หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4

หลินมั่วนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่างที่ข้างเตียงของหลินซีตลอดทั้งคืน

โชคดีที่ร้านขายยาเซิ่งหยวนเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง

ผู้อาวุโสเฮ่อกำชับให้คนในร้านดูแลหลินมั่วเป็นอย่างดี ดังนั้น จึงไม่มีใครกล้ารบกวนหลินมั่ว

แต่ในค่ำคืนนี้ หลินมั่วเองก็ไม่ได้อยู่นิ่ง

ข้อมูลในป้ายหยกมีจำนวนมากมาย แต่ทว่า หนึ่งในนั้นมีเคล็ดวิชานิรมิต ซึ่งเป็นวิชายุทธ์ที่สำคัญที่สุด

นี่คือสิ่งที่ทำให้หลินฉงเซวียนสามารถช่วงชิงพลังแห่งฟ้าดินและกลายเป็นจอมยุทธ์อันดับหนึ่งในใต้หล้า นอกจากทักษะทางการแพทย์ที่น่าอัศจรรย์ในการรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนแล้ว ยังเป็นศิลปะการต่อสู้ที่ทรงพลังเพื่อกำจัดคนชั่วและผดุงความยุติธรรม

หลินมั่วกินยาเสี่ยวกุยหยวนเข้าไปสามเม็ด เพื่อให้ฤทธิ์ยาเสี่ยวกุยหยวนนี้ค่อยๆ เข้าไปเสริมการไหลเวียนของกำลังภายใน และทำการฝึกเคล็ดวิชานิรมิตนี้

หากคนธรรมดาทั่วไปฝึกฝนเคล็ดวิชานี้ ก็คงยากที่จะสำเร็จลุล่วงได้

แต่หลินมั่วได้รับความทรงจำทั้งหมดของหลินฉงเซวียน ซึ่งหลินฉงเซวียนได้ศึกษาและค้นคว้าเคล็ดวิชานิรมิตไว้แล้วอย่างละเอียดถี่ถ้วนและเข้าใจถ่องแท้ทั้งหมด

ซึ่งเท่ากับว่าหลินมั่วเองก็เข้าใจเคล็ดวิชานิรมิตได้อย่างถ่องแท้เช่นกัน เมื่อเขาฝึกฝน ความสำเร็จย่อมง่ายดายเป็นเท่าทวีคูณ

ในชั่วข้ามคืน หลินมั่วได้ฝึกฝนเคล็ดวิชานิรมิตจนสำเร็จขั้นที่หนึ่ง และมีพลังชี่ไหลเวียนอยู่ภายในร่างกายของเขาแล้ว

ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น เมื่อหลินมั่วเห็นว่าลมหายใจของหลินซีคงที่แล้ว เขาจึงลุกขึ้นและเดินออกจากห้อง

ด้านหลังร้านขายยาใหญ่เป็นลานกว้างคล้ายๆ กับสวนดอกไม้เล็กๆ ซึ่งมีต้นไม้ปลูกไว้มากมาย

หลินมั่วหยิบเข็มเงินที่ผู้อาวุโสเฮ่อให้ไว้เมื่อคืนนี้ขึ้นมา นิ้วมือขวาของเขาคีบเข็มเงินเล่มหนึ่งเอาไว้ และเมื่อเขาสะบัดเบาๆ เข็มเงินเล่มนั้นประดุจมีดบินพุ่งเข้าแทงลงบนลำต้นของต้นไม้ข้างๆ

เข็มเงินนั้นมีความอ่อนตัวมาก หากเป็นคนทั่วไปที่ไม่ได้ฝึกฝนมาอย่างหนัก แค่คิดจะแทงผิวหนังมนุษย์นั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายดายเลย

ต้นไม้ต้นนี้ลำต้นแข็งมาก แต่เข็มเงินของหลินมั่วกลับแทงเข้าไปเกือบครึ่ง อีกทั้งยังไม่หักงอเลยแม้แต่นิดเดียว

หากคนทั่วไปเห็นจะต้องตกตะลึง!

และนี่คือพลังอันน่าเกรงขามของเคล็ดวิชานิรมิต

หากเข็มนี้พุ่งเข้าใส่ร่างกายของมนุษย์ จะไม่ถึงตายหรอกหรือ

หลินมั่วฝึกวิชาหมัดมวยอีกชุดหนึ่ง หลังจากที่มีพลังชี่ไหลเวียนในร่างกายแล้ว หมัดชุดนี้ก็รุนแรงขึ้นเช่นกัน

หลังจากอาบน้ำเย็นๆ แล้วกำลังจะเดินออกจากห้อง เสียงโทรศัพท์ก็ดัง

ทันทีที่หลินมั่วรับสาย เสียงของฟังฮุ่ยแม่ยายของเขาก็ดังมาจากปลายสาย “หลินมั่ว แกไปตายที่ไหนมา”

ฟังฮุ่ยแม่ยายของเขาเป็นคนอารมณ์ร้อนที่สุดในบ้าน และก็เกลียดหลินมั่วที่สุดเช่นกัน เธอคิดว่าหลินมั่วเป็นคนทำลายชีวิตของลูกสาวและครอบครัวของเธอ

หลินมั่วระงับความโกรธในใจและพูดเสียงเบาๆ “ผมกำลังดูแลซีเอ๋อร์อยู่...”

