หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 234

ฉันได้รับรูุ้ถึงความรู้สึกปลอดภัย และการดูแลที่ดีจากแซคคารี่ แต่ฉันไม่รู้สึกถึงความรักที่หมายถึงใครสักคนที่เข้าใจความรู้สึกของฉันในเวลาที่ตกต่ำ ตอนนี้ฉันเริ่มเปลี่ยนเป็นคนที่โหยหาความรักจากใครสักคนจริง ๆ ฉันโหยหาคำตอบจากผู้ชายที่ฉันรักจากความรู้สึกลึก ๆ ในใจของฉัน

ฉันไม่สามารถที่จะย้อนกลับไปในตอนนั้นที่ฉันวิ่งไล่ตามใครสักคนได้ อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้สร้างความแตกต่างใด ๆ แทบจะไม่มีความแตกต่างใด ๆ ระหว่างฉันที่ไล่ตามดิกสันในอดีตและในตอนนั้นฉันไล่ตามแซคคารี่เหมือนกัน

ครั้งหนึ่งฉันเคยแต่งงานกับดิกสันโดยมีเขาเพียงในนามสามีภรรยาเท่านั้น แต่ไม่ใช่ความรักของเขา

แล้วตอนนี้เมื่อฉันพบแซคคารี่ เขาเย็นชากับฉันมาก

ในขณะนั้น ดวงตาสีดำของแซคคารี่จ้องมาที่ฉันอย่างเย็นชา ทันใดนั้นความรู้สึกกลัวปะทุขึ้นในใจ ฉันทำผิดตั้งแต่เริ่มต้น ฉันไม่ควรดื้อรั้นที่จะขอร้องให้แซคคารี่เป็นของฉัน ฉันควรจะรอจนกว่าเขาจะมีความรู้สึกที่เข้าใจรักจริง ๆ ก่อน ...

ฉันอ้าปากค้างและยอมทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดในที่สุด ฉันดันไปถามเขาเกี่ยวกับความรู้สึกที่เขามีต่อฉันและหัวใจของฉันก็สงบลงในทันที เขาเงียบโดยไม่มีการยินดีกับคำถามหรือความรู้สึกไม่ถูกตัดสินใด ๆ สิ่งที่เหลืออยู่คือความรู้สึกผิดของฉันเองที่ถามมันออกมา

ฉันแสร้งยิ้มและเปลี่ยนหัวข้อ “วันนี้คุณไม่ได้ทำงานเหรอ?” ฉันถาม

เมื่อได้ยินคำถามที่เปลี่ยนไปของฉัน ดวงตาของแซคคารี่ก็เป็นประกาย

“เดี่ยวฉันจะกลับไปที่บ้านของครอบครัวชิคนะ”

บ้านของตระกูลชิคที่เขากล่าวถึงน่าจะเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ระหว่างเมืองอู๋และเมืองถง

ฉันตอบด้วยเสียงอื้มเบา ๆ

“เบล เดี๋ยวไปกับฉัน”

ฉันไม่รู้ว่าจะอยู่กับเขาได้อย่างไร ฉันต้องการที่จะออกจากพื้นที่ที่หายใจไม่ออกและอึดอัดจากที่นั้นมากกว่า ฉันส่ายหัวปฏิเสธข้อเสนอของเขา

“ฉันมีเรื่องบางอย่างที่ต้องไปจัดการที่บริษัท”

หลังจากเวลาผ่านไปสักพักแซคคารี่เงียบและในที่สุดก็ออกจากห้องไป ฉันยืนอยู่หน้าหน้าต่างบานยาว และเห็นเลขาแยร์รออยู่ด้านล่าง ไม่นานนักแซคคารี่ก็ปรากฏตัวที่ชั้นล่าง เขาก้าวยาว ๆ ไปหาเลขาแยร์และเหล่มองมาหาฉันก่อนที่จะขึ้นรถ การจ้องมองของเขามองด้วยสายตานิ่ง ๆ มาตรงที่ฉันยืนอยู่

ริมฝีปากของฉันโค้งงอด้วยความรู้สึกเยาะเย้ยตัวเอง

จากนั้นเขาก็เปลี่ยนสายตา ขึ้นรถ และออกจากย่านที่อยู่อาศัยของฉันไป

พ่อบ้านชรากำลังหมดลมหายใจ เขาจับฝ่ามือของฉันไว้แน่นและพูดติดอ่าง “คิดถึง นานแล้ว ... ผม ผมมี ... ความลับที่ผมอยากจะบอกเธอตลอดเวลานี้”

ฉันจับมือเขาแน่นและปลอบโยนเขา “อดทนหน่อย! คุณจะต้องไม่เป็นอะไร!”

ผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาช่วยเรียกรถพยาบาลให้ พ่อบ้านชรา ใบหน้าเปื้อนเลือดตัวสั่นและพูดว่า “คุณ นายท่านและภรรยาของเขา…ไม่…ที่จริง…คุณไม่ใช่สมาชิกของตระกูลชอว์ สถานะของคุณอยู่ไกลเกินกว่าที่คุณเป็นอยู่ตอนนี้ ... คุณ ฟังผม ไปหา…”

‘ฉันไม่ใช่สมาชิกของครอบครัวชอว์งั้นเหรอ? นั่นหมายความว่าอย่างไร?!'

คำพูดของพ่อบ้านทำให้ฉันตกใจ ฉันจับมือเขาแน่นและถามเขาว่าใครที่ฉันควรไปหา เขาพูดติดอ่างเล็กน้อย แต่เขาไม่สามารถรวบรวมคำพูดได้ เขายื่นมือเข้ามาในอ้อมแขนของฉัน

หลังจากนั้นไม่นาน รถพยาบาลก็มาถึง ฉันขับรถตามหลังรถพยาบาลจนมาถึงโรงพยาบาล

พ่อบ้านกำลังผายปอด หลังจากนั้นไม่นาน ผู้ช่วยของฉันและครอบครัวของพ่อบ้านก็มาถึงเช่นกัน เมื่อเห็นฉันเปียกโชกไปหมด ผู้ช่วยของฉันก็เอาเสื้อแจ็คเก็ตคลุมตัวฉันอย่างรวดเร็ว ฉันจับแขนผู้ช่วยเขย่าเบา ๆ แล้วถามว่า “คนขับรถบรรทุกเป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ตำรวจเพิ่งสอบปากคำเขา คนขับกำลังขับรถได้ดื่มแอลกอฮอล์ ตอนนี้อยู่ระหว่างการควบคุมตัว”