หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 356

“เขาจากไปก่อนที่คุณจะมาถึงที่นี่”

ด้วยอาการบาดเจ็บทั้งหมดของฉัน ฉันต้องเสี่ยงอย่างมากและมาที่นี่เพื่อพบเขา แต่ฉันก็ยังไม่ได้พบเขาอยู่ดี

หัวใจของฉันปวดร้าวในความเศร้า ร่างกายของฉันสั่นเทามากจนอาจจะทรุดลงในโรงพยาบาลได้ตลอดเวลาในตอนนี้

ลีโอสังเกตเห็นความผิดปกติของฉัน จากข้างหลังของฉัน มือของเขาโอบไหล่ฉันไว้

ฉันไม่ได้มีอาการล้มป่วย แต่แค่หัวใจของฉันจมอยู่ในความเศร้าอย่างมาก

จากนั้นนาฬิกาของโรงพยาบาลก็ดังขึ้น

12 นาฬิกาตรง

ปีใหม่สิ้นสุดลงแล้ว

ฉันมาฟินแลนด์สองครั้ง แต่ไม่เคยเจอคนที่ฉันโหยหามากที่สุด

ฉันถามมาร์ตี้ว่า “เขาเกลียดฉันขนาดนี้เลยเหรอ?”

มาร์ตี้หัวเราะและถามว่า “เป็นอย่างอื่นไปได้อีกเหรอ? การปฏิบัติต่อเธอด้วยความกตัญญูถึงกับน้ำตาไหลออกมาเลยงั้นเหรอ?

ฉันถูกปล่อยให้พูดไม่ออก ทุกคำพูดของฉันติดอยู่ในลำคอ

“แคโรไลน์ เธอเป็นภัยพิบัติรุนแรง!”

ฉันจ้องไปที่เอ็มมี่อย่างเย็นชา “หุบปาก!”

“หืมม ทำไมล่ะ?” เอ็มมี่เยาะเย้ย

เธอยังคงเยาะเย้ยฉันต่อไป “ด้วยความจริงที่ว่าเธอแย่งครอบครัวชิคไปจากมือของแซคคารี่นะเหรอ? ช่างไร้ยางอาย!”

ฉันก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วเอ็มมี่ก็ได้โดนตบหน้าของเธออย่างแรงต่อหน้ามาร์ตี้ ใบหน้าของเธอสะบัดไปทางด้านข้าง และมองมาที่ฉันด้วยความไม่เชื่อในทันที เธอกรีดร้อง “แซคคารี่ไม่เคยตบหน้าฉันมาก่อน! เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? แคโรไลน์ ฉันจะทำให้เธอต้องอยู่ในนรกต่อจากนี้ไป!”

ฉันตบหน้าเธออีกครั้ง เอ็มมี่จ้องหน้าฉันอย่างไม่พอใจ!

มาร์ตี้ลุกขึ้นมาหยุดฉันทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น ตาของฉันมีน้ำตาไหลออกมา

ฉันเตือนว่า “การตบครั้งแรกคือ ค่าที่เธอจ่ายสำหรับการฝังฉันในหิมะ! การตบครั้งที่สองเป็นเพราะเธอเกือบเอาชีวิตลูกไปจากฉัน!”

“เอ็มมี่ ฉันไม่เคยเป็นคนใจดี ให้ฉันพูดให้ชัดเจนหน่อยนะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับลูกของฉัน ฉันจะทำให้แน่ใจว่าครอบครัวฮูลทั้งหมดต้องชดใช้! และฉันจะใช้คนดูแลครอบครัวชิคทั้งหมดของแซคคารี่ ทำให้ครอบครัวของเธอชดใช้ด้วยชีวิตของเธอ! เธอทำอะไรกับฉันได้บ้าง!”

เอ็มมี่ทำเป็นหูหนวกไม่ได้สนใจคำเตือนของฉัน

เธอพึมพำคำถาม “ลูกของใคร?”

“ของแซคคารี่” ฉันตอบเสียงดัง

ใบหน้าของเอ็มมี่ดูสยดสยองทันทีเมื่อเธอได้ยินคำตอบของฉัน ดวงตาของเธอเป็นสีแดง

ฉันหายใจเข้าลึก ๆ “ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่สามารถบังคับตัวเองได้” ฉันบอกกับมาร์ตี้

การกระทำของฉันแรงมากเกินไป ฉันตบน้องสาวของเขาต่อหน้าเขา

เขาบอกฉันว่าเขาไม่ได้โทษฉัน แต่เขากลับปฏิเสธที่จะเจอฉัน!

ฉันหลับตาลง ร่างกายของฉันปวดเมื่อยและอาการปวดก็แย่ลง

ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน ในวันที่สอง ฉันออกไปอย่างเร่งรีบและมุ่งหน้ากลับไปที่เมืองถง

เมื่อฉันอยากกลับไปที่คอนโด ลีโอก็หยุดฉัน

เขารายงานว่า “นายหญิง เราจับผู้โจมตีทั้งหมดได้ตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว”

ลีโอถามว่าฉันอยากจะจัดการพวกมันอย่างไร แต่ถ้าฉันปล่อยพวกมันไป มันจะดูเหมือนว่าฉันเป็นเป้าหมายที่ง่ายสำหรับคนพาล

ฉันขมวดคิ้ว “ให้เอ็มมี่จ่ายค่าไถ่พวกมัน” ฉันแนะนำ

ลีโอลดสายตาลงและถามว่า “ต้องจ่ายค่าไถ่เท่าไหร่?”

“มีผู้ชายกี่คนที่ถูกจับได้?” ฉันถามลีโอ

“15 คน”

ฉันพูดอย่างโลภ “งั้นเรียกไป 15 ล้านต่อคน!”

คนรวยเหล่านี้มีเงินมากมายอยู่แล้ว 115 ล้านก็ยังอยู่ในความสามารถในการจ่ายของเอ็มมี่!

“ได้ครับ ผมจะแจ้งเรื่องนี้ให้ผู้ช่วยทักเกอร์ทราบ”