หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 25

งานแต่งงานของดิกสันและเกวนยังยังคงดำเนินต่อไป เกวนเจาะจงจัดงานแต่งของเธอในวันปีใหม่โดยเฉพาะ บรรยากาศภายในเมืองต่างเต็มไปด้วยกลิ่นอายของเทศกาลและงานรื่นเริง แม้กระทั่งบ้านหลังของตระกูลเกร็กยังตกแต่งไปด้วยไฟหลากสีสัน หญิงสาวสวมชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์พลางนั่งรอเจ้าบ่าวของเธอมารับตัวเธอออกไป

ทว่าเจ้าบ่าวของเธอกลับดูหมกมุ่นอยู่กับการเรียนเสียมากกว่า

วันนี้คือวันแต่งงานของดิกสัน แต่เขาไม่รู้สึกถึงความสุขอย่างที่ควรจะเป็น เหมือนว่าหากวันนี้คนที่แต่งงานไม่ใช่เขา และทั้ง ๆ ที่เขากำลังจะทำภารกิจที่ตั้งไว้ให้เสร็จสิ้น ดิกสันรู้สึกแย่อย่างไม่สามารถอธิบายได้

ร่างสูงหมุนขยับมือข้าวที่สวมแหวนแต่งงานไปมา พลันชะงักตัวเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่แคโรไลน์เป็นคนสวมแหวนให้เขาในวันแต่งงานนของเราด้วยมือเรียวคู่นั้นของเธอ และในยามที่เขาคิดถึงแคโรไลน์ มักจะมีความรู้สึกนึกอบอุ่นบางอย่างเกิดขึ้นในใจเสมอ

มีเพียงผู้หญิงที่ชื่อแคโรไลน์เท่านั้นที่ทำให้เขาเป็นถึงเพียงนี้

ดิกสันก้าวไปนั่งลงที่โซฟาก่อนจะตัดสินใจโทรหาหญิงสาวที่ใจถวิลหา

แต่ก่อนที่จะได้กดโทร พลันมีสายเข้ามาหาขัดเสียก่อน

ชื่อผู้ติดต่อ “แคโร” ปรากฎขึ้นบนหน้าจอมือถือของเขา

ร่างแกร่งนั่งช็อคทันควันเมื่อเขาเห็นชื่อของเธอ

ทำไมจู่ ๆ เธอถึงโทรหาเขาล่ะ?

มือหนาที่สั่นเทากดปัดผ่านหน้าจอเพื่อรับสาย ดิกสันยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูก่อนจะเอ่ยพูดกับเธอด้วยเสียงทุ้มนุ่ม ทว่าก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรกลับมีเสียงร้องร่ำไห้ของใครบางคนแทรกเข้ามาในสาย “ดิกสัน เกร็ก แคโรจากไปแล้ว!”

ดิกสันตกใจพลันเอ่ย “หมายความว่ายังไงเธอจากไปแล้ว?”

ทำไมเธอต้องไปที่ไหนทั้งที่ก่อนหน้าเธออยู่แต่ในบ้าน?

เสียงจากปลายสายไม่ใช่เสียงที่เขาคุ้นเคย แต่เขาสัมผัสถึงเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของคน ๆ นั้น

ใจของร่างสูงเริ่มหนักอึ้ง เขารู้สึกว่ามีสิ่งไม่ดีเกิดขึ้นเป็นแน่

“แคโร เธอตายแล้ว”

โทรศัพท์เครื่องหรูหล่นลงบนพื้นราวกับไร้ซึ่งแรงโน้มถ่วง

ดิกสันรีบเร่งไปที่บ้านตระกูลชอว์ก่อนที่เขาจะเจอผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั่น

เขารู้จักหล่อน

ผู้หญิงคนนี้คือ ซัมเมอร์ จาคอปส์ เพื่อนสนิทของแคโรไลน์

แล้วแคโรไน์ล่ะ?

แคโรนอนอยู่บนเตียงอย่างสงบ ไร้ซึ่งลมหายใจ ดวงตาของเธอหลับพริ้ม ใบหน้าที่ขาวซีดนั้นปรากฏรอยแผลเป็นจาง ๆ

ดิกสันไม่เคยเห็นเธอตอนไม่แต่งหน้า

แคโรดูเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่งผู้ซึ่งไร้ความกังวลใดใดในยามที่เธอจากไป

ขายาวค่อย ๆ ก้าวเดินไปอย่างสั่นคลอน ก่อนจะทิ้งตัวลงคุกเข่าอยู่ตรงข้างเตียง เขาอ้าแขนออกกว้างพลางรั้งตัวเธอเข้ามาก่อนแน่น

เขาคุกเข่าลงด้วยความกลัวว่าตัวเองกำลังจะเสียบางสิ่งบางอย่างไป

และนั่น คือภาพของดิกสันที่เกวนได้เห็นเมื่อหล่อนรีบตามรถของดิกสันมา

ร่างแกร่งของชายหนุ่มนั้นกำลังสั่นคลอนในขณะที่กกกอดร่างของหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนเนิ่นนานเหมือนเวลาถูกหยุดไว้

