลังถ่วงเวลา เขากำลังรอคอย

“มาสิ เข้ามาเลยขอแค่ฉันหลินมั่วไม่ล้มลงไป

พวกนายไม่มีวันพาพวกเขาไป”

ตามเสียงเขาที่ตะโกนด้วยความโกรธ

สองหมัดกำแน่น เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้

เหล่ายอดฝีมือที่ปิดล้อมหลินมั่ว ก็ส่งสายตาไปที่นาล่าคัง เพื่อถามความเห็นของเขา

ในเวลานี้ฝ่ายหลังก็เข้าใจการตัดสินใจของหลินมั่วเช่นกัน

“ทำตามความปราถนาของคุณหลินที่รักในน้ำใจไมตรีและศีลธรรมนี้เถอะ”

ภายใต้คำสั่ง

ทุกคนลงมือทันที

ทุกสารทิศโจมตีเข้ามา ทำให้หลินมั่วปัดป้องในเวลาเดียวกันไม่ได้

คลื่นฝ่ามือ ซัดไปบนตัวของเขาอย่างต่อเนื่อง

แม้จะควบคุมความแข็งแกร่ง แต่ภายใต้ฝ่ามือที่ซ้อนๆกัน หลินมั่วทำได้เพียงถอยอย่างต่อเนื่อง

แน่นอนล่ะว่าเขาก็เจ็บปวดจนกัดฟันกรอด

ฉากการต่อสู้หยุดชะงักลงทันที เมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมารบกวน

เมื่อเห็นคนที่โทรมา

นาล่าคัง ก็ขมวดคิ้วก่อน รู้สึกตะหงิดขึ้นในใจทันที

ตอนที่เขารับสาย เป็นไปตามที่คาด

เสียงเย็นชาของคนในสายดังมาว่า

“กลับมา!”

สั้นๆง่ายๆสองคำ แต่กลับพาความรู้สึกที่ไม่อาจฝ่าฝืนได้

และนาล่าคังได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย หลังจากลังเลอยู่แป๊บเดียว

เขาก็ยังคงพยายามพูดเตือนสติ

“คุณหมิงจู ทางตระกูลได้เตรียมการ…”

แต่ยังพูดไปไม่ถึงครึ่ง

สายก็วางไปแล้ว ไม่มีโอกาสให้เขาพูดจนจบ

นี่คือใบสั่งยา วันละสองเทียบ ประมาณครึ่งเดือนพวกคุณก็สามารถหายขาดแล้ว”

พูดพลางยื่นใบสั่งยาให้กับเฉิงเซิ่งหยวนสองพี่น้อง

เมื่อได้ยินว่าหลินมั่วจะรีบไปที่เมืองจิง

เหลาหู่ก็วิตกกังวลขึ้นมา

“คุณหลิน มีอะไรรีบด่วนหรือ

กลับมาได้อย่างยากลำบาก พวกเรายังไม่ทันได้ตอบแทนพระคุณที่คุณได้ช่วยชีวิตไว้เลย”

หากไม่ใช่เพราะหลินมั่วบังเอิญกลับมามณฑลก่วง

พวกเขาสองพี่น้องคงไม่ได้ฝากฝังอะไรแล้วจริงๆ

“เพื่อนกันทั้งนั้น จะมาตอบแทนไม่ตอบแทนอะไรกัน

พวกคุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

“งั้นคุณหลินให้พวกเราเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อนะ ให้ตอบแทนอะไรบ้าง

ครั้งนี้ที่คุณกลับมา พวกเรายังไม่ได้จัดเลี้ยงต้อนรับคุณเลยนะ”

หากเป็นเวลาปกติ หลินมั่วก็คงรับปากไปแล้ว

ถึงยังไงก็เป็นเวลานานแล้วที่หลายๆคนไม่ได้นั่งลงสังสรรค์กัน

แต่วันนี้ เขาไม่เพียงแต่ต้องถ่ายทอดเรื่องของตระกูลซ่งให้แก่เซวียอู่เยี่ย

ยังต้องตามหาร่องรอยของหนานป้าเทียนด้วย

ไม่เจอคุณอาหนาน หลินมั่วไม่มีทางเบาใจ

“ครั้งหน้าละกัน รอครั้งหน้าผมกลับมา ผมจะเลี้ยงพวกคุณเอง”

หลังจากปฏิเสธอ้อมๆ หลินมั่วก็หันไปยังเมืองจิง ออกเดินทางอีกครั้ง