หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 333

เฮ่อเชียนเสวี่ยทำหน้าหงุดหงิด “พอแล้ว ฉันเบื่อแทบตาย พวกเธอยังมาหัวเราะเยาะฉันอีก!”

“จริงๆ เลย ฉันไม่รู้ว่าคุณปู่คิดอะไรอยู่”

“เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ ต้องให้ฉันไปรับด้วยตัวเอง!”

“สรุปแล้วเป็นใครกันแน่ ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ มาเองก็ไม่ได้หรือ”

“ช่างเถอะ ฉันไม่คุยกับพวกเธอแล้วฉันจะไปรับคนก่อน”

กลุ่มเพื่อนลูกเศรษฐีรีบพูดทันที “เชียนเสวี่ย เธอไปแล้วพวกเราทำยังไงล่ะ”

“เพื่อนๆ ก็อยู่ที่นี่กันหมด แต่เธอกลับไปรับบ้านนอกที่ไหนก็ไม่รู้ ทำแบบนี้กับเพื่อนหรือ!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยจนปัญญา “ช่วยไม่ได้นี่นา ก็คุณปู่ให้ฉันไป ฉันไม่ไปได้หรือ”

“ถ้าไม่ไปรับ ฉันก็ถูกคุณปู่ว่าอีก”

หลี่เยวี่ยนกลอกตาแล้วยิ้ม “เชียนเสวี่ย เธอก็ไม่เห็นต้องไปเองนี่”

“พวกหลี่เหล่ยยังมาไม่ถึงไม่ใช่หรือ!”

“ฉันโทรศัพท์ไปหาเขา ให้เขารับคนเข้ามาด้วยเลย ก็ได้แล้ว”

เฮ่อเชียนเสวี่ยสับสนเล็กน้อย “มัน...จะดีหรือ”

หลี่เยวี่ยนยิ้มและพูดว่า “ทำไมจะไม่ดีล่ะ”

“ยังไงแล้ว เขาก็มาถึงอยู่ดี”

“นอกจากนี้ ก็ยังสามารถให้พวกหลี่เหล่ยตรวจสอบเจ้าหมอนี่ให้ก่อนได้ด้วย"

“ถ้าไม่ใช่คนฐานะเดียวกัน เธอก็อย่าไปเจอเขาเลย จะได้ไม่มีเรื่องพัวพันให้มันวุ่นวายในอนาคตด้วย”

“อีกอย่าง คุณชายฮั่วก็กำลังจะมาถึง เธอไม่อยากเห็นทายาทของสิบตระกูลใหญ่แห่งมณฑลก่วงคนนี้หรือ”

“เขาคือคนรุ่นใหม่ผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในมณฑลก่วงเลยนะ เชียนเสวี่ย พวกเราเห็นแก่เธอนะ”

เฮ่อเชียนเสวี่ยเริ่มลังเล เพราะเธอเองก็รู้สึกสนใจฮั่วเทียนเฉิงเองอยู่ไม่น้อย

ในความเห็นของเธอ พวกทายาทตระกูลดังในเมืองก่วงหยางส่วนใหญ่ก็เป็นเพลย์บอย มีไม่กี่คนที่เข้าตาเธอ

ส่วนคนที่ได้เป็นถึงทายาทตระกูลชั้นนำสิบอันดับของมณฑล จะต้องเป็นคนหนุ่มที่โดดเด่น ผู้ชายแบบนี้ถึงจะคู่ควรให้เธอสนใจ

เธอครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วจึงพยักหน้า “ได้ ถ้าอย่างนั้นเธอโทรหาหลี่เหล่ย!”

“นี่ร้อยนึง นายหารถนั่งเข้าไปเองก็แล้วกัน!”

เมื่อหลี่เหล่ยพูดจบ ก็หยิบเงินหนึ่งร้อยขึ้นมา แล้วโยนลงพื้นตรงหน้าหลินมั่ว จากนั้นเขาก็หันหลังจากไป

หลินมั่วขมวดคิ้ว คนคนนี้ทำไมทำแบบนี้

โยนเงินลงพื้น เห็นคนอื่นเป็นขอทานหรือไง

“เดี๋ยวก่อน!”

หลินมั่วเรียกให้หลี่เหล่ยหยุด “แม้ว่าคุณจะรับผมเข้าไปไม่ได้ แต่ก็ขอบคุณที่มาบอก”

“เงินนี่ไม่ต้องหรอก ผมมี”

เมื่อหลินมั่วพูดจบก็หันหลังเดินไป

หลี่เหล่ยยืนงง แล้วถ่มน้ำลายออกมาทันที “ไอ้โง่ที่ไหนเนี่ย ให้เงินก็ไม่เอา”

“นายไม่เอา งั้นข้าเก็บล่ะ”

“กลับไปถ้าพี่เชียนเสวี่ยถาม ก็ไม่เกี่ยวกับฉันแล้ว”