หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 19

เฮนรี่ดูแลฉันคอยดูแลฉันในช่วงตลอดสามสี่วันที่ผ่านมา และต้องยอมรับว่าเขาดูแลฉันได้ดีจริง ๆ จนกระทั่งวันหนึ่งในขณะที่เขาดูแลฉันเฉกเช่นปกติของทุกวัน ฉันตัดสินใจเอ่ยถาม “พี่จะกลับไปที่เมืองเอสวันไหน?”

เขาชะงักก่อนตอบ “เธอไล่ฉันหรือไงยัยน้องสาว?”

“ฉันแค่กังวลว่าพี่สะใภ้จะโกรธพี่นะสิ”

“พี่สะใภ้ของเธอยังโตไม่พอ ไม่ว่ายังไงหล่อนก็จะหาเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ มาเป็นประเด็นให้เราทะเลาะกันทุกที”

แคโรเข้าใจในสิ่งที่พี่ชายของเธอพูด พี่สะใภ้ของเธอนั้นอายุน้อยกว่าเธอ และช่วงนี้เธอได้ยินว่าพี่สะใภ้ของเธอเริ่มมีฤทธิ์เดช

แต่ก็ไม่ใช่ว่าหล่อนจะไร้ซึ่งเหตุผลหรือความคิดเสียทีเดียว

เวลาที่พี่สะใภ้ของเธอแสดงนิสัยเจ้ากี้เจ้าการออกมา มันมักจะมีสาเหตุเสมอ

ถ้าให้เปรียบเทียบกับผู้หญิงอย่าง เกวน เวิร์ท ย่อมเป็นคนละเรื่องกันเลย เพราะพี่สะใภ้ของเธอไม่ใช่คนที่พูดไม่คิดหรือพูดไร้สาระขนาดนั้น อีกอย่าง นอกจากพี่สะใภ้แล้ว แคโรไม่คิดว่าพี่ชายตัวเองจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเพศตรงข้ามคนอื่นซักเท่าไหร่

ทว่าในทางกลับกัน เธอกลับรู้สึกว่าเป็นตัวเธอเองต่างหากที่ไม่เคยใส่ใจคนอื่นมากพอ

และความเฉยเมยเรื่อยมาเหล่านั้นเปิดโอกาสให้คนอื่นใช้งานความรู้สึกของเธอได้ง่าย ๆ

เมื่อคิดแบบนั้นฉันจึงพูดพลางเหน็บพี่ชายตัวเองเบา ๆ “ฉันว่า พี่น่าจะยอมอ่อนข้อ ยอมลงให้เธอบ่อย ๆ บ้างก็ดีนะ”

ดูเหมือนว่าคำพูดจะฉันจะทำให้เฮนรี่คิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะระบายยิ้มปนเอ็นดูออกมา “ฉันก็ไม่เคยโทษโกรธหล่อนเลยซักครั้งนะ”

เมื่อพูดถึงเรื่องพี่สะใภ้ ใบของเฮนนี่ก็เจอไปด้วยร้อยยิ้มที่มาจากใจจริง

“ดีแล้ว พวกพี่จะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข”

“อืม ขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะแคโร”

“พี่ชาย พี่ควรกลับเมืองเอสไปได้แล้ว ฉันแน่ใจว่าพี่สะใภ้ต้องคิดถึงพี่แน่ ๆ”

“แล้วเธอล่ะ? พี่ต้องอยู่ดูแลเธอก่อน”

ฉันยิ้มกลับไปบาง ๆ พลางเอ่ย “นี่คุณพี่ชาย ฉันก็มีเรื่องที่ฉันต้องทำนะ เพราะงั้นฉันก็ต้องการเวลาส่วนตัวเหมือนกันละหน่า”

แคโรพยายามผลักดันให้พี่ชายของเธอกลับไป เพราะเธอไม่ต้องการให้เขามาเสียเวลาอยู่กับเธอที่นี่

นอกจากนี้ ความจริงที่ว่าก่อนมาที่เมืองอู๋ เฮนรี่นั้นมีปากเสียงกับพี่สะใภ้ของเธอเป็นสิ่งที่ทำให้เขายิ่งไม่ควรจะมาอยู่ที่นี่ในตอนนี้ เขาควรจะกลับบ้านไม่ใช่เสียเวลาไปกับเธอ

เฮนรี่ยังคงลังเลใจซักพัก พลันยื่นข้อเสนอบางอย่างให้เธอ “พี่จะกลับบ้าน ถ้าเธอไปร่วมงานคืนนี้กับพี่”

“ทำไมอยู่ ๆ พี่มาชวนฉันเนี่ย?”

