หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 398

ในที่สุดฮั่วเทียนเฉิงก็ตื่นตระหนก เขาคุกเข่าลงบนพื้นด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีพลางพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “เทียนเหยีย ผม...ผมรู้ว่าผมผิด โปรดยกโทษให้ผิดสักครั้งเถอะครับ แค่ครั้งเดียว”

“คุณคิดซะว่าผมเป็นหมาตัวหนึ่งก็ได้ ปล่อยผมไป ผม...ผมจะไม่กลับมาเหยียบเมืองก่วงหยางอีก”

“เทียนเหยีย ได้โปรดอย่าเป็นศัตรูกับตระกูลฮั่วเพราะผมเลย...”

หนานป้าเทียนแสดงออกอย่างไม่แยแส “ถ้าวันนี้ฉันไม่ฆ่าแก ต่อไปคนอื่นก็คงจะทำเรื่องป่าเถื่อนต่อหน้าฉันแบบนี้อีก”

“ฮั่วเทียนเฉิง ตั้งแต่วินาทีที่แกจับเฮ่อเชียนเสวี่ย แกต้องตาย”

หลังจากที่ หนานป้าเทียนพูดจบ เขาก็โบกมือเบาๆ ชายหลายคนลากฮั่วเทียนเฉิงออกไปทันที

ฮั่วเทียนเฉิงร้องไห้พลางขอร้องอ้อนวอน แต่ไม่มีใครสนใจเขา

ผู้ใต้บังคับบัญชาของฮั่วเทียนเฉิงตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าของพวกเขาซีดเซียว ไม่มีใครกล้ายืนหยัดพูดอะไร

หนานป้าเทียนเหลือบมองพวกเขา “ทำให้พวกมันพิการ แล้วโยนออกจากเมืองก่วงหยาง”

“และกลับไปบอกตระกูลฮั่วว่าต่อจากนี้ไปสมาชิกของตระกูลฮั่วจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในเมืองก่วงหยางอีก”

“ไม่อย่างนั้น ฉันจะไปที่บ้านตระกูลฮั่วด้วยตัวเอง”

หลังจากพูดจบ หนานป้าเทียนก็หันหลังและจากไปทันที

สมาชิกของตระกูลฮั่วคร่ำครวญและร้องขอความเมตตาในทันที แต่ไม่มีใครให้ความสนใจกับพวกเขา

คนที่โดนหักแขนหักขากลายเป็นคนไร้ประโยชน์ในทันที

หลังจากนั้นคนของหนานป้าเทียนก็จากไปเช่นกัน

ในบริเวณโรงงานยังมีบางคนขดตัวอยู่ซึ่งก็คือหลี่เยวี่ยนและคนอื่นๆ

ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีใครสนใจพวกเขาแม้แต่น้อย

ในสายตาของหนานป้าเทียน ลูกเศรษฐีที่คิดว่าตัวเองเป็นชนชั้นสูงเหล่านี้เป็นเหมือนมดตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งซึ่งไม่มีค่าให้สนใจ

หลี่เยวี่ยนและคนอื่น ๆ ตัวสั่นด้วยความกลัวเช่นกัน

พวกเขาเห็นจุดจบของฮั่วเทียนเฉิงด้วยตาของพวกเขาเอง และยังเห็นสมาชิกของตระกูลฮั่วถูกหักแขนและขา

ฉากอันโหดร้ายทำให้พวกเขารู้ในที่สุดว่าครั้งหนึ่งพวกเขาเคยหยิ่งยโสนั้นน่าขันเพียงใด เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ยิ่งใหญ่ตัวจริง

หลินมั่วกำลังยืนอยู่นอกบริเวณโรงงาน

ตอนที่หนานป้าเทียนฆ่าฮั่วเทียนเฉิง เขาไม่ได้อยู่ในนั้น เป็นการจัดการโดยพิเศษของหนานป้าเทียนเอง

หนานป้าเทียนรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง “ขอบคุณมาก คุณหลิน”

หลินมั่วถือดอกบัวหิมะอายุพันปีแต่ไม่ได้กลับบ้าน

ในความเป็นจริง สวี่ปั้นซย่ากลับไปอาศัยอยู่ในบริษัท เพราะเธอทนไม่ได้กับการกดขี่ข่มเหงจากพ่อแม่

จนกระทั่งหลินมั่วออกจากบ้าน สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยยังคงตะโกนขอให้หลินมั่วไปขอเงินเฉินเซิ่งหยวน

หลินมั่วกลับไปที่สวนวั่งเจียงเพียงลำพัง

ทันทีเข้าไปด้านใน หลินมั่วก็เห็นคนสองคนยืนอยู่ที่ประตู พวกเขาคือผู้อาวุโสเฮ่อและเฮ่อเชียนเสวี่ย

ใบหน้าของผู้อาวุโสเฮ่อซีดเซียวเป็นอย่างมาก ส่วนดวงตาของเฮ่อเชียนเสวี่ยก็แดงก่ำและบวม

ทันทีที่เขาเห็นหลินมั่ว ผู้อาวุโสเฮ่อจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบไปทักทาย “คุณหลิน คุณกลับมาแล้ว”

“คุณปลอดภัยก็ดีแล้วครับ”

หลังจากที่ผู้อาวุโสเฮ่อและเฮ่อเชียนเสวี่ยออกจากพื้นที่โรงงาน คนของหนานป้าเทียนก็ส่งพวกเขาออกไปทันที

เหตุการณ์เป็นยังไงต่อไป ผู้อาวุโสเฮ่อไม่รู้เลยแม้แต่น้อย