หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 374

ทุกคนต่างส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ พวกเขาตกตะลึงกับทักษะทางการแพทย์ของหลี่ว์ซานเจิน

แต่หลี่ว์ซานเจินกลับมีสีหน้าสงบนิ่ง พร้อมกับจ่ายยาจำนวนหนึ่งให้กับผู้ป่วย กลับไปพักฟื้นไม่กี่เดือนก็จะหายเป็นปกติ

“หลี่ว์ซานเจินสมแล้วที่ชื่อหลี่ซานเจิน ไม่ธรรมดาจริงๆ!”

หมอคนหนึ่งพูดด้วยความประทับใจ และในขณะเดียวกันก็ชำเลืองมองไปที่หลินมั่วด้วยความดูถูก

“ใช่แล้วล่ะ ก็มีแค่ไอ้หนูพวกนั้นที่ไม่รู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า ถึงได้กล้ามายั่วโมโหหลี่ว์ซานเจินอย่างอวดดีแบบนี้!"

“คราวนี้ก็คงทำให้เขารู้แล้วล่ะว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคนหมายความว่าอะไร!”

ทุกคนพากันหัวเราะเยาะ

ในขณะนี้หลี่ว์ซานเจิ้นได้เริ่มลงมือรักษาคนที่สองแล้ว และหมอชื่อดังของแต่ละมณฑลเองก็ทยอยขึ้นมาบนเวทีกันอย่างต่อเนื่อง

ใบหน้าของหมอเทวดาเซวียเต็มไปด้วยความวิตกกังวล “คุณหลิน เรา...เราขึ้นเวทีกันเลยไหมครับ”

“ไม่ต้องรีบร้อนหรอก!” หลินมั่วยังคงพูดประโยคนี้ออกมาเหมือนเดิม

หมอเทวดาเซวียสับสนมึนงง ขั้นนี้แล้วแล้วยังจะไม่รีบอีกเหรอ

หลังจากนั้นไม่นานหลี่ว์ซานเจินก็รักษาคนที่สองจนหายดีอีกครั้ง

แต่เขาก็ไม่หยุด และเริ่มรักษาคนที่สามต่อไป

หมอเทวดาเซวียร้อนรนกระวนกระวาย ถ้าคนที่สามได้รับการรักษาจนหาย หลี่ว์ซานเจินก็รักษาหายไปครึ่งหนึ่งแล้ว

เมื่อถึงเวลานั้น เว้นแต่หลินมั่วรักษาอีกสามคนให้หายได้ทั้งหมด ถ้าไม่อย่างนั้นก็แพ้แน่นอน

แต่จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ

หมอชื่อดังจากมณฑลอื่นๆ เองก็จะแย่งโควตาเหมือนกัน!

ไม่นาน หลี่ว์ซานเจินก็รักษาคนที่สามจนหาย

และในขณะเดียวกัน หมอชื่อดังที่อยู่ข้างๆ เองก็รักษาหายไปหนึ่งคนเช่นกัน

แบบนี้ก็แปลว่านี้ผู้ป่วยสี่รายจากหกรายได้รับการรักษาจนหายแล้ว

หลี่ว์ซานเจินหยุดทุกอย่างในมือ และชำเลืองมองไปที่หลินมั่ว “พ่อหนุ่ม ยังจะแข่งต่อไหม”

ทุกคนในสถานที่จัดประชุมหัวเราะกันเกรียวกราว หลี่ว์ซานเจินรักษาหายไปสามคน และตอนนี้หลินมั่วก็ยังไม่ได้ขึ้นมาบนเวที ผลแพ้ชนะชัดเจนมากแล้ว

หมอเทวดาเซวียรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก และก้มหน้าลงอย่างช่วยไม่ได้

เขาเชื่อใจหลินมั่วถึงได้กล้าเดิมพันกับหลี่ว์ซานเจิน

ไม่คิดเลยว่าหลินมั่วจะไม่ลงมือทำอะไรเลย นี่ไม่ใช่ว่าหลอกเขาหรอกหรือ

แต่หลินมั่วกลับสงบนิ่งมาก “รีบร้อนอะไรครับ การประชุมแลกเปลี่ยนยังไม่จบเลย!”

ในขณะเดียวกัน เฮ่อเชียนเสวี่ยที่นั่งอยู่ในห้องส่วนตัวชั้นบนก็มองลงมาที่สถานที่จัดประชุมข้างล่าง

เมื่อเห็นว่าหลินมั่วไม่พูดอะไรมาตลอด เธอก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าหลินมั่วมีความสามารถอยู่บ้าง แต่ตอนนี้เมื่อเห็นว่าหลินมั่วไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะลงมือ ก็อดไม่ได้ที่จะแอบดูถูกเขาอยู่ในใจ

“เป็นคนหลอกลวงอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ ด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่าใช้วิธีไหนถึงหลอกคุณปู่ได้ แต่ต่อหน้าปรมาจารย์ที่แท้จริง สุดท้ายแล้วทักษะการหลอกลวงก็ยังไร้ประโยชน์อยู่ดี! งานครั้งนี้ ทำให้คุณต้องเผยธาตุแท้ออกมาสินะ!”

“ฮึ ดูเหมือนว่าที่ฉันไม่ได้รู้จักกับคุณจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยพูดพึมพัม

ในตอนที่ทุกคนกำลังส่งเสียงดัง จู่ๆ ก็มีคนคนหนึ่งเดินเข้ามาที่ประตูทางเข้า ซึ่งก็คือเหลาหู่

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ และสะบัดแขนโบกให้หลินมั่วพร้อมกับหอบเหนื่อย

ในที่สุดหลินมั่วก็ยิ้มออกมา เขายืนขึ้นและพูดเสียงดังว่า “ในเมื่อทุกท่านต้องการที่จะให้เราตัดสินแพ้ชนะ งั้นผมก็ได้แค่ต้องรับคำท้า!”

“หลี่ว์ซานเจิน คุณถามผมว่าจะแข่งต่อรึเปล่าใช่ไหมครับ”

“จริงๆ แล้วผมกำลังให้โอกาสคุณอยู่! เพราะตั้งแต่ตอนที่คุณลงเข็มครั้งแรก คุณก็แพ้ไปแล้ว!”