หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 266

ในเช้าของวันที่สอง สวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ยกำลังจะออกจากบ้าน หวงเหลียงกับสวี่ตงเสวี่ยก็มาพอดี

ตอนแรกหวงเหลียงกับสวี่ตงเสวี่ยอาศัยที่บ้านหลังนี้อยู่แล้ว แต่เมื่อคืนกลัวว่าจะถูกต่อว่า เมื่อคืนก็เลยไม่กล้าที่จะกลับมา

พอเห็นสองคนนี้ สีหน้าของฟังฮุ่ยก็เยือกเย็นขึ้นมาทันที “พวกเธอสองคนมาทำอะไร”

“ไม่รู้หรือไงว่าพี่เขยไม่ชอบพวกแกสองคนหน่ะ”

“ยังกล้ามาที่บ้านอีก อยากจะให้พี่เขยโกรธที่เห็นหน้าพวกแกสองคนใช่ไหม”

หวงเหลียงรู้สึกทอดถอนใจ

พอมีเงินแล้วก็เป็นแบบนี้สินะ

ก่อนหน้านี้ พอสวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ยเห็นหลินมั่วก็รู้สึกโกรธแล้ว

แต่ดูตอนนี้สิ กลับให้พวกเขาสองคนหลบหน้าหลินมั่ว แถมยังกลัวว่าหลินมั่วจะโกรธ!

แม้ว่าในใจจะรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก แต่บนใบหน้าของหวงเหลียงก็ยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“แม่ครับ ผมรู้ว่าพี่เขยไปทำงานแล้ว ผมถึงได้มาครับ”

“ก่อนหน้านี้แม่ถูกใจเสื้อโค้ตตัวหนึ่งไม่ใช่เหรอครับ ผมมีเวลาพอดี ก็เลยพาเสวี่ยเอ๋อร์ไปซื้อแล้วเอามาให้แม่ครับ”

“มีอีกครับ พ่อครับ รองเท้าหนังที่พ่อถูกใจคู่นั้น ผมก็ซื้อมาให้แล้วเหมือนกันครับ”

หวงเหลียงส่งของขวัญพวกนี้ให้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

สีหน้าของฟังฮุ่ยถึงได้ดีขึ้นมาหน่อย “เสี่ยวหวง ไม่ใช่ว่าฉันบ่นนะ”

“ก่อนหน้านี้ด้วยท่าทางที่นายปฏิบัติต่อพี่เขยนาย นายไม่เหมาะที่จะมาที่บ้านบ่อยๆ จริงๆ”

“อีกอย่างนะ นายพนันกับปั้นซย่าไว้ จะมาไม่ยอมรับได้ยังไงกัน”

สวี่ตงเสวี่ยพูดด้วยความร้อนรน “แม่ หวงเหลียงก็คุกเข่าขอโทษเขาไปแล้วไง ยังจะเอาอะไรอีก”

สวี่เจี้ยนกงพูด “หึ ในเมื่อพนันกัน งั้นก็ต้องยอมรับอย่างลูกผู้ชายสิ”

“เป็นถึงลูกผู้ชาย คำที่พูดออกไปก็เหมือนกับน้ำที่สาดออกไปแล้ว คำไหนคำนั้น”

“ในเมื่อนายรับปากไปแล้ว สุดท้ายตอนที่คุกเข่า ยังจะมาชักช้าลีลา นี่มันยังไงกัน!”

สีหน้าของสวี่ตงเสวี่ยนั้นอดไม่ได้ที่จะสงสาร อยากจะพูดอะไรแต่กลับถูกหวงเหลียงห้ามเอาไว้

“พ่อพูดถูกแล้วครับ เป็นลูกผู้ชาย ก็ต้องพูดคำไหนคำนั้นจริงๆ ครับ”

“พ่อครับ พ่อวางใจได้เลย ต่อไปผมจะระวัง จะเป็นคนที่รักษาคำสัญญาเหมือนกับพ่อครับ”

ฟังฮุ่ยเองก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก “ยังไงก็ให้เขาถือเงินมากมายขนาดนี้ไม่ได้!”

หวงเหลียงยิ้มแล้วพูดว่า “แม่ครับ ผมหมายถึงพวกเราเปลี่ยนเป็นวิธีอื่นครับ”

ฟังฮุ่ยพูดทันทีว่า “วิธีอะไร”

หวงเหลียงยิ้ม “อยากได้เงินนี้ จะต้องให้อะไรดีๆ เขาหน่อย”

“แม่ครับ เขาทำความสะอาดอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ!”

“รองอธิการที่ดูแลฝ่ายบุคคลของโรงพยาบาลนั้นค่อนข้างสนิทกับผม”

“ไว้ผมให้เงินเขาแล้วบอกให้เขาจัดการหน่อย เปลี่ยนงานที่ดีกว่านี้ให้เขาหน่อย”

“ไว้ตอนที่พ่อกับแม่ไปก็บอกว่าพ่อกับแม่เป็นคนจัดการให้เอง”

“มีจุดเริ่มที่ดีแล้ว ไว้ตอนที่ไปเอาเงินมันก็จะดูเหมาะสมแล้วครับ!”

ตาของฟังฮุ่ยลุกวาวขึ้นมา “เอ๊ะ จะว่าไปวิธีนี้ก็ดีนะ”

สวี่เจี้ยนกงเองก็พยักหน้าอย่างช้าๆ “ได้ งั้นก็แบบนี้แหละ”

“หวงเหลียง งั้นนายไปจัดการเรื่องงานก่อนเลย”