หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 254

เมื่อพูดจบ ร่างสูงโปร่งปรากฏตัวขึ้น หนานป้าเทียนเดินเข้าไปข้างในอย่างองอาจ

ทุกฝีก้าวของเขาราวกับเหยียบเข้าไปในใจของทุกคน ยิ่งก้าวเข้าไปมากเท่าไร ทุกคนก็ยิ่งรู้สึกกดดันมากขึ้น

เมื่อหนานป้าเทียนเดินเข้าไปถึงห้องโถง ผู้นำตระกูลหลักทั้งสิบต่างพากันก้มหน้า

นี่แหละคือพลังอำนาจของกษัตริย์องค์แรกของเมืองก่วงหยาง

ตระกูลหลักทั้งสิบแล้วยังไง

เพียงรอยยิ้มบางๆ ก็ทำให้วิญญาณแหลกสลายได้ นี่สิถึงจะเป็นบุคคลสำคัญที่ไม่มีใครเทียบเทียมได้

ท่านผู้เฒ่าโจวลุกขึ้นยืนพลางค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองหนานป้าเทียน “คิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องเล็กๆ ของตระกูลโจวจะเขย่าขวัญท่านได้”

“ที่ท่านมาถึงที่นี่ด้วยเองเป็นเพราะช่วยสนับสนุนหลินมั่วใช่ไหมครับ”

หนานป้าเทียนยิ้มอย่างเย็นชา “จิ้งจอกเฒ่า อย่ามาเล่นลิ้นกับผมนะ”

“คุณหลินไม่จำเป็นต้องได้รับการสนับสนุนจากผม”

“สิ่งที่เรียกว่าถูกผิดนั้นล้วนอยู่ที่ใจคน”

“ถ้าคุณหลินเป็นฆาตกรฆ่าคนจริงๆ แล้วผมมาช่วยเขา นั่นถึงเรียกว่าสนับสนุน”

“แต่คุณหลินไม่ใช่ฆาตกร ผมมาที่นี่เพื่อเป็นสักขีพยานให้กับความยุติธรรม”

“แต่วันนี้ดึกมากแล้ว ตัดสินต่อไปคงไม่ได้อะไร... เอาเป็นว่าพรุ่งนี้พวกเรา...”

หนานป้าเทียนขัดจังหวะการพูดของอีกฝ่ายทันที “โจวชิ่งอู่ เลิกพูดจาไร้สาระสักที”

“ผมขอถามแค่คำเดียวว่าพวกคุณคิดว่าหลินมั่วเป็นฆาตกรหรือเปล่า”

“ถ้าไม่ใช่ก็รีบพูดออกมาให้จบไปซะ”

“มัวชักช้าร่ำไร ไม่แปลกใจเลยที่ตระกูลโจวในมือของคุณถึงย่ำแย่ลงทุกวันแบบนี้”

ท่านผู้เฒ่าโจวได้ยินแทบจะกระอักออกมาเป็นเลือด หลายปีมานี้ ไม่เคยมีใครกล้าพูดแบบนี้กับเขาเลยสักครั้ง

แต่ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับกษัตริย์องค์แรกของเมืองก่วงหยาง เขากลับพูดอะไรไม่ออก

“คุณเองก็บอกแล้วว่าคุณหลินเป็นผู้ต้องสงสัย แต่พวกคุณกลับดูถูกเหยียดหยามคุณหลินก่อนที่ทุกอย่างจะชัดเจนแบบนี้ มันถูกต้องแล้วเหรอ”

ท่านผู้เฒ่าโจวเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบโบกมือ “เรื่องนี้ผมให้เสี่ยวเหว่ยพาคนไปจัดการน่ะ ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกัน”

“เสี่ยวเหว่ย นายทำเกินไปแล้วนะ ยังไม่รีบขอโทษคุณหลินเขาอีก”

โจวหงเหว่ยมีสีหน้างุนงง ก็คุณเป็นคนให้ผมไปทำเองไม่ใช่หรือไง

ทำไมสุดท้ายคนที่ต้องขอโทษถึงเป็นผมล่ะ

แต่เขาก็ยังก้มหัวให้อีกฝ่าย “คุณหลิน ขอโทษนะครับ”

หลินมั่วโบกมือไปมา “โจวหงเหว่ย ไม่ต้องขอโทษหรอก เรามาคุยเรื่องชดใช้ค่าเสียหายกันดีกว่า”

“ผมเคยบอกไปแล้วว่าครอบครัวผมเสียหาย พวกคุณต้องชดใช้”

“สามร้อยล้าน ยังจำได้ไหมครับ”

“ในเมื่อพิสูจน์แล้วว่าผมไม่ใช่ฆาตกร งั้นพวกคุณก็ควรชดใช้เงินก้อนนี้ให้ผมแล้วสินะ”