หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 406

บริเวณด้านหน้าทางเข้าของคฤหาสน์ประกอบไปด้วยพุ่มดอกไลเซนทรัสสีสันสวยงามที่เรียงรายกันเต็มไปสุดทางจนถึงถนนใหญ่ข้างนอก ร่างบางสูดเอากลิ่นหอมสดชื่นผ่อนคลายเข้าไปเฮือกใหญ่ พร้อมยกยิ้มหวานเพลินใจ

มาร์ตี้เปิดประตูรถพยักหน้าเป็นเชิงให้ขึ้นรถ มือเรียวจึงเด็ดดอกไลเซนทรัสสีชมพูขึ้นมาเหน็บไว้กับผมยาวสลวยข้างหู เห็นแบบนั้นมาร์ตี้ก็หันมาพูดเอ็ด “เธอนี่ดูหลงตัวเองเหมือนกันนะ เหมือนโมนาเลย”

“ไม่เหมือนซักหน่อย จู่ ๆ พูดถึงเธอทำไมเนี่ย?”

อีกฝ่ายเลิกคิ้ว “โมนามาจากครอบครัวชนชั้นธุรกิจธรรมดา แต่รู้ไหมว่าเธอวางแผนเข้ามารวมกลุ่มกับเราได้ยังไง?”

ฉันพยักหน้า “เพราะว่า?”

“เมื่อก่อนเธอเคยช่วยชีวิตแซคคารี่ไว้ แซคคารี่เลยโอนอ่อนและยอมให้เธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มเรา นอกจากนี้โมนายังรู้จักวิธีการเข้าหาคน สร้างความไว้เนื้อเชื่อใจจนเอ็มมี่ และทุกคนยอมรับในตัวเธอได้!”

“อ๋อ” ฉันตอบกลับ “แต่แซคคารี่ก็ไม่เห็นสนใจเธอหนิ”

“ฉันไม่ได้บอกว่าแซคคารี่สนใจเธอ แค่อยากจะเตือนให้ระวังโมนาไว้บ้าง” อีกฝ่ายพูดก่อนจะหยุดไปนิด แล้วเริ่มอธิบายอีกครั้งด้วยความหวังดี “พวกเราทุกคนรู้ว่าโมนาชอบแซคคารี่ ถึงเธอจะไม่ได้แสดงออกให้เห็นชัดเจน แต่ยัยนั่นจะไม่อยู่นิ่งแน่ถ้าแซคคารี่ตัดสินใจขอเธอแต่งงาน และถ้าเป็นแบบนั้น แคโร เธอโดนเล่นงานแน่ ๆ ฉันแต่อยากจะเตือนเธอไว้ล่วงหน้าเฉย ๆ!”

คิ้วสวยขมวดมุ่น “ฉันไปแต่งงานกับแซคคารี่ตอนไหนกัน?”

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการหรือไง?” มาร์ตี้โต้กลับ

“เหอะ โมนาแตะต้องฉันไม่ได้หรอก”

หากนับจากจำนวนบอดี้การ์ดที่ตามติดไปด้วยทุกที่แล้ว มีหรือที่โมนาจะลงมือทำอะไรฉันได้? และยังไม่พูดถึงตระกูลชิคที่คอยหนุนหลังอยู่อีก รวมทั้งแซคคารี่ที่คอยอยู่เคียงข้างอีก

“เธอเข้าใจที่ฉันเตือนใช่ไหม?” เขาย้ำ “มันจะไม่เป็นอะไรเลย ถ้าพวกนั้นลงมือให้เห็นกันไปเลย ที่พวกเราหวั่นคือ กลัวว่าพวกนั้นจะแอบลงมือจนเกิดปัญหาเลยเถิดน่ะสิ”

แคโรเงียบไป มาร์ตี้ถามกลับมาอีก “จำได้ไหมว่าเมื่อกี้เธอถามฉันว่าอะไร?”

“ฉันถามว่าทำไมพวกนายถึงกลัวแซคคารี่”

มาร์ตี้โต้กลับ “มันก็เป็นเรื่องปกติที่ควรจะกลัวไม่ใช่เหรอ?”

และการคาดเดาของฉันก็เป็นอย่างที่คิด เมื่อถึงเมืองอู๋ มาร์ตี้ก็เอาโทรศัพท์ของฉันไปกดส่งข้อความหายาราทันที หลังจากนั้นก็ทิ้งกันไว้ริมฟุตบาท ก่อนขับรถออกไปโดยไม่สนใจกันซักนิด

ร่างเล็กยื่นรออยู่แบบนั้น ไม่กี่นาทีต่อมา เมอร์เซเดสเบนซ์สีดำสวยก็ขับเข้ามาเทียบ หญิงสาวก้าวขึ้นไปนั่งพร้อมออกคำสั่งกับบอดี้การ์ดส่วนตัวอย่างลีโอ “ไปที่คฤหาสน์ตระกูลชอว์”

ขณะที่นั่งอยู่ในรถฉันก็กดโทรออกหาแม่เพื่อบอกว่าจะไปหา ทว่าเสียงตอบรับของท่านกลับกระวนกระวายราวไม่พร้อมรับสาย “ลูกจะมาเหรอ? ทำไมจู่ ๆ ถึงมาล่ะ? พ่อของลูกกับแม่...”

“แม่ไม่อยู่บ้านเหรอคะ?” ฉันถามแทรก

“ใช่ ใช่ ใช่ ตอนนี้เราอยู่ข้างนอกกับแอนดรู ถ้าถึงบ้านเดี๋ยวแม่โทรหานะ”

ในเมื่อพวกท่านไม่อยู่ ก็ไม่มีเหตุผลให้ต้องไปที่บ้าน ฉันจึงโทรหาซัมเมอร์แทน เพราะคิดว่าเธอน่าจะยังพักผ่อนอยู่ที่บ้าน

พลางแวะซื้อเค้กสตอเบอร์รี่ที่ร้านเบเกอรี่น่ารัก ๆ ริมทาง ก่อนแวะไปเยี่ยมเธอ

พอถึงบ้านของซัมเมอร์ ก็เห็นชาร์ลสไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ทว่าอาหารบนโต๊ะที่ถูกเตรียมไว้นั้นคือบ่งบอกได้ดีว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว แคโรหันถามเพื่อนสนิทอย่างสงสัย “ชาร์ลสทำอาหารพวกนั้นให้เธอเหรอ?”