หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2493

หิมะที่ฟุ้งกระจายปกคลุมทั่วเมืองจิงอย่างรวดเร็ว

หิมะสีขาวหนาทึบกองอยู่บนถนนหนทาง กิ่งต้นไม้ บนหลังคา

อากาศหนาวเหน็บ หิมะตกหนักปิดทางถนน บวกกับเป็นเวลาพลบค่ำ

บนถนนหนทาง มีแต่ความเงียบงัน

เมื่อมองดูอากาศข้างนอก บริกร รู้สึกหนาวจนตัวสั่น

“อากาศบ้าไรวะโครตหนาวเลย ถ้าไงพวกเราปิดร้านเร็วหน่อยเถอะ”

และดูเหมือนว่าเมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ รอบๆร่างกายก็ราวกับจะเย็นยะเยือกขึ้นไปอีก

เพื่อนร่วมงานของเขาเหลือบมองชั้นสองอย่างไม่พอใจ

“ยังมีแขกอยู่ไม่ใช่เรอะ

เขาจะไปเมื่อไร พวกเราจะปิดร้านได้ตอนไหน”

เมื่อได้ยินคำนี้ คนที่บ่นคนนั้น ก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นไปอีก

“เฮ้อ ตัวภาระจริงๆ

ฉันจะไปถามเขา ว่าจะไปเมื่อไร”

และเมื่อตอนที่เขากำลังวางแผนจะขึ้นไปชั้นบน

เพื่อนร่วมงานที่อยู่ด้านข้างก็ห้ามเขาไว้ทันที

“แกจะบ้าเรอะ แม้แต่เถ้าแก่ของเรายังเคารพนับถือลูกค้าคนนี้เลย

ถ้าแกอยากโดนไล่ออก ฉันจะไม่ห้ามแกแล้ว”

หลังจากยื้อยุดอยู่พักหนึ่ง บริกรคนนี้ก็ล้มเลิกความคิดเดิมของเขา

“ให้ตายเหอะ ข้าจะแข็งตายอยู่แล้ว

เถ้าแก่นี่ก็ก็นิสัยเสีย ไม่ให้ปิดร้านก็สิ้นเรื่องแล้ว

เครื่องทำความร้อนก็ไม่รู้จักติดตั้งสักเครื่อง”

เขาพูดพลางมองไปทางประตูใหญ่ที่เปิดอยู่

ลมหนาวที่เข้ามาในห้องอย่างไม่ขาดสาย พัดจนมือเท้าเย็นเฉียบ

ตอนที่เขากำลังหงุดหงิดในใจ

เงามืดท่ามกลางสายลมและหิมะ เดินเข้าไปในร้านน้ำชาด้วยหิมะที่เต็มไปหมด

ผู้มาเยือนไม่ได้พูดอะไรให้มากความ

เขาแค่ตบเสื้อคลุมขนมิ้งค์หนาๆของเขาและพูดว่า

“นัดคนไว้!”

บริกรคนหนึ่งแอบยกข้อศอกขึ้น กระแทกไปทีหนึ่ง ที่เพื่อนร่วมงานด้วยใบหน้าที่ขุ่นเคือง

จากนั้นจึงเดินขึ้นมาทักทายเขาพร้อมรอยยิ้ม

“สวัสดีครับคุณผู้ชาย เชิญตามผมมา”

ตอนนี้ร้านน้ำชาทั้งร้านเหลือเพียงลูกค้าคนเดียว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องถามมากมาย

ห้องน้ำชาชั้นบนสุด

ชายชราที่มีดวงตาสีพีชจมูกนกอินทรี เวลานี้กำลังเขี่ยเล่น อยู่หน้าเตา

เมื่อไฟลุกไหม้มากขึ้นเรื่อยๆ กาน้ำชาที่อยู่ด้านบนก็ค่อยๆปล่อยไอน้ำสีขาวออกมา

อย่างไรก็ตาม ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว

หลินมั่วพักอยู่ที่เมืองจิงมาโดยตลอด ประเทศญี่ปุ่นของพวกเขาย่อมไม่มีโอกาสลงมือ

สิ่งนี้จึงยังทำให้หลินมั่วยังโอหังมาได้จนถึงทุกวันนี้

“ท่านผู้เฒ่าสวี่ ถ้าหากวันนี้คุณนัดผมมาที่นี่ เพียงเพื่อจะเยาะเย้ยผมล่ะก็

งั้นพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องไร้สาระแล้ว

ฤดูใบไม้ผลิที่กำลังจะมาถึง ตระกูลเซี่ยของผมยังต้องเตรียมการ สู้กับหลินมั่วจนตายที่กงไฮ่”

“ขอตัว!”

พูดจบ เซี่ยเชียนซานก็ไม่ลังเลสักนิด หันหลังกลับต้องการจากไปทันที

ฝั่งตรงข้าม ท่านผู้เฒ่าสวี่ได้ยืนขึ้นมา

“ผู้นำเซี่ย ทำไมต้องตื่นเต้นถึงขนาดนี้เล่า

คนแก่ก็แค่พูดล้อเล่น

อย่าไปจริงจัง”

“ในเมื่อฉันได้พยายามอย่างมากในการเชิญคุณมา ย่อมต้องมีธุระสำคัญที่จะหารือ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้

ความโกรธของเซี่ยเชียนซานก็ค่อยๆสงบลงเช่นกัน

หลังจากฮึดฮัดอย่างเย็นชา จึงได้นั่งลง

และน้ำชาเต็มแก้วที่ท่านผู้เฒ่าสวี่รินให้นั้น เซี่ยเชียนซานได้เงยหน้า ดื่มรวดเดียวในอึกใจ