หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2396

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีเปิดกิจการ

หลินมั่วก็พักอยู่ที่คฤหาสน์ ‘ลำธารอวิ๋นซี’ จดจ่อกับการฝึกฝนอยู่ตลอด

การแข่งขันกำลังใกล้เข้ามาเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งจุด ความเป็นไปได้ที่จะเข้ารอบก็เพิ่มมากขึ้น

บนกิ่งต้นสนที่ลานด้านหลัง

หลินมั่วนั่งขัดสมาธิสองมือประสานกัน มือทั้งสองข้างประสานกันและหลับตาลง

ในร่างกายของเขา (การสร้างวิวัฒนาการ)อยู่ภายใต้การช่วยเหลือ (การตัดสินอิสระ)ของลัทธิเต๋า

พลังวิญญาณที่หนาแน่นนำมาบำรุงทุกส่วนของร่างกาย

ด้วยพลังวิญญาณที่ทำงานอยู่โดยรอบนั้น พลังของหลินมั่วก็แข็งแกร่งขึ้น

จนกระทั่งมีเสียงฝีเท้าดังลอยมาแต่ไกล

เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

เมื่อเห็นภรรยาเดินมาหลินมั่วสงบสติอารมณ์ลง กระโดดลงมาจากกิ่งไม้ที่สูงกว่าสิบเมตรลงมาอยู่ที่พื้นอย่างมั่นคง

“ที่รัก มีพระสองรูปอยู่ด้านนอกบอกว่ามาหาคุณน่ะ”

“พระ?”

ขบวนความคิดของหลินมั่วเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ในความประทับใจของเขาพระรูปเดียวที่เขาเคยพบเจอมีเพียงแค่

สามเณรตู้จี๋

ด้วยความสงสัยหลินมั่วจึงเดินออกไปจากเรือนหลัง

เมื่อมาถึงที่ด้านหน้า

เห็นเพียงด้านในศาลา มีชายสวมชุดจีวรที่เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางยืนอยู่เงียบ ๆ

รอจนกระทั่งหลินมั่วเดินเข้าไปใกล้

พระชราที่รอบตัวมีพลังแห่งพุทธะอันบริสุทธิ์ที่อยู่ตรงหน้าก็เดินพุ่งตรงเข้ามาหา

“อมิตตาพุทธ โยมหลินสบายดีนะ!

อาตมาคือผู้ดูแลวัดหนานอวิ๋นนามว่าขู่จื้อ

นี่คือตู้เอ้อลูกศิษย์จอมป่วน”

ตู้เอ้อที่ตามมาด้วยก็พนมมือปฏิบัติแบบพิธีทางพุทธศาสนา

ท่ามกลางความมึนงง ทันใดนั้นแสงสีทองจาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นรอบตัวเขา

ขณะที่แสงสีทองยังคงส่องประกายอยู่ ทันใดนั้นก็รวมกลุ่มกันกลายเป็นภาพองค์พระพุทธรุปสูง จากนั้นก็โน้มตัวไปทางข้างหน้าเล็กน้อย

เมื่อเห็นภาพนี้ดวงตาทั้งสองข้างของหลินมั่วจ้องมองด้วยความตกใจเขาก็รีบหลบทันที

นี่ก็คือมหาเถระที่บรรลุธรรมแล้ว!

หลินมั่วรีบแสดงคาราวะตอบทันที

“มหาเถระขู่จื้อ ยินดีที่ได้พบท่าน!”

ขณะที่พูดหลินมั่วก็กำลังจะไปเตรียมน้ำชา

เพียงแต่เขายังไม่ทันจะหันหลังก็ถูกอาจารย์ขู่จื้อรั้งเอาไว้

“โยมหลิน ไม่จำเป็นต้องลำบากหรอก

แต่หลินมั่วก็เข้าใจว่าอีกฝ่ายไม่มีทางทำร้ายเขาอย่างแน่นอน

และก็บอกปัดไม่ได้ด้วยเช่นเดียวกัน

“โยมหลิน งั้นอาตมาและลูกศิษย์ไม่รบกวนแล้วดีกว่า

ขอตัวลาก่อน!”

เมื่อพูดขู่จื้อก็หันหลังเดินจากไป

ส่วนพระตู้เอ้อที่อยู่ด้านหลังที่นิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรสักคำ หลังจากที่หันมาทำความเคารพหลินมั่วแล้ว

ก็เดินออกไปพร้อมกับอาจารย์ขู่จื้อ

เพียงแต่ไม่กี่ก้าว อาจารย์และลูกศิษย์ทั้งสองก็หายไปต่อหน้าต่อตา

ท่านอาจารย์ ทำไมถึงไม่บอกโยมหลินคนนั้นล่ะ?”

ลูกศิษย์ที่ตามมาถามด้วยความสงสัย ทันใดนั้นอาจารย์ขู่จื้อก็หยุดเดิน

“บอกอะไร? เคราะห์ร้ายงั้นเหรอ?

โยมหลินเป็นผู้ที่ฟ้าลิขิตเอาไว้แล้ว”

“ในเมื่อสิ่งนี้คือวาสนาของเขา และก็เป็นทุกข์ของเขาด้วย

นี่คือชีวิตของเขา! เคราะห์ร้ายนี้เขาจะต้องผ่านพ้นไปด้วยตัวเอง

การมอบคำว่า ‘เงียบสงบ’ ก็เพื่อหลงเหลือกรรมดีแก่ตู้จี๋ด้วย”

“ศิษย์เข้าใจแล้วครับ!”