ผู้เป็นพี่แสยะยิ้มก่อนเอ่ยอย่างเย้ยหยัน “เพราะว่า เกวน เวิร์ท คิดว่าตัวเองนั้นสูงส่งของกว่าน้องสาวของฉัน และฉันจะทำให้เธอรู้ว่าเธอคิดผิด แคโร เธอต้องไปกับพี่ เธอรู้ไหม มันไม่แปลกที่มนุษย์เราจะรู้สึกกลัว ฉะนั้นเราควรรู้ถึงลิมิตของตัวเอง แต่ดิกสันคอยปกป้องเกวนมาตลอด ยัยนั่นไม่มีแม้แต่การแสดงความเคารพต่อเธอนะแคโร”

“ฉันไม่สนหรอกน่า...”

“แต่ฉันสน”

พอได้ยินแบบนั้น ความรู้สึกของฉันเริ่มตีกันวุ่นวายไปหมด แต่ฉันรับรู้และเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าเฮนรี่กำลังสู้เพื่อฉัน หากแต่พูดกันตามตรง ฉันไม่อยากจะเข้าไปยุ่งกับอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับดิกสันอีกแล้ว

เมื่อเข้าไปอยู่ในงานเลี้ยงจริง ๆ เชื่อฉันเถอะไม่ว่าเกวนจะถูกหรือผิดอย่างไร ดิกสันก็จะปกป้องเธอเป็นแน่แท้ เพราะในฐานะผู้ชายคนหนึ่งนั่นเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่ผู้ชายควรกระทำ และเกวนก็คือผู้หญิงที่เขารักมาก

ทำไมฉันจะต้องไปเป็นพยานรักระหว่างเขากับผู้หญิงคนอื่นด้วย?

ฉันแต่งหน้าพลางลงคอนซีลเลอร์เพื่อปกปิดร่องรอยต่าง ๆ บนใบหน้า พร้อมเปลี่ยนชุดจากชุดใส่ลำลองอยู่บ้านธรรมดาเป็นชุดคลุมเดรสยาวตัวหรู และปิดท้ายด้วยสวยรองเท้าส้นสูงสีทองแวววาวคู่สวย หลังจากนั้นจึงค่อย ๆ หมุนตัวตรวจสอบความเรียบร้อยและความสวยงามอยู่หน้ากระจกซักพัก

ฉันไม่ใช่คนคุยโวโอ้อวดนะ แต่ถ้าในเมืองอู๋ รูปร่างหน้าตาและความสวยของฉันไม่เป็นรองใครเลย คนที่เคยได้ครอบครองร่างกายของฉันต่างต้องการครองครองใบหน้างามนี่ด้วยเช่นกัน ดวงหน้าที่วิจิตรนี้ประกอบไปด้วยดวงตากลมใสคู่สวย และสันจมูกโด่ง เกวน เวิร์ทแทบไม่สามารถเทียบความงามแบบนี้ได้ แต่ดิกสันกลับหลงรักเธอหมดใจ

ฉันได้แต่พูดประชดประชันกับตัวเอง ก่อนจะลงลิปสติกสีแดงสดที่สวยที่สุดลงบนริมฝีปาก

เฮนรี่เปิดประตูเข้ามาในจังหวะเดียวกันกับที่ฉันสัมผัสใบหน้าเพื่อตรวจเช็คความเรียบร้อยเป็นครั้งสุดท้าย เขาเงยหน้าขึ้นจ้องมองก่อนเอ่ยชม “ฉันรู้มาตั้งนานแล้วว่าเธอเป็นคนสวย แต่ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะสวยขนาดนี้ เธอสวยอย่างกับตุ๊กกระตากระเบื้องเคลือบเลยแคโร”

“แค่ความสวยมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ?”

