หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 24

ฉันไม่ได้เปิดประตูออกไป ดังนั้นจึงไม่รู้เลยว่าตอนนี้ดิกสันกำลังแสดงสีหน้าที่ทางแบบไหนอยู่

ฉันยิ้มก่อนถาม “แล้ว?”

“แคโรไลน์ กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งนะ”

ฉันกำลังจะเอ่ยปากปฏิเสธ ทว่ากลับมีสายด่วนโทรเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน ทำให้ดิกสันต้องรับสายก่อนเดินกลับไป

แคโรเดินไปที่หน้าต่างริมระเบียงเพื่อลอบมองชายหนุ่ม วันนี้ดิกสันสวมเสื้อโค้ทสีน้ำตาลอ่อน แผ่นหลังกว้างยืนสูงเด่นเป็นสง่าอยู่เบื้องหน้าของฉันจากไกล ๆ ดิกสันยังคงเป็นคนที่น่ารักและก็น่าชังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเชกเช่นหลาย ๆ ปีก่อน

ดิกสันก้าวขึ้นรถ ก่อนขับออกไปอย่างเร่งรีบ

ฉันหลับตาลงก่อนจะหมุนตัวหันหลังกลับไปที่เตียงนอน ทันทีที่นั่งลงก็มีสายเข้าจากพี่ชายดังขึ้นมา

เฮนรี่ถามไถ่อย่างเช่นทุกวัน “ช่วงนี้เธอเป็นยังไงบ้าง?”

“ก็ไม่เลวนะ ฉันคิดถึงช่วงชีวิตก่อนหน้าที่ฉันเคยมี ภาพเหล่านั้นยังคงวนเวียนในหัวของฉันซ้ำไปซ้ำมา พี่เฮนรี่ ฉันมีบางเรื่องที่ไม่เคยบอกกับใครเลยยกเว้นซัมเมอร์ พี่อยากฟังเรื่องที่ฉันจะเล่าไหม?”

คนเป็นพี่ตอบกลับอย่างใจเย็น “ฟังสิ ตราบใดที่เธออยากเล่าให้ฟัง ฉันก็จะฟัง”

“ครั้งแรกที่ฉันพบกับดิกสันคือตอนที่ฉันอายุสิบสี่ บทเพลงเพลงแรกที่ฉันได้ยินเขาเล่น คือเพลง ถนนแห่งสายลม และเพลงนั้นคือเพลงสุดท้ายที่แม่เล่นให้ฉันฟังก่อนที่เธอจะจากไป เพลงนี้จึงเป็นสิ่งที่ทำให้เขาเข้ามาอยู่ในความรู้สึกของฉัน มันง่ายแบบนั้นเลย แม้แต่ตอนนี้ ตอนที่มีแต่เรื่องแย่ ๆ เกิดขึ้น ฉันกลับไม่ได้ใส่ใจกับมันเลย”

“แคโร เธออยากจะบอกอะไรพี่กันแน่?”

“พี่เฮนรี่ อย่าผิดใจกับตระกูลเกร็กเพียงเพราะฉันเลย”

เสียงเข้มนิ่งเงียบไปซักพัก พลันเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ “ก็ได้ พี่เข้าใจแล้วว่าเธอต้องการอะไร”

สิ่งที่ฉันต้องการเสมอมา...คือการได้รักผู้ชายคนนั้น

“ขอบคุณนะคะ พี่เฮนรี่”

“แคโร ไม่กี่วันก็จะถึงวันปีใหม่แล้วนะ”

“อย่ามาที่เมืองอู๋ เฮนรี่” ฉันบอกพลางขอร้อง

เธอไม่ต้องการให้พี่ชายของเธอต้องมาเห็นภาพร่างไร้ชีวิตของเธอเลยซักนิด

“แคโร...”

ฉันวางสายของเฮนรี่ พลางนั่งไขว่ห้างรอช่วงเวลานั้นอยู่บนเตียง

“มันไม่เป็นไรจริง ๆ เกวนรักคุณมาก ฉันขออวยพรให้พวกคุณเป็นคู่แต่งงานที่มีความสุขที่สุด”

ดิกสันเงียบไป แต่ไม่ได้วางสาย หญิงสาววางโทรศัพท์ไว้บนเตียงนอน พลางเหม่อมองไปยังทิวทัศน์ภายนอกหน้าต่าง ด้านนอกนั้นเต็มไปด้วยต้นมะเดื่อ และดูเหมือนว่าจะมีเริ่มมีหิมะตกในเมืองอู๋

พรุ่งนี้คือวันปีใหม่ วันคล้ายวันเกิดยี่สิบสามปีของฉัน

และยังเหลือเวลาอีกสามวันสำหรับงานแต่งงานของดิกสัน

เมื่อร่างสูงวางสายไป ฉันตัดสินใจถอดชุดที่ใส่มาตลอดทั้งวันออก พลางเปลี่ยนเป็นชุดเดรสสีขาวตัวสวยที่แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้า ก่อนจะสวมกิ๊บติดผมสีขาวปิดท้าย เป็นครั้งแรกที่ฉันแต่งตัวแบบนี้นับตั้งแต่ที่ดิกสันเรียกฉันว่า ‘ยัยบ๊อง’

ฉันเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่เป็นสีขาวสะอาดสวย ก่อนจะล้มตัวลงนอนพลางหันหน้าไปมองภาพภายนอกหน้าต่างบานนั้นอีกครั้งอย่างเงียบเชียบ ไม่นานหิมะก็ตกลงมา พร้อมลมหนาวที่พัดเข้ามาในห้อง

ใบหน้าของฉันสะอาดใส ไร้ซึ่งการตกแต่งแต่อย่างใด

ฉันยิ้มออกมาก่อนจะค่อย ๆหลับตาลงช้า ๆ พลางได้ยินเสียงของใครบางคนกำลังเรียกฉัน ‘ยัยบ๊อง’

เขายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน พลันเอ่ยถาม “ยัยบ๊อง ทำไมเธอเอาแต่ตามฉันล่ะเนี่ย?”

“ก็เพราะว่า...ฉันชอบนาย”