หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4854

เสียงโลหะปะทะกันดังกึกก้องไปทั่ว มือขวาของหลินฉงที่กลายเป็นดาบปะทะกับหอก ทำให้เกิดประกายไฟเจิดจ้า

พื้นดินใต้ร่างของทั้งสองพังทลายลงพร้อมกับเสียงดังสนั่น และป่าโดยรอบในรัศมีห้าสิบกิโลเมตรก็กลายเป็นผงธุลีเพราะแรงปะทะ

“เจ้าลาโง่!”

ทันใดนั้นหลินฉงก็ประกบนิ้วเข้าด้วยกันเป็นฝ่ามือ เกิดตราจันทร์ตะวันปรากฏบนฝ่ามือของเขา

ตะวันอันร้อนแรงและดวงจันทร์สีเงินโคจรอยู่ข้างหลังเขา ก่อตัวเป็นวงกลมหยินหยาง พลังที่พุ่งพล่านอย่างน่าสะพรึงกลัวทำให้มารเขาเดี่ยวตัวสั่น กระดูกของเขาแตกราวกับเมล็ดถั่ว

เฉินผิงรีบฟื้นพลัง เขาดูดซับทรัพยากรทุกประเภทในแหวนเก็บของอย่างไม่คิดเสียดาย

เขาต้องฟื้นพลังให้เร็วที่สุด มิฉะนั้นอาจตกอยู่ในอันตรายได้ หมิงเฉาไม่ได้เคลื่อนไหวเลย ทำให้เขาไม่แน่ใจว่าหมิงเฉายังเหลือกำลังเสริมอยู่อีกหรือไม่

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็คอยมองหลินฉงไม่วางตา พลังที่หลินฉงปลดปล่อยออกมานั้นเกินความคาดหมายของเฉินผิง

การถูกยกให้เป็นฝ่ายที่แข็งแกร่งที่สุดอันดับสามในอาณาจักรนิรันดร์นั้นไม่ใช่เรื่องธรรมดา

โชคดีที่นครจันทร์ตะวันเป็นกองกำลังของตำหนักมังกรฟ้า ไม่อย่างนั้นเฉินผิงก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่างไร

“จันทร์ตะวันเจิดจรัส!”

เสียงคำรามของหลินฉงดังก้อง วงกลมหยินหยางลอยลงมาอย่างรุนแรง

มารเขาเดี่ยวส่งเสียงร้องด้วยความสิ้นหวัง หมอกดำที่ห่อหุ้มเขาถูกบดขยี้จนสลาย และวิญญาณร้ายบนหอกสีแดงของเขาถูกทรมานด้วยแสงตะวันแผดเผา พวกมันส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ในขณะที่วงกลมหยินหยางกำลังจะบดขยี้ พื้นดินก็แยกออกเป็นเหวขนาดใหญ่ทันที มือโครงกระดูกจำนวนนับไม่ถ้วนโผล่ออกมาจากพื้น ยับยั้งพลังของวงกลมหยินหยางเอาไว้ได้

“คิดจะหนีไปไหน”

หลินฉงแค่นหัวเราะเย็นชา ปลดปล่อยแสงสีทองออกมาจากปลายนิ้วของเขา

แสงสีทองดูแผ่วเบา แต่เมื่อสัมผัสกับพื้นมันก็กลายเป็นดาบใยไหมคมกริบนับพันเส้น จากนั้นมือโครงกระดูกทั้งหมดในระยะสามร้อยเมตรกลายเป็นผงธุลี

ท่ามกลางความโกลาหล มารเขาเดี่ยวกำลังตกลงไปในเหว แต่ร่างของหลินฉงกลับปรากฏขึ้นที่ขอบเหวราวภูตผี

“กล้าดียังถึงเล่นตุกติกกับข้า”

หลินฉงเอื้อมมือออกไปขณะจับขอบเหว ความร้อนของดวงตะวันแผ่กระจายไปทั่วผืนดิน

แดนอวสานสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของมารเขาเดี่ยวดังออกมาจากใต้พื้นโลก ทันใดนั้นร่างไหม้เกรียมก็ลอยละลิ่วออกมาจากพื้นดินเหมือนกระสุนปืนใหญ่

“บ้าเอ๊ย!”

สีหน้าของหลินฉงเปลี่ยนไป และแขนขวาของเขาที่ถูกสัมผัสก็จับตัวเป็นน้ำแข็งทันที

เมื่อเห็นอย่างนั้น เฉินผิงก็ทำลายตราประทับทันที หลังจากนั้นคลื่นปราณอัคคีก็แผ่กระจายไปทั่วท้องฟ้า เผาทำลายหน้ากากวิญญาณร้ายที่เหลืออยู่จนมอดไหม้

“ราชาหลินฉง ผมจะช่วยเอง...”

แม้ว่าเฉินผิงจะยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ แต่ก็ถึงเวลาที่เขาต้องช่วยหลินฉง

“เฉินผิง ไม่จำเป็น!”

ทันใดนั้นหลินฉงก็ฉีกแขนเสื้อที่ถูกกัดกร่อนทิ้ง เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งราวกับเหล็ก

ตราจันทร์ตะวันแผ่ขยายจากคิ้วไปจนถึงแขนขวา ตราประทับสีดำละลายหายไปเหมือนหิมะที่ทับถมใต้แสงแดดแผดเผา

“พวกหน้าโง่ตำหนักซื่อหมิงคิดหรือว่าดรรชนีจันทร์ตะวันของข้าเป็นแค่วิชาหลอกเด็ก” จากนั้นเขาก็หันไปมองเฉินผิงและพูดว่า “เฉินผิง ตั้งสติให้ดี การต่อสู้ยังไม่จบ”

ขณะที่เฉินผิงกำลังจะพูด พื้นก็สะเทือนอีกครั้ง