หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2357

ภายใต้ลูกรับลูกคู่ของสองพ่อลูก สวี่เจี้ยนกงก็รู้สึกซาบซึ้งมาก

“น้องอี้ซวิ๋น รับของขวัญเช่นนี้ไว้ พี่รู้สึกผิดนะ

มาๆ ไม่พูดแล้วๆ ชนแก้ว!”

เดิมทีเขาไม่ใช่คนประเภทที่มีวาทศิลป์ในการพูด

พกพาอารมณ์ที่ตื่นเต้น ซดไวน์ขาวเข้าท้องทันที

สวี่อี้ซวิ๋นก็แสดงออกอย่างสุภาพเช่นกัน

“พี่กับผมเป็นพี่น้องกัน ต่างเป็นครอบครัวเดียวกันไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนี้หรอกครับ

ปู่คนที่สอง ไปอยู่ดินแดนทางใต้ พี่ก็ลำบากอยู่ที่นั่นไม่น้อย”

เขาพูดพลางยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มหมดในอึกเดียว

เมื่อสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้น แม้แต่สวี่ปั้นซย่า ก็สังเกตุเห็นถึงความผิดปกติ

คุณอาเจ้าของบ้าน ดูเหมือนจะกระตือรือล้นเกินไปหน่อย

และตอนที่เธอกับหลินมั่วสบตากัน ฝ่ายหลังแค่ส่ายศรีษะอย่างเงียบๆ เป็นนัยให้เธออดทนไว้อย่าใจร้อน

งานเลี้ยงผ่านไปครึ่งทาง

หลินมั่วได้ลุกขึ้นแล้วไปห้องน้ำ หลังจากที่เขาเสร็จธุระแล้วออกมา

เขาก็เห็นสวี่หมิงพิงอยู่ที่กำแพง กำลังพ่นควัน

หลินมั่วไม่สนใจอีกฝ่าย สนใจแค่เปิดก็อกน้ำของตัวเอง

“เจ้าหนุ่ม ภรรยาของคุณสวยจริงๆ

วันหลังเธอก็จะเป็นคนในตระกูลสวี่ที่เมืองจิง

คนบ้านนอกอย่างคุณ ไม่มีบ้าน ควรที่จะรู้ตัวเองไหม”

เขาหยุดล้างมือ

หลินมั่วแค่ถามอย่างใจเย็น

“ไม่รู้ คุณชายใหญ่สวี่หมายความว่าอย่างไร”

สวี่หมิงยิ้มเล็กน้อย ดีดเถ้าบุหรี่ในมือ

“รู้ๆกันอยู่น่า?”

“ในเมื่อคุณไม่คิดที่จะเลือก ฉันช่วยคุณนะ!

นี่คือเงินที่คุณไม่สามารถหาได้ตลอดชีวิต”

พูดพลางโยนการ์ดสีทองแวววาวไปบนอ่างล้างมือ

“ให้ภรรยาของคุณ อยู่เป็นเพื่อนฉันสักคืน มันก็จะเป็นของคุณ…”

ไม่ต้องรอให้เขาพูดจบ

บรรยากาศรอบๆก็เย็นลงทันที

วินาทีต่อมา หลินมั่วได้หายตัวไปจากที่เดิม

เมื่อเขาปรากฏตัวอีกครั้ง มือข้างนึงก็ได้บีบไปบนคอของสวี่หมิง

เช่นเดียวกับการบีบไก่ แล้วยกฝ่ายหลังขึ้นไปกลางอากาศ

“ดูเหมือนยิ่งมายิ่งน่าสนใจแหะ!”

เสียงกระซิบอย่างแผ่วเบากับตัวเอง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มในกระจกดูน่าขนลุกอย่างเห็นได้ชัด

ข้างหลังเขา มีบอดี้การ์ดหลายคนที่มีรอยฟกช้ำและใบหน้าบวม ทำได้เพียงอดทนต่อความเจ็บปวด และไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่น้อย

ที่งานเลี้ยง อีกด้านหนึ่ง

ภายใต้บรรยากาศที่กลมกลืนกัน งานเลี้ยงก็สิ้นสุดลงเช่นกัน

หลังจากที่สวี่อี้ซวิ๋นรู้ว่า ฟังฮุ่ยสามีภรรยาไม่มีรถยนต์

ก็มอบรถเบนท์ลีย์คันหนึ่งให้อย่างมีน้ำใจ ตามความหมายของเขา นี่คือของขวัญที่ได้เจอกับพี่สะใภ้

หลังจากกล่าวคำอำลา

หลินมั่วกับครอบครัวได้พยุงพ่อตาที่เดินโซเซออกจากโรงแรม

รอจนพวกเขาจากไป

ในที่สุดสวี่หมิงก็ระงับความสงสัยภายในใจไว้ไม่ได้

“พ่อ นี่แค่กลุ่มพวกบ้านนอกจากสาขาทางแดนใต้เอง

ทำไมพ่อต้องสุภาพกับพวกเขาขนาดนี้ด้วย”

และสิ่งที่เขาถาม ก็คือผู้น้อยอีกหลายคนอยากถามเช่นกัน

สำหรับพวกเขาจะว่าไป มีสายเลือดเช่นนี้คงอยู่ ถ้าบังเอิญได้เจอ ไม่เหลือบมองแม้แต่หางตา

สวี่อี้ซวิ๋นที่ใบหน้าแต่เดิมยังยิ้มแย้ม ฉับพลันก็หุบยิ้ม