ทันใดนั้น เกวนเข้าใจในทันที่ว่าการแต่งงานของเธอจบลงแล้ว

หล่อนหันหลังเตรียมตัวเดินออกห่าง ก่อนจะพบกับชายคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังของเธอ

ชายผู้นี้มีใบหน้าถอดแบบเดียวกันกับชายที่เธอรัก

เขาคือ แลนซ์ เกร็ก

ซึ่ง แลนซ์ เกร็ก คือพี่ชายของ ดิกสัน เกร็ก

แววตาของแลนซ์เต็มไปด้วยความว่างเปล่า

เขาเดินเข้าไปหาน้องชายที่กำลังกอดร่างไร้วิญญาณของหญิงสาว พลางหยิบการ์ดที่วางอยู่ข้างตัวของแคโรไลน์ขึ้นมา

บนการ์ดใบนั้นถูกเขียนไว้ด้วยคำไม่กี่คำ

“ยัยบ๊อง ทำไมเธอเอาแต่ตามฉันล่ะเนี่ย?”

“ก็เพราะว่า...ฉันชอบนาย”

เพราะว่าเธอชอบเขา...

แลนซ์รับรู้ถึงความรู้สึกของแคโรไลน์ที่มีต่อตัวเองมาตั้งนานแล้ว แต่ทว่าเขาเองเลือกที่จะไม่ใส่ใจและปฏิบัติต่อเธอเช่นเด็กคนหนึ่ง

หลายปีผ่านไป แลนซ์ไม่เคยคิดว่าหลังจากจบการแสดงครั้งนั้นเธอจะยังคงคอยมองตามเขาอยู่เรื่อยมา

แต่เมื่อเขาได้เห็นเธอในสภาพแบบนี้ เขาทนไม่ได้จริง ๆ

แลนซ์หลับตาลงก่อนจะมีเกรียวคลื่นบางอย่างเกิดขึ้นภายในจิตใจ

ความเปียกชื้นบนใบหน้านี่มันอะไรกัน?

นี่เขาร้องไห้เหรอ?

เขาร้องไห้ทำไมกัน?

เพราะเด็กสาวที่หลงรักผู้ชายผิดคน คนนั้นหรือ?

พิธีฌาปนกิจศพของแคโรไลน์ ชอว์ จัดขึ้นในวันปีใหม่ ดิกสันที่ยืนอยู่ในชุดสูทไว้ทุกข์สีดำยืนมองหลุมศพของเธออย่างเลื่อนลอย ผู้คนต่างพากันแสดงความเสียใจต่อการจากไปของหญิงสาวอายุน้อย ที่สวยและมีอำนาจทางธุรกิจ

ในขณะเดียวกันดิกสันก็รู้สึกเจ็บปวดไม่คลาย

เขาพบว่ามันเป็นเรื่องที่ยากเกินกว่าจะยอมรับการขากไปจากโลกนี้ของ แคโรไลน์ ชอว์

ดินสันแทบประครองสติไม่ได้ พลันคุกเข่าลงตรงหน้าแท่นหินสลักชื่อของเธอ และจ้องมองไปยังรูปภาพของหญิงสาวที่ยิ้มแย้มอย่างสดใส ในใจของเขากำลังเต็มไปด้วยความรู้สึกง้องอน

แวบเดี่ยวที่เขาเกลียดเธอ เกลียดที่เธอไม่บอกอะไรเขาเลย

เกลียดที่เธอแบกรับทุกอย่างไว้เพียงคนเดียว

และเกลียด ที่เธอไม่เคยเกลียดเขาเลยแม้กระทั่งในวันที่เธอจากไป

เธอยังอวยพรให้เขามีความสุขกับชีวิตแต่งงานอีก!

“คุณเกร็กครับ”

ใครบางคนเรียกเขาไว้

ดิกสันเงยหน้ามองชายวัยกลางคนตรงหน้า

ผู้ชายคนนี้นั้นพูดอย่างราบเรียบ “ผมเป็นทนายของคุณชอว์ เธอสั่งให้ผมเขียนพินัยกรรมตั้งแต่สองเดือนที่ผ่านมา ธุรกิจทุกอย่างของชอว์ คอปเปอเรชั่นจะเป็นของคุณ และเธอได้ทุกจดหมายไว้ให้คุณครับ”

ดิกสันรับจดหมายมา มีเพียงคำไม่กี่คำเขียนอยู่บนนั้น

“ดิกสัน ฉันหวังว่าคุณจะประสบความสำเร็จทุกอย่างในชีวิต”

เพียงแค่ประโยคเดียวเท่านั้น

ร่างสูงทิ้งตัวลงร้องห่มร้องไห้เสียใจเสียงดันทันควัน เธอโหดร้ายกับใจของฉันขนาดนี้ได้อย่างไรแคโร?