เฮนรี่รีบท้วง “ความสวยมันดีต่อตานะ”

“อาจจะใช่มั้ง แล้วเราจะไปงานเลี้ยงกันกี่โมง?”

“ตอนนี้เลย งานเลี้ยงเริ่มแล้ว”

เฮนรี่สวมเสื้อคลุมสีกากีให้ฉัน หลังจากนั้นเราจึงออกเดินทางไปยังงานเลี้ยง เมื่อเดินทางมาถึงสถานที่จัดงานก็มีหนึ่งในผู้จดงานต้อนรับออกมาทักทายพร้อมให้ความช่วยเหลือเรา “คุณคุกและคุณชอว์ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่คุณทั้งสองเดินทางมาร่วมงานเลี้ยงของเราครั้งนี้ ทำไมผมช่างโชคดีขนาดนี้นะ?”

เฮนรี่ยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนเอ่ยตอบ “คุณสโตน เป็นคนะอารมณ์ดีนะครับ ผมหวังว่าเราจะได้ทำธุรกิจร่วมกันในอนาคตนะ”

“แน่นอนครับ แน่นอน คุณมอบผลตอบแทนให้ผมได้เยอะเลยครับ คุณคุก”

ถ้าเมืองอู๋เปรียบเหมือนสนามเด็กเล่นของตระกูลชอว์และตระกูลเกิร์ก เมืองเอสคงเป็นเหมือนอาณาเขตดินแดนของตระกูลคุกเลยก็ว่าได้

คุณแม่ของแคโรไลน์นั้นยอมให้เฮนรี่กลับไปอยู่กลับครอบครัวตามที่พี่ชายของเธอขอ ชายหนุ่มเป็นคนที่ฉลาดและเต็มไปด้วยความคิดสร้างสรรค์ ซึ่งความสามารถทั้งสองอย่างในตัวนี้ เป็นสิ่งที่สร้างโอกาสทำให้เฮนรี่มีช่องทางในการไขว่คว้าค้นหาแนวทางทางด้านธุรกิจได้อย่างดีและเหมาะสม

ชายหนุ่มจงใจเน้นน้ำเสียงตรงคำประโยคที่ว่า “ความผิดพลาดครั้งใหญ่ของคุณ”

การตัดขาดทางด้านการเงินและทางธุรกิจกับตระกูลเกร็กนั้นสร้างผลกระทบต่อ เกวน เวิร์ท โดยตรง การที่สองตระกูลเกิดข้อโต้แย้งกันสามารถสร้างผลกระทบต่อบริษัทลูกนับล้าน เรื่องยุ่งยากเหล่านี้ล้วนมาจากการกระทำของเธอ และเฮนรี่กำลังขู่ให้ตระกูลเกร็ก เขี่ยเธอออกไปให้พ้นทาง อีกนัยแฝงคือเพื่อล้างแค้นให้ฉัน

บรรดาแขกและลูกท่านหลานเธอผู้มั้งคั่งในงานต่างไม่คิดว่าเรื่องเล็ก ๆ เช่นนี้จะกลายเป็นประเด็นร้าวฉานใหญ่โต พร้อมทั้งเรื่องสถานะของฉันกับเฮนรี่เริ่มทำให้พวกเขาลังเลใจ ฉันเงยหน้าขึ้นสบตามองพี่ชายของตัวเอง ก่อนเฮนรี่จะส่งร้อยยิ้มกลับมาให้ฉันพลางพาฉันเดินออกไป

เฮนรี่เมินเฉยท่าทีไม่พอใจของดิกสันโดยสิ้นเชิง

ฉันรอจังหวะในตอนที่เราอยู่กันลำพังสองพี่น้องพลันถอนหายใจออกมา “ไม่จำเป็นจะต้องพุ่งเป้าไปที่เกวนเลยก็ได้หนิ”

