หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 308

แซคคารี่ออกมาจากห้องน้ำพร้อมสวมชุดนอนผ้าไหมสีดำเนื้อดี ดูเหมือนอารมณ์ของเขาจะกลับมาเป็นปกติแบบเดิมแล้ว

ร่างสูงตรงหน้านั่นสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ทำให้มุมมองที่ฉันมองเขาเวลาอีกฝ่ายก้าวมายืนใกล้ ๆ อยู่ข้างเตียงนั่นราวกับกำลังมองดูยักษ์อย่างใดอย่างนั้นเลย แคโรเอื้อมไปจับมือหนาไว้

“คุณยังไม่นอนเหรอคะ?” ฉันถาม

มือหนากระชับตอบ

“ที่รัก ฉันยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอยู่อีก” เสียงทุ้มเอ่ยตอบ

ฉันยิ้มรับเข้าใจ แล้วปล่อยมือเขา ชายหนุ่มโน้มตัวเข้ามาใกล้พลางบีบแก้มเนียนเบา ๆ

“ฝันดี”

เปลือกตาสวยปิดลงอย่างรวดเร็วด้วยความเหน็ดเหนื่อยที่สั่งสมมาทั้งวัน ทว่าเมื่อสะดุ้งตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำช่วงเที่ยงคืน กลับเห็นว่าอีกคนยังไม่กลับมานอนข้างกัน ขาเรียวก้าวออกไปหาอีกคนด้านนอก พร้อมระลึกความจำที่นึกได้ว่าร่างสูงคงกำลังเรียนรู้เรื่องงานอยู่

ฉันเดินออกไป ก่อนจะเห็นคนที่ตามหากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียนพร้อมแลปท็อปสีเงินหนึ่งเครื่อง

แคโรเดินเข้าไปใกล้ พลางวาดแขนโอบรอบลำคอหนาอย่างอดสงสารอีกคนไม่ได้

“ดึกแล้วนะ ทำไมคุณยังไม่เข้าไปนอนอีก?” ฉันถามเขา

“อืม ยังมีจุดที่ต้องแก้ไขอีกนิดหน่อย” เขาตอบกลับช้า ๆ

ใบหน้าสวยพยักเข้าใจ แล้วเดินไปเอนตัวที่โซฟาด้านข้างแทน

“ถ้าแบบนั้น คุณก็ทำงานไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะคอยดูแลคุณอยู่ตรงนี้” เสียงเล็กพึมพำตอบปนง่วงงุน

และถึงแม้ฉันจะพูดแบบนั้น แต่สุดท้ายก็ผล็อยหลับไปจนได้ เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที ก็เช้าเสียแล้ว นัยน์ตาตากลมมองสำรวจผ้าห่มที่บางที่มาคลุมอยู่บนตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ร่างบางเอนกายนอนต่อซักพัก ทว่าก่อนที่จะลุกขึ้นกลับได้ยินเสียงของแซคคารี่ดังขัดเสียก่อน

“ไม่ต้องห่วง ฉันจัดการเรื่องนี้แล้ว ไม่จำเป็นต้องไปรบกวนเธออีก”

เขากำลังคุยโทรศัพท์กับใครอยู่?

ฉันไม่ได้ยินเสียงของปลายสายที่เขากำลังคุยได้ หากแต่สัมผัสได้ถึงเสียงทุ้มที่กำลังรำคาญใจของแซคคารี่ได้อย่างชัดเจน

“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับคุณ”

ร่างเล็กลุกขึ้นนั่ง ก่อนมองไปยังคนตัวสูงที่เหนื่อยล้าจากเมื่อคืน และกำลังยืนนวดขมับของตนอยู่ ฉันเดินเข้าไปกอดรวบตัวของอีกฝ่ายไว้

“เกิดอะไรขึ้น?” พร้อมเอ่ยถามเสียงหวาน “เหมือนกำลังโกรธใครอยู่เลยนะคะ?”

“ไม่มีอะไร” เขาปฏิเสธ

“ไม่นะ” ฉันส่ายหน้า

ริมฝีปากหนาขบเม้มเบา ๆ “ฉันจะรีบกลับมา”

แคโรพยายามส่งยิ้มให้คนตรงหน้า

“เดินทางปลอดภัยนะคะ” แม้จะพูดอย่างใจเย็น ทว่าก็ปนด้วยความเป็นห่วง

แซคคารี่ออกจากคฤหาสน์ไปในที่สุด ฉันเริ่มเบื่อจนต้องเอามือถือขึ้นมากดเล่น แต่ไม่นานก็ได้ยินเสียงกริ่งประตูดังขึ้น

ร่างเล็กเดินไปเปิดประตู ก่อนจะพบว่าคนที่ยืนรออยู่นั้นคือ มาร์ตี้

หิมะยังคงตกหนักด้านนอกนั่น และดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนี้ไปอีกทั้งเดือน ลมหนาวที่พัดเข้ามาทำเอาตัวสั่น แต่อีกคนที่อยู่ด้านนอกกลับสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีชมพูกับแจ็คเก็ตแค่นั้น

อีกฝ่ายถอดแจ็คเก็ตออกทันที หลังจากเดินเข้ามาในตัวบ้านแล้ว เขาหันมาถามว่า “พร้อมไปหรือยัง?”

ฉันจ้องคนตรงหน้าอย่างพิจารณา จนทำให้เขาเลิกคิ้วสงสัยแล้วยิ้มตอบ

“อะไรเนี่ย? อย่าบอกนะว่าเธอตกหลุมรักฉัน พอเห็นว่าฉันหล่อกว่าผู้ชายของเธอ?”

แคโรกรอกตา “หลงตัวเองจริง ๆ”