หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 373

ยังพูดไม่ทันจบดี มือเรียวก็บี้ก้นบุหรี่ ก่อนจะหยิบมือถือแล้วกดโทรออก

ทักเกอร์รับสาย “ครับ?”

นิ้วเรียวกดเปิดลำโพง “เวนดี้อยู่ที่ตระกูลฟล็อค ช่วยดูแลเธอให้เหมือนกับที่เธอดูแลดิกสันหน่อย”

“ได้ครับ”

ฉันวางสายพร้อมเงยหน้ามองเวนดี้ที่จ้องเขม็งอยู่ก่อนแล้ว เธอกำลังดิ้นด้วยความโมโห ฉันเลยย้ำกับเธอเบา ๆ “เธอเล่นผิดคนแล้ว”

ฉันไม่ใช่คนเดิมที่ใครจะเข้ามาลองดีได้ง่าย ๆ เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ทันใดนั้นหล่อนก็คุกเข่าแทบพื้นแล้วเข้าจับชายเดรสของฉันไว้แน่น ใบหน้านั้นบิดเบี้ยวไปด้วยความกลัวและน้ำตาย เธอขอร้องไม่หยุด “ไว้ชีวิตฉันเถอะ ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ แคโรไลน์!”

หญิงสาวย่อตัวลง พลางใช้มือลูบไปที่แก้มและใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา “กลัวแล้วสินะ?”

เวนดี้พยักหน้า จนฉันต้องเอ่ยอีกรอบ “เธอกับควินซี่รวมหัวกันทำลายชีวิตของฉัน หลังจากนั้นก็ล้างสมองดิกสัน คิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ เหรอ? เวนดี้ เธอมาหาฉันเอง งั้นก็อย่าโทษกันเพราะเธอรนหาที่ตายเอง!”

ถ้าไม่ใช่เพราะยัยนี่ ดิกสันก็ไม่ต้องเผชิญกับเรื่องแย่ ๆ แบบนั้น

“แคโรไลน์ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ...”

ฉันพูดตัดคำประโยคเธออย่างดุดัน “ถ้าฉันไม่ล้มการแต่งงานของเธอกับดิกสันแล้วยังไง? ห๊ะ เธอหลงตัวเองเกินไปหรือเปล่า คิดว่าคนอย่างดิกสันจะยอมให้เธอเพียงเพราะการแต่งงานงั้นเหรอ? ถ้าเป็นแบบนี้จริง ๆ ตลอดสามปีของเขากับฉัน มันคงเป็นแค่เรื่องตลกโง่ ๆ สินะ!”

เวนดี้รู้แล้วว่าฉันไม่ยอมเด็ดขาด เธอจึงหันไปขอร้องโมนาแทน ทว่าโมนากลับเมินเฉยและเดินสอยส้นสูงออกไปจากสวนไปและไม่หันกลับมาอีก

ริมฝีปากบางยกยิ้ม “ไหนละ คำว่ามิตรภาพของพวกเธอ”

ฉันเตะแขนเธอออกจากชายเดรส พร้อมเดินออกไปจากสวน แต่สายตาที่เหลือบไปมองเห็นชายหนุ่มบนชั้นสอง ก็ทำให้ร่างชะงักไปนิด

สายตาที่มองมายังเหมือนกับปีก่อนที่เขามองฉัน ร่างสูงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น และมองลงมา

แคโรยิ้มเหยียด “สนุกกับโชว์ไหม?”

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว และหมุนตัวเดินจากไป

ความรู้สึกงุ้นง่านใจตีกันไปมาขณะเดินออกจากสวน ฉันไม่คิดว่าจะเจอแซคคารี่ในสถานการณ์แบบนี้!!

ไม่กี่นาทีต่อมาก็รู้สึกเหนื่อย ร่างเล็กถอดรองเท้าและทิ้งตัวลงนั่งริมฟุตบาท ใช้มือลูบคลำเบา ๆ บริเวณข้อเท้าที่แดงช้ำ

น้ำฝนเย็น ๆ นั่นหยุดลง

นัยน์ตาสวยเหลือบมองไปด้านหน้า ก่อนจะเห็นร่างสูงที่ยื่นนิ่งเงียบ

เขาดูเย็นชาไร้ความรู้สึกเฉกเช่นครั้งแรกที่เราเจอกัน ใบหน้าหล่อเหลาไม่ได้แสดงออกถึงความอบอุ่นหรือความห่วงใย

แคโรก้มหน้าลง ริมฝีปากบางเม้มแน่น พลันน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาอย่างไม่รู้ตัว

เขาไม่เห็นตอนที่ฉันร้องไห้อยู่กลางสายฝน แต่เสียงเข้มก็ยังเอ่ยถาม “เบล ทำไมถึงเศร้าล่ะ?”

เสียงทุ้มต่ำนั่นยังน่าดึงดูดไม่เคยเปลี่ยน

เขาไม่รู้ว่าฉันร้องไห้ แต่เขารู้ว่าฉันเสียใจ

แคโรกดปิดเก็บทุกความรู้สึกและความสงสัยของตนไว้ แล้วเอ่ยถามอย่างเย็นชา “ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร?”