หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4948

ผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามารเข้ามาในวงกตมารที่อยู่ในอาณาเขตของเผ่าอสูรได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันโลกภายนอกเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในช่วงหลายร้อยปีที่ข้าติดอยู่ในนี้หรือ

ในขณะที่กำลังคิดถึงความเป็นไปได้ ชายคลั่งก็ชกอีกหมัดอย่างรวดเร็ว

ตูม!

เสียงกระบี่และหมัดปะทะกันดังสนั่นไปทั่ววงกตมาร

คลื่นพลังพุ่งทะยานออกไปราวกระแสน้ำเชี่ยวกราก ไม่ว่าจะผ่านไปทางไหน พื้นดินจะแตกเป็นรอยแยก ก้อนหินจะแตกกระจายและฝุ่นผงฟุ้งกระจายในอากาศ

การต่อสู้ระหว่างเฉินผิงและชายคลั่งถึงจุดเดือด ตอนแรกทั้งสองต่อสู้แลกหมัดกันอย่างสูสี

ชายคลั่งอาศัยพลังขั้นเซียนพเนจรอันล้ำลึกและประสบการณ์ต่อสู้ที่ผ่านมาไม่น้อย หมัดทุกหมัดที่ชกออกไปมาพร้อมกับพลังทำลายล้างที่มากพอจะสั่นสะเทือนสวรรค์

หมัดนั้นแหวกผ่านอากาศ ราวกับจะฉีกมิติออกจากกัน

ส่วนเฉินผิงยืนหยัดด้วยพลังขั้นเซียนระดับเก้าเพียงอย่างเดียว พลังอันลึกลับและรุนแรงพุ่งพล่านไปทั่วร่างกายของเขา พร้อมด้วยกระบี่พิฆาตมังกรคมกริบในมือ

กระบี่พิฆาตมังกรในมือเฉินผิงร่ายรำราวกับมังกรมีชีวิต เงากระบี่เป็นประกาย การฟาดฟันแต่ละครั้งปลดปล่อยปราณกระบี่รุนแรงที่ปะทะกับหมัดอันทรงพลังของชายคลั่ง

ปราณดาบเคลื่อนตัวไปมาในอากาศ ลากเส้นแสงเจิดจ้าซึ่งส่องสว่างท่ามกลางความมืดรอบตัวพวกเขาราวยามกลางวัน

ยิ่งต่อสู้กันมากเท่าไหร่ ชายคลั่งก็ยิ่งหวาดหวั่นมากขึ้นเท่านั้น เขาไม่นึกเลยว่าผู้บำเพ็ญเพียขั้นเซียนจะแสดงพลังที่น่าสะพรึงกลัวขนาดนี้

เขานึกว่าจะบดขยี้เฉินผิงได้อย่างง่ายดาย แต่เมื่อการต่อสู้ดำเนินไป เขาก็เริ่มตระหนักว่าเฉินผิงไม่มีทีท่าว่าจะเพลี่ยงพล้ำ

อันที่จริงเฉินผิงดูเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้นทุกครั้งที่โจมตี

กระบี่ที่ฟันแต่ละครั้งมาพร้อมกับแรงเหวี่ยงที่ไม่อาจหยุดยั้ง ราวกับว่าเฉินผิงตั้งใจจะฟันเขาให้ตายในคราวเดียว

เมื่อเวลาผ่านไป เฉินผิงเริ่มมองเห็นรูปแบบการโจมตีของชายคลั่ง และเปลี่ยนจากรับเป็นรุก

การเคลื่อนไหวของเขาราวกับสายฟ้าที่หลบหลีกหมัดของชายคลั่งอย่างง่ายดาย กระบี่พิฆาตมังกรโจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่า ปลดปล่อยคลื่นปราณกระบี่อันดุร้ายราวพายุฝนกระหน่ำ

ชายคลั่งเริ่มเป็นรอง เขาพยายามรับมือ ปัดป้องการโจมตีของเฉินผิงพัลวัน ขณะที่เหงื่อเริ่มก่อตัวขึ้นที่หน้าผากของเขา

บัดซบ! ทำไมเจ้าเด็กนี่ถึงรับมือยากขนาดนี้

ตูม!

ชายคลั่งถูกโจมตีจนกระเด็นไปเหมือนลูกปืนใหญ่ พุ่งกระแทกพื้นดินหนักหน่วง

พื้นดินถูกทุบจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ทิ้งรอยฝุ่นและควันทั่วอากาศ

เขาเงยหน้าขึ้นด้วยความตกตะลึง และไม่เต็มใจที่จะยอมรับผลลัพธ์ ขณะที่เฉินผิงก้าวเข้ามาหาทีละก้าว

ในขณะนั้นที่ข้างนอกวงกตมาร หนิวเหมิงซึ่งกำลังดูทุกอย่างผ่านกระจกสัมฤทธิ์ตกใจจนพูดไม่ออก

ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ปากของเขาอ้ากว้างจนแทบจะยัดไข่ได้ทั้งฟอง