หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 372

หลี่ว์ซานเจินชักสีหน้าด้วยความโมโห “ไม่คิดเลยว่าจะปล่อยให้พนักงานทำความสะอาดของโรงพยาบาลมานั่งอยู่ตรงนี้!”

“เฮ่อจินเยี่ยน คุณกำลังดูถูกใครกัน”

“ฮึ ในเมื่อมณฑลก่วงไม่ให้ความสำคัญกับการประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้ งั้นก็ไม่มีประโยชน์ที่จะเปิดการประชุมแลกเปลี่ยนนี่อีกต่อไป!”

หลังจากที่หลี่ว์ซานเจินพูดจบ เขาก็สะบัดแขนเสื้อเดินจากไปด้วยความโกรธ

คนอื่นๆ เองก็พากันลุกขึ้น เตรียมที่จะตามหลี่ว์ซานเจินออกไป

สีหน้าของผู้อาวุโสเฮ่อเปลี่ยนไปทันที คนเหล่านี้ต่างก็เดินจากไปแล้ว งั้นก็ไม่จำเป็นต้องเปิดการประชุมแลกเปลี่ยนนี่แล้ว

และในขณะนั้นเอง หลินมั่วเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า “แต่ไหนแต่ไรมาพวกเราที่เรียนแพทย์ต่างก็แสดงให้เห็นกันตลอดว่าตัวเองมีความสามารถ”

“จะนั่งตรงไหนมันก็ไม่สำคัญหรอกครับ ที่สำคัญคือสามารถรักษาได้กี่คนและรักษาได้กี่โรค”

“ที่ทุกท่านรีบออกไปขนาดนี้ เป็นเพราะกลัวว่าครั้งนี้จะแพ้ผมและไม่อยากเสียหน้ากันไม่ใช่เหรอครับ”

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนโมโหขึ้นมาทันที หลี่ว์ซานเจินชี้ไปที่หลินมั่ว “ไอ้หนู ไม่มีใครกล้าพูดกับฉันแบบนี้มาหลายปีแล้วนะ!”

“นายเป็นคนที่ยโสโอหังที่สุดที่ฉันเคยเจอมาทั้งชีวิตเลย”

“ดูจากท่าทางของนายแล้ว กำลังเตรียมที่จะท้าแข่งกับฉันใช่ไหม”

หลินมั่วส่ายหัว “ผมไม่มีความคิดที่จะท้าแข่งกับคุณหรอก!”

ลูกศิษย์ของหลี่ว์ซานเจินเริ่มด่าทอทันที “ให้ตายเถอะ ไม่มีความกล้าที่จะท้าแข่ง แล้วทำไมนายถึงพูดจาไร้สาระพวกนี้ออกมาล่ะ”

“นั้นน่ะสิ พูดจาอวดดีขนาดนี้ แต่กลับยังเป็นคนขี้ขลาด”

ทุกคนต่างมองไปที่หลินมั่วด้วยสายตาดูถูก

หลินมั่วแสดงออกอย่างเฉยเมย “คนอย่างคุณยังไม่มีคุณสมบัติพอที่จะมาแข่งกับผม!”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา คนทั้งสถานที่จัดประชุมก็ส่งเสียงฮือฮากันทันที

แม้แต่หมอเทวดาอันดับหนึ่งของประเทศจีนก็ยังไม่กล้าพูดคำพูดที่อวดดีขนาดนี้กับหลี่ว์ซานเจินเลย

หลินมั่วบ้าไปแล้ว!

หลี่ว์ซานเจินหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ “ไอ้หนู นายก็กล้าพูดมาได้นะ!”

“ฉันไม่มีคุณสมบัติพอที่จะแข่งกับนายงั้นเหรอ”

“งั้นนายคิดว่าใครมีคุณสมบัติพอที่จะแข่งกับนายล่ะ”

หลินมั่วหัวเราะเยาะ “ไม่ต้องมาเกลี้ยกล่อมให้ผมพูดหรอก” 

“หลี่ว์ซานเจิน ถ้าคุณกลัวแพ้ผมจริงๆ ออกไปตอนนี้ยังทันนะ!”

หลี่ว์ซานเจินชักสีหน้าด้วยความโมโห “ฉันจะแพ้นายงั้นเหรอ”

“ไอ้แซ่หลิน นายอวดดีเกินไปแล้ว!”

ในใจของเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกซาบซึ้ง และความรู้สึกนับถือที่มีต่อหลินมั่วก็เพิ่มมากยิ่งขึ้นเช่นกัน

หลี่ว์ซานเจินมีสีหน้าเย็นชา “นายคิดว่านายเป็นใคร ไม่คิดเลยว่าจะกล้ามาเทียบกับฉัน”

“นี่มันก็เหมือนกับขอทานกับเศรษฐี ราคาคำขอโทษของทั้งสองคนมันเทียบกันได้เหรอ”

หลินมั่วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ในสายตาของผม จะคนรวยหรือคนจนก็ไม่มีความแตกต่างกัน!”

หลี่ว์ซานเจินหัวเราะเยาะ “แต่ในสายตาของฉัน คนรวยกับคนจนมันมีความแตกต่างกัน!”

“มีแค่คนจนเท่านั้นแหละที่เรียกร้องความเท่าเทียม!”

หลินมั่วมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “หลี่ว์ซานเจิน คุณยโสโอหังเกินไปแล้ว!”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมก็จะลองแข่งกับคุณดู”

“ถ้าวันนี้คุณชนะ คุณจัดการกับชีวิตผมได้เลย!”

“ถ้าคุณแพ้ คุณต้องคุกเข่าขอโทษหมอเทวดาเซวีย เป็นไง!”

สีหน้าของหมอเทวดาเซวียเปลี่ยนไป และรีบพูดว่า “คุณหลิน แบบนี้...แบบนี้จะโอเคเหรอครับ”

“เอาชีวิตของคุณไปแข่งไม่ได้สิครับ ผมจะแข่งกับเขาเอง!”

“ถ้าคุณแพ้ ให้เขาจัดการชีวิตผมได้เลย!”