หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4707

บนท้องฟ้าเหนือแคว้นเซียว รัศมีทรงพลังสองดวงเคลื่อนเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“พี่ใหญ่ มีคนอื่นกำลังมาที่แคว้นเซียวอีกแล้ว ดูเหมือนว่าจะมาเพราะเฉินผิงเหมือนกัน ไม่รู้ว่าตอนนี้มีกี่คนแล้ว” โจวถังพูดขึ้นในขณะที่เขามองไปในระยะไกลพลางขมวดคิ้ว

“คนยิ่งมากยิ่งดี ทำให้เราฉวยโอกาสในความวุ่นวายได้ง่ายขึ้น!” เสวียนปิงตอบด้วยรอยยิ้มน้อยๆ

“พี่ใหญ่ มีคนมากมายตามล่าเฉินผิง ถ้าคนอื่นไปถึงตัวเขาได้ก่อนก็เท่ากับว่าเรามาเสียเที่ยว ฉันคิดว่าเราควรชิงลงมือกำจัดเฉินผิงก่อน”

เค่อหวู่ร้อนใจจนทนแทบไม่ไหว

“เจ้าโง่! ทุกคนกำลังรออยู่ ไม่มีใครเข้ามาในแคว้นเซียวเพื่อฆ่าเฉินผิง แกไม่รู้เหรอ คนพวกนี้อยู่มานานนับพันปีแล้ว และทุกคนล้วนฉลาดหลักแหลม ในเมื่อยังไม่เคลื่อนไหว ก็แปลว่าพวกเขาสืบข่าวมาแล้ว อยู่เฉยๆ อย่าวอกแวก ถ้าฉันไม่สั่ง พวกแกห้ามทำอะไรทั้งนั้น!” เสวียนปิงตำหนิและจ้องมองเขาด้วยสายตาดุร้าย

เค่อหวู่ก้มหน้าและเงียบไป อย่างไรก็ตาม ความไม่พอใจปรากฏชัดบนสีหน้าของเขา

รัศมีทั้งสองเคลื่อนเข้ามาอย่างรวดเร็ว เมื่อเข้าใกล้ทั้งสามก็เห็นว่าเป็นผู้บำเพ็ญเพียรชาย มีผู้บำเพ็ญเพียรหญิงในชุดขาวตามมาด้วย

ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลินเข่อต้งและหลินโร่วหยา

เมื่อเห็นว่าพลังของหลินเข่อต้งและหลินโร่วหยาไม่ได้เหนือไปกว่าพวกเขา ทั้งสามคนจึงเข้าไปหา

พวกเขาเพิ่งไปถึงหลินเข่อต้งและยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ ก่อนที่หลินเข่อต้งจะตะโกนอย่างเหยียดหยาม “ไปให้พ้น พวกเจ้ามาฆ่าเฉินผิงเพราะหวังผลึกเซียนหนึ่งแสนชิ้นใช่ไหม”

ทั้งสามตกตะลึง เพราะไม่นึกว่าชายคนนี้จะเย่อหยิ่งขนาดนี้

“บัดซบ! แกคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าไล่พวกเรา แกอยากตายมากใช่ไหม แกเชื่อไหมว่าโจมตีแค่ครั้งเดียวฉันก็บดขยี้แกได้แล้ว จากนั้นผู้บำเพ็ญเพียรหญิงที่อยู่ข้างหลังแกก็จะเป็นของฉัน”

เค่อหวู่มีสีหน้าโกรธจัด เขาควงค้อนศิลาดาวตกในมือไม่หยุด

“กล้าดียังไง!”

เมื่อเห็นอย่างนั้น รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของหลินเข่อต้ง ไม่มีอะไรจะน่าพอใจไปกว่าการถูกเยินยอ

“พวกเจ้าสามคนดูอยู่เฉยๆ ก็พอ เมื่อฆ่าเฉินผิงและได้ผลึกเซียนหนึ่งแสนชิ้นมาแล้ว ข้าจะตบรางวัลให้พวกเจ้าทุกคน” หลินเข่อต้งเอ่ยอย่างเย่อหยิ่ง

“ขอบคุณ องค์ชาย” เสวียนปิงพูดอย่างยินดี

“องค์ชาย แคว้นเซียวได้รับพรให้รุ่งเรืองไปอีกนับพันปี เราจะบุ่มบ่ามเข้าไปฆ่าคนในแคว้นเซียวไม่ได้ นอกจากนี้คำพูดของพวกตำหนักลำดับสิบไว้ใจไม่ได้ ถึงเราจะฆ่าเฉินผิงได้ เราก็อาจจะไม่ได้ผลึกเซียนหนึ่งแสนชิ้น ดังนั้นได้โปรดไตร่ตรองอีกครั้ง องค์ชาย!” หลินโร่วหยาวิงวอนหลินเข่อต้ง

“ฮ่าๆ...ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ ข้าไม่สนว่าตำหนักลำดับสิบจะมอบผลึกเซียนตามที่สัญญาไว้หรือไม่ แต่ถ้าข้าฆ่าเฉินผิงได้และพวกมันเบี้ยวไม่ให้ผลึกเซียนกับข้า ข้าจะให้องครักษ์หลวงทำลายล้างตำหนักลำดับสิบซะ!”

หลินเข่อต้งหัวเราะอย่างสำราญใจ ท่าทางของเขาโอหังยิ่งนัก

เสวียนปิงและคนอื่นๆ เพียงแค่ฟัง ไม่มีใครกล้าตั้งคำถามกับชายคนนั้น ท้ายที่สุดแล้วความแข็งแกร่งของนครจันทร์ตะวันก็ชัดเจนอยู่แล้ว มันไม่ได้ด้อยไปกว่าตำหนักลำดับสิบเลย ที่จริงเหนือกว่าด้วยซ้ำ