เฉินผิงรีบกำหมัดแสดงความเคารพ น้ำเสียงของเขาอ่อนน้อม “ชื่อเสียงของคุณเป็นที่รู้จักไปทั่ว คุณชายเทียนซื่อ ทำไมผมจะไม่รู้จักคนดังอย่างคุณล่ะ ผมเพิ่งมาที่นี่ ก็เลยใช้เวลาสักพักกว่าจะนึกชื่อคุณออก”
ดังที่โบราณว่าไว้คนฉลาดย่อมรู้ว่าเมื่อใดควรถอยเมื่อไม่แน่ใจว่าคู่ต่อสู้แข็งแกร่งเพียงใดทางเลือกที่ดีที่สุดคือถ่อมตัวและเก็บซ่อนฝีมือไว้ก่อน
จากที่เฉินผิงเพิ่งเห็น ความแข็งแกร่งของเทียนซื่อนั้นสูงเกินกว่าปกติ มีพลังที่เหนือกว่าระดับบำเพ็ญเพียรของตัวเอง เฉินผิงรู้ดีว่าเขาต้องระมัดระวัง
เทียนซื่อพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นจึงหันไปสนใจม่อชิงหยุน รอยยิ้มของเขาชวนให้รู้สึกไม่สบายใจ “ม่อชิงหยุน เจ้ากลับมาจากชั้นแรกแล้วแต่ไม่บอกข้าด้วยซ้ำ เจ้ามาอยู่ในที่แบบนี้ได้ยังไง”
ม่อชิงหยุนยังคงตะลึงกับการกระทำของเทียนซื่อก่อนหน้านี้ ชายคนนี้คาดเดาไม่ได้ เขาถึงกับฆ่าคนเพียงเพราะไม่พอใจแค่เล็กน้อย
เธอกัดริมฝีปากและพึมพำ “ข้า... ข้าเข้ามามาจากชั้นแรก”
“ชั้นแรก?” เทียนซื่อหัวเราะเบาๆ “ม่อชิงหยุน เจ้านี่ชอบพูดจาล้อเล่น ชั้นแรกจะมีทางเข้ามายังซากปรักหักพังนี้ได้ยังไง”
“พวกเรา...” ม่อชิงหยุนพยายามอธิบาย ต้องการยืนยันว่ามาจากที่นั่นจริงๆ แต่เฉินผิงก็ขัดขึ้น
“คุณชายเทียนซื่อ พวกเราแค่สงสัยเท่านั้น พวกเราอยากสำรวจรอบๆ และบางทีอาจจะพบของวิเศษ แค่นั้นเอง”
เฉินผิงไม่อยากให้ใครรู้ว่ามีทางเข้ามายังซากปรักหักพังโบราณอีกทางจากชั้นแรก ถ้าเรื่องนั้นหลุดออกไป ทวีปชางฉวนจะตกอยู่ในอันตราย ไม่ช้าก็เร็ว ฝูงผู้บำเพ็ญเพียรจากชั้นสองจะหลั่งไหลเข้ามาที่ชั้นแรก
“แล้วเจ้าเป็นใคร มาอยู่กับม่อชิงหยุนได้ยังไง” สายตาของเทียนซื่อมืดมนขณะที่เขาหันกลับมาหาเฉินผิง
“ผม...” เฉินผิงลังเล ตั้งตัวไม่ทันที่ถูกถามถึงความสัมพันธ์ของเขากับม่อชิงหยุนกะทันหัน
“เทียนซื่อ ผู้หญิงที่อยู่ข้างเจ้าเป็นใคร” ม่อชิงหยุนรีบขัดและเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น กลัวว่าเทียนซื่ออาจทำอะไรเฉินผิง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
8เหรียญเท่ากับกี่บาท...
ไม่มีบีตรเครดิตก็ต้องรออ่านแบบฟรี รอนานหน่อย...
กำลังสนุกเลย ไปไหนแล้ว รีบกลับมานะคะรับ...
รอจะอาทิตย์แล้วที่ไม่ได้อ่าน แต่ไม่เป็นไรครับเราไม่ได้อ่านคุณก็ไม่ได้รายได้...
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...