หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 331

“ปั้นซย่า คุณอยู่บ้านพักผ่อนเถอะ”

“ไม่ต้องห่วงนะ ไม่นานผมก็กลับแล้ว!”

หลินมั่วปลอบเธอพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ

สวี่ปั้นซย่าพยักหน้าอย่างจนใจ “งั้นก็ตามนี้ก็แล้วกัน พ่อคะ ช่วยเอากุญแจให้หลินมั่วหน่อย ให้เขาขับรถไปเอง”

สวี่เจี้ยนกงตาโต “แกบ้าไปแล้วหรือไง”

“ฉันเคยบอกไปแล้ว ว่าครอบครัวเราจะไม่เข้าไปพัวกันกับเรื่องนี้เด็ดขาด!”

“มันขับรถของบ้านเรา ก็หมายความว่าพวกเราสนับสนุนมันน่ะสิ”

“แกจะลากครอบครัวไปลงนรกกับมันให้ได้เลยใช่ไหม”

สวี่ปั้นซย่าร้อนใจ “พ่อ รถคันนั้นกลายเป็นรถของครอบครัวเราตั้งแต่เมื่อไหร่”

“รถบีเอ็มคันนั้น หนานป้าเทียนเขาให้หลินมั่วนะ พ่อลืมแล้วหรือคะ”

ฟังฮุ่ยเยาะเย้ย “ฮ่าๆ แน่นอนว่าเราไม่ลืม”

“มันใช้ยาของตระกูลเรารักษาให้ลูกสาวของหนานป้าเทียนจนหายดี แล้วไง เอาความดีความชอบให้ตัวเองหมด”

“ยังใช้เงินรางวัลหลายร้อยล้านไปจัดงานเลี้ยงใหญ่โตหน้าตาเฉย เพื่อสนองความฟุ้งเฟ้อของตัวเอง”

“สุดท้ายได้มาแค่นาฬิกาหนึ่งเรือนกับรถหนึ่งคัน มันยังจะครอบครองรถไปคนเดียวอีกหรือ"

“ถ้าไม่มียาจากบริษัทของเรา มันจะเอาอะไรมาช่วยลูกสาวของหนานป้าเทียน”

“ปั้นซย่า แกลองไปถามใครดูก็ได้ ว่ารถคันนี้ควรเป็นของมันหรือของพวกเรา”

สวี่ปั้นซย่าโมโหจนพูดไม่ออก พ่อกับแม่ของเธอไม่มีเหตุผล เธอไม่รู้จะทำอย่างไรจริงๆ

หลินมั่วโบกมือ “ปั้นซย่า ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวจะมีคนมารับผม”

“คุณพักผ่อนก่อนเถอะ อีกไม่นานผมก็กลับแล้ว!”

สวี่ปั้นซย่าพยักหน้าอย่างจนปัญญา “หลินมั่ว คุณระวังตัวนะ”

“ชนะหรือไม่ ไม่สำคัญ สำคัญที่คุณปลอดภัยกลับมา!”

หลินมั่วพยักหน้าและยิ้มให้เธอ จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินจากไป

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยมองเขาจากไป ทั้งสองหัวเราะในลำคอ

“ชนะหรือไม่ ไม่สำคัญอยู่แล้ว!”

ฟังฮุ่ยพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เธอเงียบไปสักพัก แล้วเอ่ยเสียงเบา “สองวันนี้ ทำไมไม่เห็นเสวี่ยเอ๋อร์กับหวงเหลียงเลย”

สวี่เจี้ยนกงพูดด้วยความโมโห “จะเห็นทำไม”

“ครั้งก่อนพวกเขาทำให้ปั้นซย่าเกือบตาย คุณยังจะให้พวกเขามาทำให้ปั้นซย่าสะเทือนใจอีกหรือไง”

ฟังฮุ่ยถลึงตาใส่เขา “ทำไมคุณพูดแบบนั้นล่ะ”

“เสวี่ยเอ๋อร์ก็เป็นลูกของคุณนะ ยังไงก็เลือดเนื้อเชื้อไข คุณจะมาลำเอียงแบบนี้ได้ยังไง”

“ปั้นซย่าได้เป็นประธานบริษัท แล้วยังอาศัยอยู่กับเราตลอด”

“เสวี่ยเอ๋อร์ล่ะ ไม่มีอะไรเลย แล้วยังแต่งออกไปอยู่ข้างนอก แบบนี้คุณยิ่งต้องเป็นห่วงเสวี่ยเอ๋อร์ไม่ใช่หรอกหรือ”

สวี่เจี้ยนกงถอนหายใจอย่างจนปัญญา “เฮ้อ ใครบอกว่าผมไม่ห่วงล่ะ”

“แต่ว่าคุณดูเธอทำเรื่องพวกนี้สิ…”

ฟังฮุ่ยโบกมือ “ช่างเถอะๆ ใครบ้างล่ะที่ไม่เคยทำผิดพลาด”

“คุณก็ไม่ต้องโมโหหรอก มานี่ โทรหาเสวี่ยเอ๋อร์ ให้คืนนี้ลูกมาเยี่ยมเราหน่อย”