หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 344

ไฟด้านในยังคงเปิดอยู่

แสดงว่าต้องมีคนอยู่ข้างในนั้น

มือเรียวหยุดกดกริ่งและเปลี่ยนเป็นส่งข้อความหาร่างสูงแทน

แคโรไลน์: [พี่รอง อีกสองชั่วโมงก็จะปีใหม่แล้วนะคะ]

แคโรไม่มั่นใจว่าชายหนุ่มยังเก็บเบอร์ของเธอไว้ในเครื่องหรือไม่ ทว่านี่คือความหวังเดียวในตอนนี้ แต่แซคคารี่ก็ไม่ได้ส่งข้อความกลับมา

มือเรียวสวยแดงก่ำจากอาการเย็น ฉันเป่าลมร้อนพร้อมเดินวนไปมาเพื่อบรรเทาความหนาวลง หิมะที่ละลายอยู่บนพื้นเริ่มซึมเข้ามาในร้องเท้าและถุงเท้าเรื่อย ๆ ร่างกายกำลังจะแข็งตัว จนอยากออกไปจากบริเวณนี้

และเพราะว่าตอนนี้กำลังท้องอยู่ ฉันต้องระวังเรื่องสุขภาพเป็นเท่าตัว

ท้ายที่สุดก็ทนกับสภาพอากาศที่เย็นจัดนี้ไม่ไหว นิ้วแดง ๆ กดส่งข้อความหาชายหนุ่มอีกครั้ง

แคโรไลน์: [วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบยี่สิบสี่ปีของฉัน]

ซึ่งวันนี้ในปีที่แล้ว ฉันก็พบกับการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่แบบนี้

และเมื่อมาถึงวันนี้ ในปีนี้มันก็เป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง

ฉันต้องสูญเสียผู้ชายที่รักที่สุดไป

แถมที่ร้ายที่สุดก็คือ ฉันเป็นคนที่ผลักเขาออกไปจากชีวิตเอง!

หลายนาทีผ่านไป ก็ยังไม่มีข้อความตอบกลับจากอีกฝ่าย ในตอนนั้นเอง ร่างบางก็เข้าใจแล้วว่าสถานะของเราสองคนกลับไปเป็นเพียงคนแปลกหน้าอีกครั้ง

ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของเขาอีกต่อไป

และไม่มีวันได้รับความรักและการเอาใจใส่จากเขาอีก

ทันทีที่คิดแบบนั้น ความรู้สึกบีบแน่นในอกก็ประทุขึ้นทันที จนหายใจแทบไม่ออก

แคโรพยายามลูบอกตัวเองช้า ๆ ราวปลอบประโลมและตั้งสติ ทว่ายิ่งปลอบตัวเองมากเท่าไหร่ ความเจ็บปวดในใจก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น

พลันหน้าต่างชั้นสองก็เปิดออก

ชั่วพริบตา ใจของฉันกลับมาโลดแล่นด้วยความดีใจอีกครั้ง แต่เมื่อมองขึ้นไปดี ๆ คนที่เห็นกลับเป็นโจชัวร์ที่ยื่นนิ่งด้วยท่าทีเย็นชา

เขาเป็นน้องสามคนแรกของแซคคารี่ แล้วค่อยเป็นฉัน

และในใจย่อมรู้ว่าเขาเกลียดฉันไปแล้ว

ใบหน้าสวยเงยขึ้น เตรียมพร้อมจะเอ่ยถามว่า “แซคคารี่อยู่ที่ไหน?” แต่ก่อนที่จะได้ทำแบบนั้น สายตากลับมองไปเห็นร่างของชายที่คุ้นเคยอีกคนเสียก่อน

มาร์ตี้ ลูกนอกสมรสของตระกูลฮูล

และที่มากกว่านั้น สิ่งที่ทำให้ฉันมั่นใจคือการที่มาร์ตี้กับโจชัวร์อยู่ที่นี่ด้วย

นั่นยิ่งทำให้ฉันเชื่อว่าเขาอยู่ข้างในนั้น

นอกจากนี้คงได้ยินเสียงของฉันด้วย

ทว่าเมื่อมองจากสถานการณ์ตรงหน้า ก็เข้าใจได้ไม่ยากว่าวันนี้ฉันคงไม่มีโอกาสได้เจอเขาแล้ว

ร่างเล็กค่อมตัวลงวางกล่องที่ถือมาตลอดทางลงตรงหน้าประตู ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปส่งยิ้มบางให้สองคนที่ยื่นอยู่ริมหน้าต่าง

“สุขสันต์วันปีใหม่นะ” และอวยพรคนทั้งคู่

เมื่อเห็นท่าทีของฉัน มาร์ตี้ก็หลบตาไปทางอื่น แคโรหมุนตัวเดินออกมาจากคฤหาสน์ และก้าวขึ้นรถไป พออยู่บนรถแล้วก็รู้สึกอุ่นขึ้น

หญิงสาวยังคงนั่งอยู่บนรถแบบนั้น โดยไม่ได้สั่งให้เคลื่อนรถแต่อย่างใด จนกระทั่งนาฬิกาส่งเสียงบอกเวลาเที่ยงคืน ถึงได้บอกให้คนขับรถเหยียบคันเร่งออกไป

“สุขสันต์วันปีใหม่นะ ไปกันเถอะ” ฉันพูดพร้อมน้ำตา

และพูดในใจกับตัวเองว่า

“สุขสันต์วันปีใหม่นะ แซคคารี่”