หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 23

ฉันอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะตั้งสติตอบดิกสันไป

ฉันตอบเขาพลางยิ้ม “ได้สิ ฉันยกโทษให้คุณค่ะ”

“แคโรไลน์ เกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่?”

ฉันขมวดคิ้วถาม “หืม?”

“ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับคุณ”

ฉันเอ่ยอย่างนุ่มนวล “ฉันปกติดี”

“คุณอยู่บ้านไหม? ผมอยู่ด้านล่าง”

ฉันเลือกที่จะเงียบ

ฉันรีบวางสายก่อนจะเก็บกวาดเม็ดยาแก้ปวดที่ตกกระจายอยู่บนพื้น หลังจากนั้นจึงเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดให้ดูสดใสราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น กระทั่งลุกไปแต่งหน้าแต่งตาให้ดูสวยงามหยดย้อย แคโรไม่แม้แต่จะรับสายที่ดิกสันโทรย้ำหาเธอ เพราะเธอรู้ว่าอย่างไรเธอก็หยุดเขาไม่ได้อยู่ดี เพราะไม่นานมานี้ดิกสันรู้รหัสเข้าบ้านของเธอแล้ว

หนึ่งสองสองเจ็ด หรือวันที่ยี่สิบเจ็ด เดือนสิบสอง

ฉันเคยบอกเขาไปในวันที่เราไปเดตกันครั้งแรก

ตอนนี้ดิกสันขมวดคิ้วถามเธอด้วยความสงสัย “ทำไมคุณถึงเลือกเลขพวกนี้เป็นรหัสล่ะ?”

ฉันได้แต่ตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันแค่สุ่ม ๆ มันไปเท่านั้น”

ทันใดนั้นเอง เสียงเคาะประตูห้องนอนก็ดังขึ้นในขณะที่ฉันยังแต่งหน้าอยู่ ฉันทาลิปสติกปิดท้ายพลันเดินไปเปิดประตูให้เขา ดิกสันสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาว และนั่นทำให้เขาดูแต่งต่างจากปกติหลายเท่าตัว

ฉันถามเขาอย่างสงสัย “ทำไมคุณใส่เสื้อผ้าแค่นี้?”

ดิกสันยิ้งพลางตอบ “คุณเป็นห่วงผมเหรอ?”

ฉันมองเขาตาขวางทว่าเขากลับรวบตัวฉันเข้าไปกอด “ผมคิดมาตลอด ว่าคนที่ผมรักจริง ๆ แล้วคือใคร...”

ฉันถามเขากลับเสียงเบา “แล้วคุณได้คำตอบหรือยัง?”

“ได้แล้วล่ะ คนที่ผมรักคือผู้หญิงที่เคยคิดว่าผมเกลียดเธอ”

เขาบอกรักฉันในวันที่ฉันใกล้หายไปจากโลกนี้

ฉันรู้สึกเสียใจขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุ

แต่ เรื่องพวกนั้นก็ไม่ใช่เรื่องฉันควรจะใส่ใจ

ฉันหลับตาลงก่อนเอ่ยตัด “ฉันจะเข้านอนแล้ว”

ดิกสันนิ่งไป ก่อนจะคลายอ้อมกอดลง

ฉันปิดประตูห้องนอนพลันร่างทั้งร่างก็ล่วงลงไปนอนบนพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง

ฉันรีบพาร่างที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของตัวเองไปที่ห้องน้ำ เพื่อชะล้างร่างกาย ทว่าน้ำในอ่างกลับเปลี่ยนเป็นสีชาดอย่างรวดเร็ว ฉันไม่รู้ว่าตัวเองหมดสติไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้สึกตัวอีกทีก็ในตอนแสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา น้ำในอ่างลดลงและเหลือเพียงความเย็นทิ้งไว้ ฉันลุกขึ้นจากอ่อนอย่างหมดแรงและเดินไปทิ้งตัวลงบนเดียงด้วยความเหนื่อยล้า ฉันอยากจะหลับยาว ๆ เสีย

ฉันอาจจะเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วจริง ๆ

มันเหลืออีกแค่นิดเดียวจนฉันสัมผัสได้

ฉันนอนซมอยู่บนเตียงไปหลายวัน ไม่มีแม้แต่แรงทำอาหาร ฉันดื่มแต่นมกับขนมปังประทังชีวิตไปพลาง ขณะเดียวกัน เฮนรี่ก็โทรมาหาฮันทุกวันเพื่อตรวจดูว่าฉันยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ดิกสันมาหาฉันอีกครั้ง

เขายืนอยู่ด้านนอกของห้อง ก่อนเอ่ย “ผมไปจัดการทุกอย่างมาแล้วนะ”