หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 247

กลุ่มคนเดินตรงไป ไม่มีใครสามารถพูดอะไรได้ จึงต้องปล่อยให้จับสวี่ปั้นซย่าและคนอื่นๆ ไป

ใบหน้าของสวี่เจี้ยนกงร้อนรนใจ “ทุกท่าน สิ่งที่ผมพูดเป็นความจริงนะ!”

“พวกเรากับหลินมั่วนั่น ไม่ได้เกี่ยวข้องกันสักนิดเลย...”

ใบหน้าของฟังฮุ่ยโกรธเกรี้ยว “ไอ้ตัวซวยนี่ เป็นอันตรายต่อผู้คนจริงๆ ”

“มันทำชั่วไว้เยอะเอง แล้วก็หนีไปเพราะกลัวความผิด และทิ้งให้ครอบครัวเรารับผิดแทนมัน ฉันไม่เคยเห็นใครที่เลวทรามต่ำช้าขนาดนี้มาก่อนเลย!”

สวี่ตงเสวี่ยกัดฟันกรอด “พี่ นี่สามีที่พี่ไว้ใจไม่ใช่เหรอ?”

“พี่ดูสิ่งที่มันทำสิ ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?”

“พวกเราบอกพี่หลายครั้งแล้วว่าคนแบบนี้มันไว้ใจไม่ได้ พี่ก็ไม่ฟัง!”

“พอดีเลยตอนนี้ เราทั้งครอบครัวก็ต้องชดใช้ ทีนี้พี่ก็พอใจแล้วสิ!”

สีหน้าของสวี่ปั้นซย่ากลัดกลุ้ม พลางกัดฟันพูด “ทุกคนไม่ต้องพูดจาบั่นทอนกันแบบนี้ก็ได้!”

“โจวหงเหว่ย หลินมั่วเป็นสามีของฉัน เรื่องของเขา ก็เท่ากับเรื่องของฉัน!”

“เรื่องพิจารณาคดี ฉันจะเข้ารับการพิจารณาคดีแทนเขาเพียงคนเดียว ครอบครัวฉันไม่เกี่ยว”

“คุณปล่อยพวกเขาไปเถอะ ฉันจะรับการพิจารณาคดีแต่เพียงผู้เดียว!”

โจวหงเหว่ยยิ้มเยาะ “สวี่ปั้นซย่า ฉันบอกเธอไปแล้วไง”

“ชีวิตคนตระกูลของฉันมีค่ามาก เธอคนเดียวน่ะ มันชดใช้ไม่หมดหรอก!”

“ครั้งนี้ ตระกูลสวี่ของพวกแกทั้งหมดจะต้องถูกฝังไปพร้อมกับหลานชายของฉัน!”

“หยุดพูดจาเพ้อเจ้อกับพวกมันแล้วลากมันมาให้ฉัน!”

“ถ้ามันไม่ยอมมา ก็ตัดขาลากมันมาเลย!”

พวกกลุ่มตระกูลโจวหยิบอาวุธออกมาอย่างอุกอาจ ดูท่าทางนั้นเตรียมพร้อมที่จะลงมือ

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยตกใจจนตัวสั่นเทิ่ม พูดเสียงสั่น “อย่าฆ่าพวกเรา อย่าฆ่าพวกเราเลย พวกเราไม่เกี่ยวอะไรด้วย...”

สวี่ปั้นซย่ากัดฟันกรอด ปกป้องพ่อแม่ไว้ข้างหลัง “โจวหงเหว่ย หนึ่งชีวิตแลกหนึ่งชีวิต”

“หลานชายของคุณตายไปแล้ว ถ้าพิสูจน์แล้วว่าพวกเราผิดจริง ฉันก็จะชดใช้ด้วยชีวิตของฉัน”

“นี่มันเกี่ยวอะไรกับคนในครอบครัวหรือพ่อแม่ของฉันล่ะ?”

“ตระกูลโจวของพวกคุณ จะทำอะไรที่ไร้เหตุผลไม่ได้!”

โจวหงเหว่ยหัวเราะขึ้นมาทันที “มีเหตุผล?”

“เหอะ แกมีเหตุผลกับฉันไหมล่ะ?”

“หนึ่งชีวิตแลกหนึ่งชีวิต?”

“ยังไม่ได้พิจารณาคดีเลย ก็จะทุบตีกันแล้วเหรอ?”

“ตระกูลโจวไร้เหตุผลขนาดนี้เลย?”

โจวหงเหว่ยพูดเสียงดัง “ฉันจะสั่งสอนแก เพราะแกดูถูกตระกูลโจวของฉัน!”

“ส่วนการตัดสินของแก เอาไว้ทีหลังก็แล้วกัน!”

หลินมั่วพูดเสียงเย็นๆ “ฉันดูถูกตระกูลของแก ก็เลยอยากจะสั่งสอนฉัน?”

“งั้นเมื่อกี้ที่แกดูถูกเมียฉัน ฉันเองก็ควรจะสั่งสอนแกได้หรือเปล่านะ?”

โจวหงเหว่ยชะงักไปชั่วขณะก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างโกรธเคือง “ที่นี่คือตระกูลโจวของฉัน...”

หลินมั่วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แล้วยังไง?”

“หลักการของโลกก็เหมือนกันทุกที่นั่นแหละ!”

“ในตระกูลโจวของแก แกอยู่สูงกว่าคนอื่นขั้นหนึ่งหรือเปล่าล่ะ?”

“อย่างที่แกพูดมา ทุกคนที่มาที่นี่วันนี้ ก็อยู่ต่ำกว่าตระกูลโจวของแกงั้นเหรอ?”

“หึๆ ผู้นำตระกูลหลักทั้งสิบตระกูลก็อยู่ที่นี่ แกไม่ให้เหตุผลที่ยุติธรรมกับฉัน แต่กลับใช้กฏของตระกูลโจวของแกกดขี่คนอื่นเนี่ยนะ?”

“คิดจริงๆ เหรอว่าตระกูลหลักทั้งสิบจะไร้เหตุผลกันหมด?”