เฮนรี่ยังคงตอบอย่างนิ่งเฉย “ฉันได้ยินเกี่ยวกับปัญหาระหว่างพวกเธอสองคน และฉันก็ลองไปตรวจสอบดู เมื่อฉันรู้ว่าหล่อนทำอะไรไว้บ้าง ฉันสาบานว่าหล่อนจะต้องได้ชดใช้ในสิ่งหล่อนทำลงไป เธออาจจะคิดว่ามันคือเรื่องเล็ก ๆ นะแคโร แต่ฉันอยากจะให้คนอื่น ๆ รู้ถึงความจริงก่อนที่เธอจะหายไปจากโลกนี้”

เฮนรี่รู้สึกว่าลำคอของเขานั้นตื้นจุกจนยากที่จะเอ่ยอะไรออกมา

เข้าจ้องมองมาที่ใบหน้าของฉันด้วยดวงตาแดงก่ำรื่นน้ำ พลางใช้มือสากลูบแก้มของฉันของถนอม “เราสองคนอาจจะไม่ได้มาเจอกันเลยในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา แต่สายใยของคำว่าครอบครัวยังคงอยู่ผูกพันอยู่เสมอถึงแม้ว่าเราจะคุยกันเพียงไม่กี่ครั้งก็ตาม ยังไงฉันก็คือพี่ชายของเธอและเธอก็คือน้องสาวของฉันตลอดไป ฉันรู้ว่าเธอคงเสียใจมากหลังจากที่คุณแม่ท่านเสีย ดังนั้นฉันถึงอยากจะเจอเธอแต่เธอกลับปฏิเสธฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ซึ่งก็ไม่รู้เพราะอะไร ถ้าครั้งนี้ฉันไม่ได้วางแผนกลับมาที่เมืองอู๋ เธอจะผลักไสฉันไปจนจบเลยหรือไง”

ตอนนั้นฉันกลัวอะไรกันนะ?!

เฮนรี่ติดต่อหาฉันตั้งแต่ปีที่พ่อกับแม่ของฉันเสีย แต่ฉันกลับปฏิเสธเขาเพราะว่าตอนนี้เขากำลังเริ่มต้นดูแลกิจการของตระกูลคุก ฉันกลัวมาตลอดว่าฉันจะเป็นตัวถ่วงของพี่ชาย และคอยแต่หวังพึ่งเขาตลอด แต่ฉันก็รู้ว่าถึงแม้เฮนรี่จะกลับมา มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ฉันกลัวว่าหลังจากที่พี่กลับมาทำให้ฉันดีขึ้นแล้วพี่จะทิ้งฉันไป ดังนั้นฉันจึงเลือกที่จะปฏิเสธเขามาโดยตลอด

ฉันกลัวว่าความอ่อนแอของฉันจะกระทบต่อการตัดสินใจของเขา

ฉันพึมพัมกลับไปอย่างมีความสุข “ขอบคุณนะคะ พี่ชาย”

บรรยากาศตอนนี้อย่างกับว่ามีแสงส่องวิบวับรอบตัวทั้ง ๆ ที่เราทั้งคู่ต่างยืนอยู่ภายใต้เงามุมตรงข้างมุมตึก เฮนรี่ลังเลอยู่นานก่อนจะตัดสินใจเอ่ย “แคโร หมอบอกจริง ๆ เหรอว่ามันไม่มีทางรักษาแล้ว?”

เสียงเข้มนั้นสั่นคลอน

“พี่คะ ฉันจะล้อพี่เล่นทำไม?”

เฮนรี่ดึงฉันเข้าไปกอดพลันถอนหายใจ “พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่ด้วยนะที่มาหาเธอช้าไป พี่ขอโทษจริง ๆ แคโร พี่อยากจะทำให้ท่านวางใจ พี่จะดูแลเธอให้ดี”

“งั้นพี่ช่วยฉันอีกเรื่องได้ไหม”

“ได้สิ ฉันจะทำตามคำขอของเธอเอง”

“ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งที่ตอนนี้เธอถูกขังคุก…”