หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 408

สวี่ปั้นซย่าทนไม่ไหวอีกต่อไป “แม่ แม่พูดอะไร...

...บ้านหลังนี้เหล่าจางให้หลินมั่ว แล้วมันเกี่ยวอะไรกับครอบครัวเรา...

...หลินมั่วเป็นคนออกหน้าประสานงานเกี่ยวกับการลงทุนครั้งนี้ พวกเหล่าจางเขาลงทุนให้กับหลินมั่ว...

...ตอนนั้นบริษัทของพวกเราลงทุนไป ก็เป็นพวกคุณที่ยืนกรานจะให้ถอนทุน...

...ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวเรา หรือว่าบริษัทเราก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งนั้น”

ฟังฮุ่ยหยุดพูดทันที

เรื่องลูกสาวของหนานป้าเทียนก่อนหน้านี้ ยังสามารถบอกได้ว่าอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อเป็นคนรักษาเธอ

แต่เรื่องในครั้งนี้ ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย

ในขณะนั้นเอง จู่ๆ สวี่ตงเสวี่ยก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พี่ ฉันไม่เข้าใจที่พี่พูดเลย...

...ให้หลินมั่วแล้วไม่เกี่ยวกับเราคืออะไร...

...หลินมั่วเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลเรา ระหว่างสามีภรรยาต้องมีสินสมรสอีก ของของลูกเขยยังจะเป็นของตัวเองอยู่ได้อย่างไร...

...เขากิน เขาอยู่ เขาใช้ของของบ้านเรา ตอนนั้นทำไมพี่ไม่พูดว่าของพวกนั้นเป็นของครอบครัวพวกเรา ไม่ใช่ของเขาล่ะ...

...อ้อ ตอนนี้เขาหาเงินได้แล้ว ปีกกล้าขาแข็งขึ้นมาแล้ว ก็เลยบอกได้ว่าอันนั้นอันนี้เป็นของเขาแล้วงั้นหรือ...

...ฉันยังไม่เคยเห็นคนอกตัญญู ได้ดีแล้วถีบหัวส่งแบบนี้มาก่อนเลย!”

ฟังฮุ่ยพยักหน้า “เสวี่ยเอ๋อร์พูดถูก เขาเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลของพวกเรา ของของเขาก็คือของของพวกเรา!...

...ถ้าเป็นสมัยก่อน ลูกเขยแต่งเข้าก็เท่ากับขายชีวิตนั้นให้พวกเราแล้ว จะไปมีของของเขาแบบนั้นได้อย่างไร...

...ฉันจะบอกให้นะ ถ้าเป็นสมัยก่อน แม้แต่ชีวิตของเขาก็เป็นของครอบครัวเรา!...

...ถ้าเราให้เขาไปตาย เขาก็ต้องไปตาย เข้าใจไหม”

สวี่ปั้นซย่าพูดด้วยความโกรธ “แม่ก็รู้ว่านั่นเป็นสมัยโบราณ!...

...แต่ตอนนี้ไม่ใช่สมัยโบราณแล้ว ความคิดเกี่ยวกับลำดับศักดินาพวกนั้นมันใช้ไม่ได้แล้ว!...

...ตอนนี้ไม่มีวิธีพูดว่าแต่งเข้าบ้านอะไรพวกนั้นแล้ว หลินมั่วกับฉันแต่งงานกันแล้ว ของของหลินมั่ว ไม่เกี่ยวกับบ้านเราเลยสักนิด!”

ฟังฮุ่ยโมโห “ปั้นซย่า แก...แกพูดอะไรของแก...

...ยังมีอีกนะคะ ที่งานเลี้ยงอวิ๋นติ่ง ถ้าหลินมั่วไม่ช่วยซ่งจื่อหลานไว้ พวกคุณไปช่วยได้หรือคะ...

...ยังมีอีกนะคะ ตอนที่พวกคุณลุงมา...”

สวี่เจี้ยนกงหน้าแดงก่ำและโบกมือ “พอแล้ว แกหยุดพูดได้แล้ว!...

...วันนี้ฉันมาคุยกับแกเรื่องบ้านหลังนี้ ใครให้แกเปลี่ยนเรื่อง...

...แกจะพูดถึงเรื่องเก่าๆ พวกนั้นขึ้นมาให้มันได้อะไร”

ฟังฮุ่ยเบะปาก “ไม่ใช่หรือเปล่า!...

...ตอนนั้นหลินมั่วทำไปด้วยความเต็มใจ พวกเราไม่ได้บังคับเขาสักหน่อย!”

สวี่ปั้นซย่าโกรธจนแทบบ้า แบบนั้นไม่ได้เรียกว่าบังคับหรือ

ใช่สิ พวกคุณไม่ได้บังคับหลินมั่วตรงๆ แต่พวกคุณเอาความกดดันทั้งหมดไปไว้ที่ฉันแทน

ตอนนั้นบังคับฉันปางตาย!

เป็นเพราะหลินมั่วไม่อยากทำให้ฉันลำบากใจ ถึงได้ตอบตกลงไป ตอนนี้พวกคุณกลับไม่ยอมรับอย่างนั้นหรือ