หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 396

ร่างเล็กหันกลับไปช้า ๆ

พร้อมเอ่ยถามด้วยความมึนงง “ฉันคิดว่าคุณจะมาจากทางนั้นซะอีก... ทำไมถึงอยู่ด้านหลังฉันได้ล่ะ?”

เกร็ดหิมะเล็ก ๆ เริ่มปรอยลงมาจากท้องฟ้ามืดมิดสู่เมืองใหญ่ที่ไม่เคยหลับไหลนี้ และพอหันไปมองคนด้านหลังดี ๆ แบบเต็มตา ก็เพิ่งจะสังเกตว่าเขาไม่ได้อยู่ในชุดสูทสีดำหรูอย่างเคย

ครั้งนี้แซคคารี่อยู่ในชุดเครื่องแบบลำลองสีกากีค่อนไปทางดำสไตล์ทหาร พร้อมเข็มขัดเส้นใหญ่รอบเอวหนาแบบครบชุดด้วย พอแต่ตัวแบบนี้ก็ยิ่งทำให้คนตรงหน้าดูดุเข้มคมและเถื่อนขึ้นกว่าเดิมเยอะ!

และยิ่งบวกกับท่าท่างยืนเอามือไพล่หลังแบบผ่าเผยนั่น ยิ่งทำให้เขาดูแข็งแกร่งราวกับผู้บังคับบัญชาจอมเนี๊ยบเลยทีเดียว ผมตัดสั้นที่ไม่ได้ปาดเจลขึ้นตกลงมาปกคลุมหน้าผากเขาเล็กน้อย ทว่าไม่ได้ทำให้ความหล่อของแซคคารี่ลดลงไปเลย มันกลับกระแทกใจฉันให้สั่นไหวแรงขึ้นอีก

เขาคือแซคคารี่ในรูปแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน และก่อนที่ริมฝีปากหนาจะได้เอ่ยอะไรกลับ ร่างเล็กก็พุ่งเข้าใส่พร้อมกกกอดร่างสูงไว้แน่น

แคโรตะโกนดีใจ “พี่รองค่ะ”

“หืม? เธอไม่โกรธฉันแล้วเหรอ?”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยตอบแผ่วเบา ใบหน้าสวยเอนซบไปกับแผ่นอกแกร่งช้า ๆ ก่อนจะส่ายศีรษะเอ่ยแย้ง “ฉันไม่ได้โกรธคุณ แต่ฉันโกรธตัวเอง”

อีกฝ่ายไม่ตอบ ฉันจึงอธิบายต่ออีก “ฉันขอโทษจริง ๆนะคะ ทั้ง ๆ ที่มันเป็นความผิดของฉัน แต่ฉันกลับเอาความโกรธ ความหงุดหงิดงุ่นง่านใจไปลงที่คุณแบบนั้น”

มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มของคนในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน พลางเอ่ย “เลขาแยร์บอกว่า มันเป็นเรื่องปกติที่ผู้หญิงจะโมโหหรือมีอารมณ์ฉุนเฉียวบ้าง”

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาไม่เคยโทษฉันเลยซักครั้ง

แต่ว่า เขารู้สึกแบบนั้นจริง ๆ เหรอ?

เขาไม่เคยรู้สึกแย่กับฉันบ้างเลยหรืออย่างไร?

“ฉันขอโทษอีกครั้งนะคะ พี่รอง”

“อืม อย่าทำอีกก็พอ”

พลันนิ้วเรียวยาวของเขาก็ลูบลงมากดที่หลังคอขาว เสียงนั่นพูดเรียบ ๆ ทว่าหนักแน่น “อย่าทำเหมือนเราเป็นคนแปลกหน้าใส่กันอีก”

อย่าบอกนะว่าเขายังเคืองเรื่องนี้อยู่อีก?!

โดยปกติแล้ว แซคคารี่จะเป็นคนที่นิ่งเงียบ แต่จะใช้วิจารณญาณด้วยเหตุและผลเป็นตัวกระทำแทน เขาเป็นคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาว รวมทั้งอุปสรรคร้อยพันอย่างที่หนักหนากว่าจะมาอยู่ในจุดนี้ได้

สายตาเย็นชาจากดวงตาคู่คมนั่นนิ่งไหลลึกยิ่งกว่าน้ำเย็นเฉียบ ซึ่งสะท้อนให้เห็นการวางตัวต่อสถานการณ์ในชีวิตของตนได้ดี

ไม่ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับอะไร คนคนนี้ก็มักจะนิ่งสงบอยู่ในวินัยที่เคร่งของตัวเองได้เสมอ

หลังจากนั้นชายในชุดทหารก็เงยหน้ามองไปยังกลุ่มคนพลุกพล่านตรงถนนด้านหน้า พร้อมเอ่ยประโยคแปลก ๆ ที่จับใจความไม่ได้ออกมา “หมอนั้นพยายามดูแลเธอให้ดีที่สุด”

คิ้วสวยเลิกขึ้นงง “หมอนั้นไหน?”

ร่างสูงไม่ตอบ ทว่าแขนแกร่งที่โอบกอดกันไว้ยังไม่คลายออก ไม่นานเราก็เดินทางออกจากเมืองไปด้วยกัน ใบหน้าเรียวเงยถามอีกคน “เราจะไปไหนกันคะ?”

“เราจะกลับบ้าน กลับไปที่เมืองถง”

สองร่างชายหญิงเดินเท้าไปได้เกือบหนึ่งกิโล ก็เจอกับลานกว้างที่มีเฮลิคอปเตอร์ลำใหญ่จอดอยู่ ภายในมีเลขาแยร์ที่กำลังเตรียมความพร้อมพาเรากลับเมืองถงอยู่เยื้องออกไป

เมื่อระยะทางร่นลงเหลือประมาณสิบเมตร แซคคารี่ก็ปล่อยฉันออกจากอ้อมแขน ขาเรียววิ่งไปหาเลขาที่คุ้นเคยพร้อมเอ่ยทักทาย “ไม่เจอกันนานเลยนะคะ เลขาแยร์”

เขาพยักหน้าและเอ่ยตอบอย่างสุภาพ “เช่นกันครับ คุณชอว์”

ตั้งแต่ครั้งที่ฉันขึ้นดำรงตำแหน่งผู้นำคนใหม่ของตระกูลชิค เลขาแยร์เป็นลูกน้องของแซคคารี่เพียงคนเดียวที่ยังพูดคุยกับฉันได้ปกติ และยังก็หวังลึก ๆ ว่าโจชัวร์กับคนอื่น ๆ ก็จะให้อภัยฉันเหมือนกัน!

หรือฉันมั่นหน้ามันโหนกเกินไปหรือเปล่า?!

เพราะใครจะรู้ บางทีเลขาแยร์อาจจะยังไม่ได้อภัยให้ฉันเต็มร้อยก็ได้