“เลิกพูดจาไร้สาระกับฉันสักที ฉันไม่สนหรอกว่าซีเอ๋อร์หรือไม่ซีเอ๋อร์ ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ รีบกลับมาทันที!” ฟังฮุ่ยพูดอย่างเดือดดาล “เอ้อ แกหารถมาด้วย ปั้นซย่าจะกลับมาวันนี้ แกรีบมารับพวกเราไปสนามบินไปรับปั้นซย่า!”

“ผม...” หลินมั่วต้องการจะพูด แต่ฟังฮุ่ยวางสายไปแล้ว

ใบหน้าของหลินมั่วเผยให้เห็นถึงความหงุดหงิด ครอบครัวของแม่ยายมักจะตะคอกใส่เขาแบบนี้เสมอ ไม่เคยสนใจความรู้สึกของเขาเลย

ในขณะนั้น หลินมั่วคิดจะโทรศัพท์กลับไปปฏิเสธ แต่หลังจากที่คิดไตร่ตรองอยู่นาน สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจจะไป

ท่าทีของครอบครัวแม่ยายนั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญที่สุดคือเขาต้องมั่นใจก่อนว่าในใจของสวี่ปั้นซย่าภรรยาของเขาคิดอย่างไรต่างหาก!

ยังมีสิ่งที่เขาต้องรู้อีกว่า เมื่อคืนสวี่ปั้นซย่าทำเรื่องผิดต่อเขาหรือไม่!

ขณะที่หลินมั่วกำลังจะออกไปก็เห็นผู้อาวุโสเฮ่อเดินมาพอดี

“คุณหลิน อรุณสวัสดิ์!”

ใบหน้าของผู้อาวุโสเฮ่อดูอิ่มเอิบมาก เมื่อคืนนี้เขาได้เอายาเสี่ยวกุยหยวนที่หลินมั่วมอบให้เขาไปมอบให้แก่เฉินเซิ่งหยวนหนึ่งเม็ด

เฉินเซิ่งหยวนเกิดมาในชนชั้นรากหญ้า เขาล้มลุกคลุกคลานปากกัดตีนถีบจนสามารถปีนมายืนอยู่บนจุดสูงนี้ได้ แน่นอนว่าร่างกายของเขาก็ได้รับบาดเจ็บจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว มาบัดนี้เมื่ออายุมากขึ้น อาการบาดเจ็บเก่าๆ มักจะกำเริบอยู่บ่อยครั้งและสร้างความเจ็บปวดไม่น้อย

“เช่ารถหรือ” ผู้อาวุโสเฮ่อตะลึงและรีบพูดว่า “คุณหลินจะเช่ารถอะไร แล้วเอาไปทำอะไรครับ”

“ผมจะไปรับคนที่สนามบิน”

“คุณต้องการรถกี่ที่นั่ง”

“รถธรรมดาทั่วไปก็ได้”

“แล้วทำไมต้องเช่าด้วยล่ะ!” ผู้อาวุโสเฮ่อยิ้มพลางพูดว่า “ผมมีรถอยู่คันหนึ่งที่ปกติไม่ค่อยได้ใช้งาน คุณหลินเอาไปใช้ก่อนเถอะ”

ระหว่างที่คุยกัน ผู้อาวุโสเฮ่อได้เรียกคนขับรถของตนไปเอารถมา

เมื่อเดินออกจากร้านขายยา รถสีดำค่อยๆ แล่นผ่านไปอย่างช้าๆ

โลโก้ของรถคันนี้ค่อนข้างแปลก เหมือนตัว M ไขว้กัน

ลักษณะรถค่อนข้างยาวและดูหรูหรามาก ยาวกว่ารถเก๋งทั่วไป และยาวว่ารถบีเอ็มดับเบิลยู ซีรีส์เจ็ดที่หลินมั่วเคยเห็นมาก่อน  

ป้ายทะเบียนนั้นค่อนข้างธรรมดา ดูไม่ออกเลยว่ามีอะไรเป็นพิเศษ ที่หน้ากระจกรถมีป้ายเล็กๆ เหมือนกับเป็นบัตรผ่านทาง ซึ่งไม่รู้ว่ามันคืออะไร

ผู้อาวุโสเฮ่อหัวเราะเบาๆ “คุณหลิน รถคันนี้ผมซื้อเมื่อปีก่อน ยังไม่ได้ใช้เลย คุณเอาไปใช้ก่อนเถอะ”

แม้ว่าหลินมั่วจะไม่รู้จักรถคันนี้ แต่เขารู้แน่ชัดว่า ราคาของรถคันนี้ไม่เบาแน่นอน สถานะเฉกเช่นผู้อาวุโสเฮ่อ จะขับรถธรรมดาๆ ได้อย่างไรกัน

อย่างไรก็ตาม หลินมั่วไม่ได้ปฏิเสธ เพราะเขาจำเป็นต้องใช้รถเวลานี้พอดี ว่าไปแล้ว ใบสั่งยาที่เขามอบให้ผู้อาวุโสเฮ่อ ก็มากเกินพอที่จะซื้อรถยนต์ดังกล่าวได้หลายร้อยคัน!

“เช่นนั้นก็ขอบคุณผู้อาวุโสเฮ่อด้วย!”

ผู้อาวุโสเฮ่อรีบโบกมือ “คุณหลิน อย่าได้เกรงใจไปเลย”

หลินมั่วพยักหน้าและขับรถออกไป