หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 343

ลอเรน: [แต่พี่แคโร พี่ชายยังไม่รู้เรื่องนี้นะ]

แคโรไลน์: [แล้วคิดจะบอกเขาตอนไหน?]

ลอเรน: [น่าจะหลังปีใหม่]

อีกไม่กี่วัน ปีใหม่ก็จะมาถึงแล้ว

ฉันอยากจะอยู่กับแซคคารี่มาก

และคิดถึงเขามากอีกด้วย!

มือเรียวทิ้งโทรศัพท์ไปอีกทาง พร้อมนั่งลงบนโซฟาอย่างเหม่อลอยและนัยน์ตาแดงเรื่อ เมื่อพยาบาลสังเกตเห็น เธอก็รีบถามอย่างห่วงใย “คุณชอว์ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?”

“คุณป้า ฉันอยากเจอใครบางคนมากเลยค่ะ”

เธอไม่ได้ถามต่อว่าเป็นพ่อของเด็กหรือไม่

“ถ้าคุณอยากไปเจอ ก็ไปเถอะค่ะ” เธอพูดพร้อมรอยยิ้ม

“ถ้ามันง่ายอย่างนั้นก็ดีนะสิคะ” ฉันตอบกลับ

พลันอีกคนก็เอ่ยเสียงนุ้มอย่างปลอบโยน “การเดินทางในสมัยนี้มันสะดวกขึ้นมากแล้ว คุณสามารถเดินทางไปที่ไกล ๆ ได้ในวันเดียว ไม่เหมือนกับสมัยของฉัน สามีฉันเสียไปเร็วกว่าที่คิด และฉันไม่สามารถไปเจอเขาก่อนหมดลมหายใจได้”

คำพูดของเธอทำให้จิตใจฉันสั่นไหว

แคโรลังเลอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจบินไปฟินแลนด์ในวันปีใหม่ด้วยเครื่องบินส่วนตัวของตระกูลชิค

ระยะทางจากเมืองถงไปฟินแลนด์ ใช้เวลาประมาณห้าชั่วโมง

และในที่สุดฉันก็มายืนอยู่บนถนนของฟินแลนด์อีกครั้ง

ทว่ายังไม่เบนเข็มไปที่เมืองเอสปู เพราะไม่แน่ใจว่าแซคคารี่ยังอยู่ที่นั่นหรือเปล่า ฉันไม่สามารถตรวจสอบหาที่อยู่ของเขาได้ และอีกใจก็ไม่อยากทำด้วย ฉันไม่อยากให้แซคคารี่ต้องมาเสียสมาธิเพราะฉัน

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาเช้าตรู่ของฟินแลนด์ หญิงสาวเดินไปนั่งเล่นรอเวลาอยู่ที่ร้านน้ำผลไม้ข้างทาง ก่อนจะเดินเล่นไปตามที่ต่าง ๆ ในช่วงสาย พอตกเย็นก็เดินเข้าห้างสรรพสินค้าเพื่อเลือกซื้อของขวัญให้ชายหนุ่ม

ฉันเลือกนาฬิกาโรเล็กซ์ราคาแพงให้เขา

และเก็บมันไว้ในกระเป๋าอย่างทะนุถนอม

เมื่อซื้อของเสร็จก็ก้าวขึ้นรถมุ่งไปยังเมืองเอสปูพร้อมทีมบอดี้การ์ด

รถคันสวยหยุดลงในเวลาต่อมา ขาเรียวก้าวลงจากรถ พลางหันมาสั่งให้คนของเธอรออยู่ด้านนอก!

คฤหาสน์หลังใหญ่ยังคงเปิดไฟสว่างไสวทั่วทั้งหลัง

บ่งบอกถึงการมีอยู่ของคนด้านใน

หรือว่าแซคคารี่จะอยู่ในนั้น?

เขาอาจจะไม่ได้ออกไปไหนในวันนี้ก็ได้

โจชัวร์ถอนหายใจ “ช่างมันเถอะ”

มาร์ตี้ลุกขึ้น “ใครกัน?” พลางเอ่ยถาม

ท่อนบนของแซคคารี่เต็มไปด้วยบาดแผลและรอยช้ำ ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาถูกแต่มด้วยร่องร่อยม่วงเขียวและความเหน็ดเหนื่อยที่ฉายออกมาจากแววตา ร่างสูงหลับตาลง พร้อมเสียงก่นด่าของโจชัวร์ที่สบทตอบมาร์ตี้ “จะเป็นใครไปได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่เบลน้อยของเรา? นี่ยังกล้าเสนอหน้ามาถึงที่นี่อีก!”

“โจชัวร์!” เสียงเข้มตวาดดุ

พลันลืมตาจ้องเขม็งไปยังโจชัวร์

ได้ยินแบบเสียงตวาดของแซคคารี่ โจชัวร์ก็โมโหกว่าเดิม “พี่รอง ทำไมพี่ถึงยังโอ๋ยัยนั่นอยู่อีก!”

แซคคารี่หลับตาลงอีกครั้ง

“ปล่อยเธอไป” ก่อนเอ่ยเสียงเบา

แค่นี้ชีวิตก็เต็มไปด้วยความเสี่ยงอยู่มากพอแล้ว

ชายหนุ่มไม่ต้องการหยิบยื่นความยินดีหรือให้สัญญาอะไรแก่เธอคนนั้นอีก

“แล้วเราจะบอกเธอว่ายังไงดี?” มาร์ตี้สงสัย

“แล้วแต่นายเลย”