หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2619

นี่คือการเริ่มดึงตัว?

"ขอบคุณประธานค่ายกานที่มีน้ำใจ ผมเพียงเดินผ่านเมืองเหอซานเท่านั้น

ยังมีอย่างอื่นที่ต้องทํา และจะไม่ตั้งรกรากอยู่ที่นี่"

เมื่อได้ยินคําปฏิเสธอย่างอ้อมค้อมในคําพูดของหลินมั่ว

กานซิ่งก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ

"ใช่ คนหนุ่มที่มีความสามารถอย่างคุณ

จะอาศัยอยู่ในที่อยู่แคบๆ เหมือนรังหนูอย่างเหอซาน

ฉันก็ไม่ดูตาม้าตาเรือ"

แม้ว่าหลินมั่วจะถูกอีกฝ่ายเข้าใจความหมายของตัวเองผิด แต่เขาก็ไม่ได้จะอธิบายมากเกินไป

ยังไงก็ผลักเรื่องการดึงตัวออกไปก็พอ

ดังนั้น เรื่องนี้ก็ถือว่าผ่านไปแล้ว

หลังจากทักทายกันสองสามคํา กานซิ่งก็เสนอขึ้นมา

"น้องหลิน ถ้าตอนกลางคืนไม่มีอะไร ก็อยู่กินข้าวด้วยกันสักหน่อยเถอะ

ให้ผมตอบแทนนะ"

อันนี้ได้

ทว่าในขณะที่หลินมั่วกําลังจะตกลง ความรู้สึกถึงวิกฤตอันรุนแรงก็ผุดขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ

ภายใต้แสงสว่าง ก็เห็นเงาสีดําทรงกลมที่อยู่ไม่ไกลถูกโยนเข้ามาจากข้างนอก

และทิศทางการโยนนั้นก็มาทางตัวเอง

"บ้าชิบ ทุ่นระเบิด ทุกคนหมอบลงเดี๋ยวนี้!"

หลินมั่วตะโกนเตือน กานซิ่งดึงตัวเขาไปข้างๆ ทั้งสองก็หมอบลงอยู่ตรงหลังเสา

ในเวลานี้หลังจากแสงไฟกระพริบก็ตามมาด้วยเสียงระเบิดที่แสบแก้วหู

ทางด้านกวนหลิงหลง เดิมทีเธอยังดูแลเสี่ยวลู่อิ่งอยู่

ขณะนี้ก็ตกใจกลัวจนหน้าซีดเซียว

โชคร้ายที่ระเบิดกําลังมาทางพวกเธอในตอนนี้

ด้วยความกระวนกระวายใจ กวนหลิงหลงก็ไม่สนใจอย่างอื่น เธอจึงหันหลังให้ระเบิดและหนีเอาชีวิตรอด

เหลือเพียงเสี่ยวลู่อิ่งที่อยู่ลำพัง จ้องมองระเบิดสีดําขนาดใหญ่อย่างเหม่อลอย

ในช่วงเวลาเร่งด่วนอย่างยิ่ง

ดวงตาข้างซ้ายของเสี่วลู่อิ่งจู่ๆ ก็เปล่งประกายด้วยแสงสีแดง บนแก้มอ่อนวัยปรากฏท่าทางแปลกๆ ออกมา

เมื่อเธอยื่นมือเล็กๆ ยกขึ้นกลางอากาศ

ทุ่นระเบิดลูกนั้นก็หยุดอยู่ที่เดิมอย่างน่าอัศจรรย์

เพียงแต่เมื่อเขาหันหน้ามา หลินมั่วก็หายไปแล้ว

และฝุ่นที่เกิดจากการระเบิดทำให้ตอนนี้มองไม่เห็นเขาเลย

ในเวลานี้เป็นครั้งแรกที่หลินมั่วรู้สึกถึงกวนหลิงหลงสองสาวที่อยู่ข้างๆ

"พวกคุณเป็นอะไรไหม"

เมื่อเห็นว่าทั้งสองปลอดภัยดีและกําลังดูระเบิดมือที่เงียบกริบอยู่บนพื้น

หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะลอบถอนหายใจ

"ที่นี่อันตรายเกินไป พวกคุณมากับผม"

ไม่รอให้กวนหลิงหลงได้สติ

หลินมั่วก็จับมือเธอ ส่วนอีกมือหนึ่งอุ้มเสี่ยวลู่อิ่งเข้าไปในห้องที่อยู่ใกล้ๆ

หลังจากตรวจสอบความแข็งแรงของผนังแล้ว

หลินมั่วจึงออกมากําชับ

"คุณกวน เดี๋ยวคุณล็อคประตูนะ

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อย่าส่งเสียง และอย่าเปิดประตู"

"เสี่ยวลู่อิ่งไม่ต้องกลัว มีพี่อยู่ พี่จะปกป้องหนู"

พูดจบเขาก็ช่วยเช็ดน้ำตาให้กับเสี่ยวลู่อิ่งแล้วจึงหันหลังจากไป